Ο σφυγμός του Ολυμπιακού και η «πράσινη» αφλογιστία

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό στον δεύτερο τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, ήταν να ισοφαρίσει πάση θυσία. Σε αντίθετη περίπτωση οι αντιδράσεις από την εξέδρα και οι κλυδωνισμοί στο εσωτερικό του, θα ισοδυναμούσαν με καταστροφή, αφού ενδεχόμενο 2-0 των «πράσινων» θα έδινε τέλος και στη φετινή τελετή. Οι «ερυθρόλευκοι» το πέτυχαν χρησιμοποιώντας εκτός από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, πάθος, καρδιά και τακτική, κόντρα σε έναν αντίπαλο που η μεγάλη του αξία, δεν αντικατοπτρίζεται στην εμφάνιση των παικτών του στο δεύτερο ματς.

Ο Παναθηναϊκός, δεν θα μπορούσε να περιμένει περισσότερα, έχοντας μόλις τέσσερις παίκτες του να έχουν σκοράρει μέχρι το 32ο λεπτό του αγώνα, κάτι που όμως δύσκολα θα επαναληφθεί στην συνέχεια της σειράς. Και ιδιαίτερα στο ΟΑΚΑ, όπου οι πρωταθλητές μεταμορφώνονται προς το καλύτερο, αφού έχουν πιο άρτιο passing game, ορθότερες επιλογές στην επίθεση, πιο σφιχτή άμυνα και φυσικά, ώθηση από τον κόσμο τους. Βγάζοντας εκτός ρυθμού αγώνα τους Σπανούλη, Φώτση, Περπέρογλου και Νίκολας, ο Ολυμπιακός είχε την πολυτέλεια να μένει μπροστά στο σκορ ακόμα και στα κακά διαστήματά του και όταν η ώρα της τελικής αντεπίθεσης (3η περίοδος) έφτασε, η «μηχανή» πήρε για τα καλά μπροστά και η πλάστιγγα έγειρε προς το κόκκινο.

Οι Τσαρτσαρής-Φώτσης που έκαναν την διαφορά στον πρώτο τελικό ήταν απόντες, ενώ ο Διαμαντίδης έμεινε από ανάγκη περισσότερο από όσο έπρεπε στο παρκέ στο πρώτο μέρος, πρόσφερε πολλά αλλά στο δεύτερο κουράστηκε. Από την άλλη, ο Ομπράντοβιτς πήρε ανέλπιστα πολλά από τον Τέπιτς στο πρώτο μέρος, ενώ ο Πέκοβιτς, σίγουρα δεν άφησε αδιάφορο τον προπονητή των Μινεσότα Τίμπεργουλβς, Κερτ Ράμπις που ήρθε για να τον παρακολουθήσει από κοντά. Φάνηκε όμως ότι δεν έφτανε για να γίνει το 2-0, αφού ομαδικά ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να πιάσει σε καμία περίπτωση τα υψηλά στάνταρ του πρώτου αγώνα και έχασε την ευκαιρία για ένα ακόμη break που του έδινε η έλλειψη άγχους.

Για τον Ολυμπιακό, το πάθος που αναφέραμε παραπάνω, απόρροια και της επίσκεψης των Αγγελόπουλων με άγριες διαθέσεις –επιτέλους- στην προπόνηση της Παρασκευής, επέφερε εκτός των άλλων, 13 πολύτιμα επιθετικά ριμπάουντ και ισάριθμους πόντους από δεύτερες επιθέσεις, στοιχείο που έδωσε ουσιαστικά στους Πειραιώτες το φετινό κύπελλο, αλλά σε μεγάλο βαθμό και την αποψινή νίκη. Σε συνδυασμό με την άριστη αμυντική συμπεριφορά των Τεόντοστις, Μπορούση και Πεν, αλλά και τον επιθετικό πλουραλισμό με τις πιο ορθολογικές επιλογές των Κλέιζα, Τσίλντρες, Μπουρούση και Τεόντοσιτς το παιχνίδι πήρε δίκαια «ερυθρόλευκο» χρώμα. Ο Παπαλουκάς για μία ακόμη φορά όπου χρειάστηκε χρησιμοποίησε την εμπειρία, αλλά και την εκτελεστική του ικανότητα, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια.

Παράλληλα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αισθανόμενος ίσως την μεγαλύτερη πίεση της προπονητικής του καριέρας σε συλλογικό επίπεδο, έδειξε περισσότερο «διαβασμένος» και διόρθωσε αρκετά από τα λάθη του, αν και γνωρίζει καλά πως ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Ο κόσμος, που ήταν και το μεγάλο ερωτηματικό, μπορεί να μην γέμισε το ΣΕΦ, αλλά στήριξε σωστά και με υπομονή την ομάδα, παρόλο που η απογοήτευση από την οικτρή εμφάνιση του πρώτου αγώνα, άφηνε να αιωρείται ένας «ηλεκτρισμός» σε λογικό όμως πλαίσιο.

Το 1-1, δημιουργεί νέο ενδιαφέρον στους τελικούς και δίνει το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να ελπίζει. Για τους περισσότερους, το ματς της Τετάρτης θα είναι το πιο καθοριστικό για την εξέλιξη του φετινού πρωταθλήματος, γιατί θεωρητικά είναι δύσκολο μία από τις δυο ομάδες να ηττηθεί δυο φορές στην σειρά μετά το υπέρ της 2-1. Για να δούμε. Θα επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις ο Παναθηναϊκός για να αποδείξει ότι στην έδρα του δεν «παίζει»; Θα μπορέσει ο Ολυμπιακός να παίξει ακόμα καλύτερα απ’ ότι στον δεύτερο τελικό για να κάνει το πολυπόθητο break; H συνέχεια επί της οθόνης, ή καλύτερα στο παρκέ του ΟΑΚΑ.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com