Ο Τσιτσιπάς νίκησε εμάς τους ίδιους!

Ο Αντεντοκούμπο. Ο Πετρούνιας. Τώρα ο Τσιτσιπάς. Πριν από αυτούς, άλλοι. Μετά από αυτούς, θα έρθουν άλλοι. Δεν μετράμε αθλητές, έχουμε ως χώρα πολλούς και πολύ σπουδαίους. Κάτι άλλο ας μετρήσουμε. Την ανάγκη μας να τους έχουμε!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Κάποτε βγαίναμε στους δρόμους. Τώρα "βγαίνουμε" στο Facebook. Αυτή, ασφαλώς και είναι μια διαφορά. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει. Ότι είμαστε μια κοινωνία που θέλει να δημιουργεί αθλητές πρότυπα. Και μετά;

Να αρπάζει μια μπάλα μπάσκετ, που είχε "πάρει" από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και την παρέα τους. Μια ρακέτα, που είχε "πάρει" από την Λένα Δανιηλίδου και τώρα από τον Στέφανο Τσιτσιπά, αλλά παράτησε γρήγορα γιατί το άθλημα είναι ακριβό και βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά. Μια μπάλα ποδοσφαίρου, από την "πάσα" του Θοδωρή Ζαγοράκη το 2004, για να μιλήσουμε και για το πιο λαοφιλές άθλημα.

Η κοινωνία χρειάζεται αθλητές πρότυπα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μεγαλειώδες από αυτό, αν θέλουμε να μιλήσουμε για επιλογές ζωής, για ψυχική και σωματική υγεία, για το μέλλον των παιδιών μας.

Ο Τσιτσιπάς δεν νίκησε απλώς τον Φέντερερ. Νίκησε την καθημερινότητά μας. Πιστέψτε το, αυτός ο δεύτερος αγώνας, είναι πιο δύσκολος από τον πρώτο, όσο ανίκητος και αν έμοιαζε ο "Βασιλιάς". Στα αλήθεια, νίκησε εμάς τους ίδιους, που κάπου έχουμε λίγο πολύ όλοι μας λαθέψει για το νόημα και τη σημασία του αθλητισμού.

Ένας Τσιτσιπάς, λοιπόν, που κάθε τόσο εμφανίζεται, είναι για να μάς θυμίζει ποια είναι η σωστή πλευρά του αθλητισμού. Πέρα από οπαδικές εξαρτήσεις. Πέρα από στοιχηματισμούς. Πέρα από παράξενους φανατισμούς. Πέρα από όλα αυτά που έχουν αλλοιώσει τον αθλητισμό μέσα μας και στη συνέχεια στην πραγματικότητά του.

Πολύ φοβάμαι ότι μόλις σε λίγα 24ωρα, θα καταφέρουμε και πάλι να "νικήσουμε" τον Στέφανο. Διότι η λάθος πλευρά του αθλητισμού έχει δυναμώσει τόσο πολύ, που δεν αρκεί απλώς να γίνεις καλύτερος από έναν Φέντερερ, από έναν κορυφαίο δηλαδή, για να επικρατήσεις.

Για να γίνει αυτό είναι αναγκαίες αποφάσεις που ξεκινούν από την κεντρική πολιτική σκηνή, που εδώ και χρόνια δεν δείχνει καμία διάθεση να φροντίσει τον αθλητισμό στην Ελλάδα και ασφαλώς φτάνουν και μέχρι τους αθλητικούς φορείς της χώρας, οι οποίοι αρκούνται απλώς στα να διαχειρίζονται τον αθλητισμό. Όχι να τον λειτουργούν.

Το να δώσουμε το χέρι μας στον Στέφανο για συγχαρητήρια, δεν θα του προσφέρει κάτι. Ούτε καν ηθική ικανοποίηση. Αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει στον Τσιτσιπά, ή στον επόμενο του Τσιτσιπά, είναι αυτό το χέρι τη φορά αυτή να μην είναι άδειο. Να βαστάει ένα πλάνο για τον αθλητισμό στην Ελλάδα.

Όχι χρήματα, αν δεν υπάρχουν. Όχι μια καινούρια ρακέτα ή ένα ζευγάρι παπούτσια, που λείπουν από τόσους και τόσους αθλητές στη χώρα μας. Αλλά ένα πλάνο! Αθλητικό πλάνο, που θα ξεκινάει από την οικογένεια, τα σχολεία, τα παρκάκια στις γειτονιές μας, τους αθλητικούς χώρους και θα φτάνει σε μια αναμέτρηση με τον Φέντερερ.

Με άλλο πια χαρακτήρα για το τι σημαίνει αθλητισμός, τι προσφέρει, ακόμη και για το πώς συμπεριφερόμαστε στον επαγγελματικό αθλητισμό. Ακόμη και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αν θέλετε να βγάλουμε από το τσουβάλι εκείνο που μοιάζει να είναι το πιο δύσκολο και προβληματικό. Διότι αν γίνει αυτό, οι αθλητές θα έχουν γίνει πρώτα αθλητές στο μυαλό και στη νοοτροπία και μετά στο σώμα. Και μαζί τους, όλοι οι υπόλοιποι...

Ποιος ξέρει μάλιστα, ίσως τότε να βρεθεί και ένας Τσιτσιπάς που θα κερδίσει και εμάς τους ίδιους...