Κάποτε είχε μακρύ μαλλί και τον έτρεμαν όλες οι άμυνες. Κάποτε έβαζε για πλάκα πάνω από 30 γκολ σε μια σεζόν. Κάποτε σήκωνε τίτλους ΜΟΝΟΣ του, κάποτε ήταν ο απόλυτος γκολτζής στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Κάποτε...
Διότι αν και δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, ο Ρανταμέλ Φαλκάο δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνον τον «δολοφόνο» του ένδοξου παρελθόντος, δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνον τον ονειρεμένο παίκτη που προκαλούσε επιφωνήματα θαυμασμού σε όλο τον κόσμο.
Μοιάζει με «σωσία» του Κολομβιανού παικταρά, μοιάζει με μια κακή απομίμηση. Δεν λάμπει όπως... εκείνος ο «Τίγρης» που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Έχει «μεταμορφωθεί» σε κάτι στενάχωρο που προκαλεί θλίψη.
Πριν λίγα χρόνια ως παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης διέλυε ΜΟΝΟΣ του την Τσέλσι, πετυχαίνοντας χατ-τρικ στον τελικό του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ (4-1).
Τώρα πια «αγωνίζεται» στους μπλε του Λονδίνου, όπου αποτελεί μια γκλαμουράτη, πλην «άχρηστη» (όσο σκληρό κι αν ακούγεται) λύση. Και ξενερώνει βλέποντας πως ακόμα κι όταν τραυματίζεται κάποιος συμπαίκτης του (ο Ρεμί εν προκειμένω), δεν είναι εκείνος που θα πάρει τη θέση του, αλλά ο Πάτο... Δεν χωνεύεται εύκολα, μην γελιόμαστε.
Ποιος μπορεί να τον κακίσει όμως; Είναι σκληρό αυτό που του συμβαίνει, είναι σκληρό να μην μπορείς να είσαι αυτό που θες. Γιατί δεν είναι πως σταμάτησε να αγαπά το ποδόσφαιρο, είναι το άσχημο παιχνίδι που του έπαιξε η μοίρα. Είναι εκείνος ο «καταραμένος» τραυματισμός στις αρχές του 2014 που έμελλε να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην καριέρα του Φαλκάο. Για την ακρίβεια να την κόψει στα δύο.
Ποιος ήταν πριν; Ήταν ο άνθρωπος με back to back Europa League με τις φανέλες των Πόρτο (2011) και Ατλέτικο (2012). Ήταν ο άνθρωπος με back to back τίτλους του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης, με το μυθικό νούμερο των 17 γκολ στους δράκους και άλλων 12 στους ροχιμπλάνκος την επόμενη σεζόν. Ήταν ο άνθρωπος για τον οποίο οι Μαδριλένοι «έσκασαν» περίπου 40 εκατ. ευρώ το καλοκαίρι του 2011, πληρώνοντας αδρά ακόμα ένα λαβράκι των Πορτογάλων, το οποίο για μια διετία είχε οργιάσει στην Ιβηρική και είχε κάνει τους πάντες να παραμιλάνε. Ήταν ο άνθρωπος που επέλεξε να ζήσει το «όνειρο του Μονακό» και το 2013 είπε το «ναι» στους ζάμπλουτους και νεοφώτιστους Μονεγάσκους, με τις ετήσιες απολαβές του να λέγεται πως ανέρχονταν πάνω από 15 εκατ. ευρώ!
Ήταν ο άνθρωπος που έκανε αυτό, πανάθεμά τον...
Ή που έκανε αυτό μέσα στο Καμπ Νου. Τότε που οι αμυντικοί δεν τον έπιαναν ούτε με λάσο, τότε που εκτελούσε «αλήτικα» και υποδειγματικά σαν killer που ήταν.
Η που οριζοντιωνόταν και πετύχαινε μυθικές γκολάρες:
Ποιος έγινε μετά; Δυστυχώς... ένας άλλος! Δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει από τον σοβαρό τραυματισμό που τον κράτησε εκτός για πολλούς μήνες. Η θέλησή του να προλάβει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 (κάτι που τελικά δεν κατάφερε), ενδεχομένως να έπαιξε το ρόλο της. Ενδεχομένως να πίεσε καταστάσεις, ενδεχομένως να βιάστηκε, ενδεχομένως ο Φαλκάο να έκανε το λάθος τότε. Το αποτέλεσμα όμως «έγραψε» και μοιάζει δύσκολο... να ξεγράψει. Διότι δεν είναι μόνο ότι δεν έπιασε στη Μαν. Γιουνάιτεντ (δοκιμάζοντας το comeback του στην πάντα δύσκολη Πρέμιερ Λιγκ), δεν είναι ότι δεν πιάνει και τώρα στην Τσέλσι (1 γκολ σε 9 συμμετοχές), δεν είναι ότι συνεχίζει να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς που τον αναγκάζουν σε πισωγυρίσματα. Είναι ότι έχουν αλλοιωθεί εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον καθιέρωσαν στη συνείδησή μας. Δεν έχει την έκρηξη που είχε, την ταχύτητα που είχε, την έλλειψη φόβου που είχε. Μας λείπει μέχρι και το μακρύ μαλλί του! Είναι -δυστυχώς- ένας άλλος, αν και μόλις 30 ετών...
Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή να ξαναδούμε ΕΚΕΙΝΟΝ τον Φαλκάο. Εκείνον που έκανε τα παρακάτω, που μάγευε, που καθήλωνε, που έκανε πλάκα σε κάθε άμυνα του πλανήτη...
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
