Οι 21 μήνες διαδρομής από το «φαρμάκι» στο πρώτο χαμόγελο

Θέλω να ξεφύγω λίγο από τα τετριμμένα. Προσπαθώ να βάλω εδώ και τέσσερις ώρες το μυαλό μου σε μια σειρά, από την ώρα που επέστρεψα από το ΟΑΚΑ και δεν μπορώ. Όχι γιατί αυτή είναι μια μεγάλη νίκη. Η ΑΕΚ, απλώς κέρδισε τον Ατρόμητο. Μα γιατί είναι ένα παιχνίδι που θ’ αποτελεί σημείο εκκίνησης, της μεγάλης επιστροφής της ομάδας. Δεν θέλω να σταθώ, ούτε στον Άνταμ, ούτε στον Μάνταλο, ούτε στον Πεταυράκη, ούτε στον Αραβίδη (που παίζοντας σε μια θέση που του ταιριάζει πολύ περισσότερο έκανε το καλύτερο του ματς με τη φανέλα της ΑΕΚ). Θέλω να σταθώ στον Τραϊανό Δέλλα.

Πρώτα απ’ όλα η μοίρα το ήθελε έτσι, ώστε ο «Τράι» να χαμογελάσει (όπως έκανε στο 3ο γκολ) σε ένα ματς με τον Ατρόμητο. Απέναντι στην ομάδα του Περιστερίου, σε εκείνο το ματς της 21ης Απριλίου 2013, που όλοι θα πρέπει να θυμόμαστε, για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο (όχι πως αυτό μας έριξε) ήταν εκείνος που σήκωσε όλο τον «σταυρό» εκείνης της αποφράδας μέρας. Με μια διοίκηση και μεγάλους ΑΕΚάρχες εξαφανισμένους εκείνη την εφιαλτική βραδιά, ήταν εκείνος που έπρεπε να… κάνει το "μνημόσυνο". Φάνηκε να σηκώνει ένα φορτίο που δεν μπορεί να σηκώσει κανείς και στο κάτω της γραφής, δεν είχε καμία ευθύνη γι’ αυτό. Όμως τα παρατσούκλια δεν βγαίνουν τυχαία και γι’ αυτό άλλωστε έχει το προσωνύμιο «Κολοσσός». Και δεν παύει να το αποδεικνύει σαν άνθρωπος πάνω απ’ όλα, σε κάθε ευκαιρία.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέλαβε να διδάξει να εκπαιδεύσει μια ομάδα όντας ο ίδιος εκπαιδευόμενος από την Γ’ Εθνική. Κι όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται να δικαιώνεται γι’ αυτό το παράτολμο εγχείρημα. Στην τεράστια πρόκληση, να χτίσει κανείς μια ολοκαίνουρια ομάδα με DNA όπως αυτό της ΑΕΚ που προϋποθέτει και καλό ποδόσφαιρο, ο «Κολοσσός» μοιάζει να γέρνει υπέρ του την πλάστιγγα, παρότι τα προγνωστικά ήταν εναντίον του. Ο Τραϊανός Δέλλας, θεωρώ πως με το ματς απέναντι στον Ατρόμητο, κέρδισε για τον εαυτό του την ευκαιρία, να συνεχίσει να κάθεται στο τιμόνι της ΑΕΚ και τη νέα περίοδο και θεωρώ πως την κατέκτησε με το σπαθί του.

Γιατί σε αυτό το ματς, η «Ένωση» απέκτησε πάλι τον θαυμασμό των υπόλοιπων υγιών φιλάθλων. Γιατί η ΑΕΚ απέκτησε πάλι τον σεβασμό πολλών, γιατί έπαιξε ωραία μπάλα. Αν θέλετε να το πάω και καθαρά οπαδικά, πήρε την πρώτη της μεγάλη «ποδοσφαιρική» εκδίκηση. Όχι με την κακή έννοια, αλλά έτσι τα έφερε η μοίρα, να είναι αντίπαλος, η ομάδα που της έβαλε την ταφόπλακα το 2013. Επιπλέον γιατί είναι ο πρώτος που μετά από πολλά πολλά χρόνια, πρόσφερε σαν προπονητής, μια πραγματικά σπουδαία κι από καρδιάς σπάνια ποδοσφαιρική παράσταση.

Εκτιμώ σαν προσωπικότητα όσο και σαν ποδοσφαιριστή τον Τραϊανό Δέλλα, για έναν ακόμα λόγο. Πολλοί υπήρξαν μεγάλοι στο γήπεδο, αλλά σαν άνθρωποι και σαν συμπεριφορές απέναντι στον κόσμο της ΑΕΚ, αλλά και απέναντι στην ιστορία της, δεν στάθηκαν όπως έπρεπε, αντιδρώντας με εγωιστικό τρόπο. Ο Δέλλας στον 1.5 χρόνο έχει δεχτεί σκληρή κριτική, αλλά ποτέ δεν προσπάθησε ν’ απαντήσει με τα λόγια ή με μνησικακία, μα μόνο μέσα στο γήπεδο. Ουδέποτε παραπονέθηκε για κριτική που του έχει γίνει, είτε σαν παίκτης, είτε σαν προπονητής. Σημασία δεν έχει τι λένε οι άλλοι για σένα, αλλά σημασία έχει ν’ απαντάς μέσα από τη δουλειά σου. Θεωρώ πως η συνέχεια, με την σκληρή δουλειά που κάνει ο Δέλλας, έχει καλές πιθανότητες να τον δικαιώσει. Τα δεδομένα, σε μια ΑΕΚ που θα έχει όλο και περισσότερες απαιτήσεις, γυρίζουν υπέρ του. Κερδίζει και τους πλέον δύσπιστους (με πρώτον εμένα).

Οι ισορροπίες στις μεγάλες ομάδες, για έναν προπονητή είναι πολύ λεπτές. Από την μια εβδομάδα στην άλλη, μπορείς να γίνεις από ναυάγιο – ήρωας και το αντίθετο. Πιθανότατα το ίδιο έργο, θα παίζεται και με τον ίδιο, για όσον καιρό θα είναι προπονητής στην ΑΕΚ.

Όμως νιώθω την ανάγκη, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τη δύσκολη μέρα της 21ης Απριλίου του 2013, όταν δεν ήταν κανένας εκεί. Αλλά και για το γεγονός πως εκπαιδεύει μια ομάδα(όχι μόνο σαν συστήματα ή τακτικές, αλλά σε θέμα νοοτροπίας), ώστε να μπορεί αυτή, να σηκώσει το βάρος της φανέλας και των απαιτήσεων της ΑΕΚ.

Είτε θα είναι προπονητής για την επόμενη εβδομάδα, είτε για τα 10 επόμενα χρόνια, θα πρέπει να θυμόμαστε όλοι πως αγωνιστικά, ο Δέλλας είχε μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή να φέρει εις πέρας, σε αυτόν τον 1.5 χρόνο. Άρα μπορεί να φέρει τον τίτλο του θεμελιωτή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κλήθηκε να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή, όχι μόνο σε έμψυχο δυναμικό, αλλά πάνω απ’ όλα σε νοοτροπία, στο κολοσσιαίο μέγεθος της ΑΕΚ . Μια ομάδα που να φτάσει, να θυμίζει ΑΕΚ, από τα καλύτερα όνειρα μας.