Ο Ζέκα που τίμησε τη φανέλα και φεύγει όπως πρέπει…

Όταν το καλοκαίρι του 2011, ο Παναθηναϊκός αποκτούσε από τη Βιτόρια Σετούμπαλ τον 23χρονο, τότε, Κάρλος Γκονσάλβες Ροντρίγκες Ζέκα, μετά από εισήγηση του Ζεσουάλδο Φερέιρα, ουδείς (ούτε και ο ίδιος) φανταζόταν, ότι ο Πορτογάλος μέσος, θα αναδεικνυόταν σε ένα από τα σημεία αναφοράς του συλλόγου. Έξι χρόνια μετά, ο πολιτογραφημένος Έλληνας, πλέον, ποδοσφαιριστής αποχαιρετά το «τριφύλλι» με 247 συμμετοχές και ως αρχηγός.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Μπορεί να μην ήταν ο πιο ποιοτικός παίκτης που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας, αλλά αν μη τι άλλο, έδωσε και την ψυχή του γι’ αυτήν. Υπάρχουν πολλά που έκανε μέσα στο γήπεδο και άλλα που δεν έκανε, για τα οποία έχει χαρακτηριστεί «άμπαλος». Όμως, με τα καλά και τα στραβά του, με τα σωστά και τα λάθη του, ΟΥΔΕΙΣ μπορεί να πει ότι σε κάθε παιχνίδι δεν έδινε το 101%. Δεν επιβραβευόταν πάντα, αλλά μάτωνε κυριολεκτικά και μεταφορικά κάποιες φορές, προκειμένου να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αγωνιζόταν κάθε φορά σαν να ήταν η τελευταία. Το πάθος και η αυταπάρνηση σε κάθε παιχνίδι τον συνόδευαν πάντα και επειδή είναι τέτοιος χαρακτήρας, το ίδιο θα κάνει και στην Κοπεγχάγη.

Πέρα, όμως, από το αγωνιστικό, ο Κάρλος Ζέκα ήταν πραγματικά η «ψυχή» των αποδυτηρίων. Ένας σπάνιος άνθρωπος και ένα από τα πιο αγαπητά παιδιά στην ομάδα, που προσπαθούσε να το μεταδώσει και στους συμπαίκτες του. Η αλήθεια είναι ότι σε άλλες παλαιότερες εποχές, ο 29χρονος μέσος δεν θα έπαιρνε τη φανέλα με το νούμερο «10» και πιθανότατα ούτε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Όμως, σε αυτή την εξαετία που ανήκε στο δυναμικό του συλλόγου, ένοιωσε όσο λίγοι τι εστί Παναθηναϊκός και τίμησε και με το παραπάνω την «πράσινη» φανέλα.

Όταν σε ρωτούν ποια θεωρείς μεγαλύτερη στιγμή σου στην ομάδα και απαντάς δίχως δεύτερη σκέψη ότι είναι η πρώτη μέρα που ήρθε σε αυτήν γιατί κατάλαβες πόσο μεγάλη είναι, αυτό λέει πολλά. Δεν ανέδειξε ούτε την κατάκτηση του κυπέλλου, που ήταν και το μοναδικό τρόπαιο που πανηγύρισε με τον σύλλογο σε αυτή την εξαετία, ούτε κάποια μεγάλη νίκη, όπως το διπλό στο Φάληρο, όπου σκόραρε, αλλά ούτε κάποιο από τα επτά γκολ που σημείωσε. Μίλησε για την πρώτη μέρα.

Το πόσο αληθινός είναι φαίνεται και από άλλες ατάκες στις τελευταίες δηλώσεις του. Και είναι από τις λίγες φορές που δεν χρειάζεται κάποιος να έχει εικόνα για καταλάβει αν τις εννοούσε και ότι δεν ήταν για το θεαθήναι. «Ήταν το σπίτι μου. Δεν ήταν. Θα είναι το σπίτι μου πάντα» και «όλα όσα έχω στη ζωή μου, μου τα έδωσε ο Παναθηναϊκός και η Ελλάδα» είναι κάποιες από τις χαρακτηριστικές. Όπως επίσης και η αυτογνωσία του, αφού στην ερώτηση για το ότι η ομάδα θα χάσει το πάθος και τα τρεξίματά του, απάντησε: «Μάλλον θα χάσουν λίγο από αυτά, αλλά νομίζω θα κερδίσουν περισσότερη ποιότητα στην ομάδα».

Κλείνοντας, ο Κάρλος Ζέκα αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό όπως έπρεπε. Και είναι πολύ σημαντικό για τον σύλλογο, αλλά και κάθε σύλλογο να αποχαιρετά με τον ενδεδειγμένο τρόπο τους παίκτες που τίμησαν την φανέλα του και τον ένοιωσαν πραγματικά σαν οικογένειά τους. Θα πει κάποιος ότι και ο Μάρκους Μπεργκ την ίδρωσε και υπήρξε σημείο αναφοράς, αλλά η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο πρώτος έφυγε… μέρα και με το κεφάλι ψηλά και ο δεύτερος έφυγε… νύχτα και σαν κυνηγημένος. Κι ας έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές. Γιατί εκτός από τα νούμερα υπάρχουν για κάποιους και συναισθήματα. Και γιατί από τα λόγια στις πράξεις ο δρόμος είναι μακρύς…