«Ο ρομαντισμός κάποτε τελειώνει…»

Δεν… χαρίστηκε σε κανέναν ο Στέργιος Παπαχρήστος, εξηγώντας στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 τον λόγο για τον οποίο αποφάσισε να αποσυρθεί από την Κωπηλασία μόλις σε ηλικία 25 ετών!

Ο Έλληνας πρωταθλητής τόνισε: «Μέχρι τα 25 με ζούσαν οι γονείς μου και έλεγα ότι θα τα καταφέρουμε. Κάποια στιγμή, όμως, ο ρομαντισμός τελειώνει».

Και συνέχισε, λέγοντας: «Όλοι (οι πολιτικοί) είναι ίδιοι: είναι για αεροδρόμια, φωτογραφίες και υποσχέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν πράξεις και όχι λόγια».

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Στέργιος Παπαχρήστου στην εκπομπή του Σωτήρη Κωσταβάρα και του Μιχάλη Τσόχου

-την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 25 ετών: «Η απόφαση έχει παρθεί εδώ και δύο μήνες, δεν μπορώ να συνεχίσω. Είδα να κλείνει μία Ομοσπονδία όπως είναι η κωπηλασία και βλέπω πως τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Δεν είπαμε να γίνουν όλοι αξιωματικοί, αλλά θέλουμε κάτι, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας για να διακριθεί η Ελλάδα. Πολλοί από τους συναδέλφους μου θέλουν να πάρουν τα χρήματα που τους αναλογούν. Από το 2004 έχουν «βολευτεί» 64 άτομα, ενώ οι Βουλευτές έχουν βολέψει πάνω από 500.

Αν φταίει ο αθλητισμός και οι Ολυμπιονίκες για αυτή την κατάσταση, καλώς. Εγώ βλέπω ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι με μυαλό, είτε είναι φοιτητές, είτε είναι δικηγόροι, όλοι προσπαθούν, αλλά η χώρα τους τα πετάει, φεύγουν εξωτερικό. Στα 28 δεν μπορώ να βρεθώ άνεργος, να μην έχω 5 ευρώ στην τσέπη για να πάω στο σούπερ μάρκετ. Μέχρι τα 25 με ζούσαν οι γονείς μου και έλεγα ότι κάτι θα αλλάξει, ‘ζήσε το όνειρο σου’. Κάποια στιγμή, όμως, ο ρομαντισμός τελειώνει και μένουμε ξεκρέμαστοι. Όσοι είναι πάνω από 25 ετών και συνεχίζουν, είτε έχουν δουλειά ή έχουν μία οικογένεια να τους στηρίζει».

-τη δουλειά που χρειάζεται να κάνουν για να φτάσουν στις επιτυχίες: «Από το 2007 έκανα προπόνηση από τις επτά το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, έτρωγα μεσημεριανό και κοιμόμουν για δύο ώρες και μετά από το απόγευμα μέχρι τις εννιά το βράδυ. Είχα ρεπό μόνο την Κυριακή. Αυτή ήταν η ζωή μας χειμώνες-καλοκαίρια. Οι διευκολύνσεις που είχαμε μέχρι τώρα ήταν ότι η Πολιτεία πλήρωνε τα ταξίδια, τα εισιτήρια και το φαγητό μας. Μετά ήρθε ο νόμος, που μας έβγαζε όλους ντοπαρισμένους και με μια λέξη μας έκοψαν τα πάντα. Τα πριμ που είχαμε πάρει για παλιότερες επιτυχίες, μας τα φορολόγησαν με 50%, λες και ήμασταν επιχειρηματίες με 40 καράβια. Απλά κυνηγήσαμε το όνειρο μας, ότι έστω μια Ολυμπιάδα θα την ζήσουμε.

Με ερασιτεχνικές συνθήκες και με επαγγελματική δουλειά καταφέραμε να φτάσουμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου δεχθήκαμε πόλεμο από τους ξένους, που μας έλεγαν ξυπόλυτους και αναρωτιόντουσαν που βρήκαμε χρήματα για να πάμε. Βλέπω μία χώρα και τη λυπάμαι. Ήταν ένας Ιταλός που είπε πως οι έλληνες ζουν σε μία χώρα, όπου τα μυαλά και οι ήρωες περισσεύουν. Δεν ξέρω, αλλά θέλουν μια κοινωνία και μια νεολαία σε καταστολή και απλά να μας κινούν σαν πρόβατα. Δεν ξέρω που θα βγει αυτό. Μία χώρα που είχε πολιτισμό και αθλητισμό, τώρα δεν έχει τίποτα, ούτε πρόνοια, ούτε υγεία.

Μερικοί μου λένε ‘είσαι Ολυμπιονίκης και θα πας να δουλέψεις εκεί;’ Η απάντηση είναι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ένα μπράβο στον Κώστα Φιλιππίδη για το χρυσό που κατέκτησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου και θα ήθελα να δω τι θα του προσφέρουν για αυτή την τελευταία επιτυχία. Το κίνητρό του είναι ότι αγαπάει το άθλημα του και το όνειρο του. Τι κέρδος έχει αυτό το παιδί; Δεν ζητήσαμε ποτέ να πηγαίνουμε μία φορά τον μήνα σε κάποια δουλειά, όπως γινόταν κάποτε. Έγινε μια Ολυμπιάδα στην Ελλάδα, η καλύτερη που έχει γίνει, αλλά σε ένα άθλημα, που δεν το ξέραμε και δεν θέλω να αναφέρω, πήγαιναν σε καφετέριες και μάζευαν κόσμο, τάζοντας θέσεις στο Δημόσιο. Και το παρακράτος συνεχίζει και σήμερα. Σε αυτή τη χώρα γίνεται ό,τι να ‘ναι.

Η χθεσινή ανάρτηση στο Facebook έτυχε να συμπέσει με τη χθεσινή συνάντηση της ολομέλειας της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Μάλιστα, κάποιοι συναθλητές μου, ειδικά πιο μικροί σε ηλικία και οι οποίοι δεν έχουν προνόμια, μου έλεγαν ότι με το ζόρι θα καταφέρουν να βγάλουν αυτή τη χρονιά, αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα. Μία προετοιμασία ενός αθλητή κοστίζει 25.000 ευρώ για να κάνει αυτό που αγαπάει. Δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από τον αθλητή. Δεν είμαι ρομαντικός, ούτε γραφικός. Ο αθλητισμός έχει φέρει χαρές στην Ελλάδα και είναι από τα λίγα πράγματα που κρατούν ψηλά τη σημαία σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτοί τα διαλύουν όλα. Δεν ανήκουμε σε κάποιο κόμμα, αλλά σε ένα κομμάτι που λέγεται αθλητισμός, ο οποίος είναι αγνός. Όλοι (οι πολιτικοί) είναι ίδιοι: είναι για αεροδρόμια, φωτογραφίες και για υποσχέσεις. Εμείς από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια δεν ήμασταν λόγια, αλλά πράξεις».