Ο Ρανιέρι τα έκανε μαντάρα στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα

Πρόκειται για μια προσφιλή στην πατρίδα μας συνήθεια. Ένα γεγονός, οπουδήποτε στον κόσμο κι αν συμβεί, είναι ικανό να πυροδοτήσει έναν πρωτοφανή πόλεμο μεταξύ αυτόκλητων υπερασπιστών ή πολέμιων της μιας ή της άλλης πλευράς. Σημασία πολλές φορές δεν έχει καν η ουσία ή το περιεχόμενο των συμβάντων, αλλά η ευκαιρία που μπορεί κανείς να διακρίνει ώστε να την «πει» στο διπλανό του, να ψιθυρίσει το αμίμητο «τα έλεγα εγώ» και να κοιτάξει αφ’ υψηλού τους κοινούς θνητούς που διαφωνούν με την άποψή του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Συνήθως μάλιστα, αυτή η τελευταία κατηγορία δεν αποτελείται από κανονικούς ανθρώπους, αλλά οι… απέναντι έχουν λόγο (σκοτεινό και ύποπτο) για τον αντίλογο…

Η περίπτωση του Κλαούντιο Ρανιέρι στάθηκε ακόμα μία αφορμή για κάτι τέτοιο, έχοντας και το «συν» πως πρόκειται για έναν προπονητή που πριν τον τίτλο του θαυματοποιού με τη Λέστερ, κουβάλαγε εκείνον του «μυρωδιά» με την Εθνική Ελλάδας. Έτσι, δύο χρόνια μετά τα «εγκλήματα» που οδήγησαν στον απόλυτο εξευτελισμό στα προκριματικά του EURO με αποκορύφωμα το εντός έδρας γλέντι από τα Νησιά Φερόε, πολλοί έφτασαν στο σημείο να λένε «πού ‘σαι ρε Κλαύδιε», κατά το «πού ΄σαι ρε Παπαδόπουλε», καταθέτοντας άλλη μία απόδειξη του πόσο κοντή μνήμη διαθέτουμε σε αυτόν τον τόπο.

Από το 1986 που ο Ιταλός έμπλεξε με αυτήν την παλιοδουλειά έχουν περάσει 30 χρόνια. Σαν να λέμε ισάριθμοι γύροι σε έναν αγώνα Formula 1. Σε κάποιους από αυτούς το… μονοθέσιο που κρατούσε στα χέρια του ο Ρανιέρι τα πήγε από συμπαθητικά έως πολύ καλά. Για παράδειγμα, οι… μελετητές του ποδοσφαίρου προσμετρούν στις επιτυχίες του εκείνη τη Βαλένθια στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τους παίκτες που ανέδειξε (και στη συνέχεια παρέδωσε έτοιμους στον Κούπερ) ή την πρώτη Τσέλσι της εποχής Αμπράμοβιτς που με τον Ιταλό στον πάγκο επανήλθε στον ποδοσφαιρικό χάρτη και απέκτησε ταυτότητα, dna σημαντικής για τα διεθνή δρώμενα ομάδας.

Αυτοί ήταν οι καλοί… γύροι του «πιλότου» Ρανιέρι, ο οποίος ουκ ολίγες φορές στη διάρκεια της καριέρας του, πάτησε σε «λάδια» στη διαδρομή. Έχασε τον έλεγχο, είχε ατυχήματα, τρακαρίσματα κι αναποδιές που τον έστειλαν στα πιτς και είχαν σαν αποτέλεσμα να σταματήσει να βρίσκει δουλειές σε top συλλόγους (αλλά και να φουσκώσει τον τραπεζικό λογαριασμό του με τις τεράστιες αποζημιώσεις μετά από κάθε απόλυση). Και μετά… ήρθε Ελλάδα.

Κουβάλησε μαζί του εμπειρίες ετών, ένα καλό βιογραφικό, τη φιλοσοφία του, τους βοηθούς του, το σύστημά του, τα πάντα. Του ανατέθηκε εν λευκώ η Εθνική ομάδα, πράγμα που αποτέλεσε ένδειξη πως υπήρξε απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να διατηρήσει -έστω- ένα κομμάτι του οικοδομήματος που έχτισαν Ρεχάγκελ και Σάντος.

Στην εν Ελλάδι παρουσία του δεν κέρδισε ούτε τον… λήγοντα. Δίχως καν νίκη σε φιλικό και με ένα βαθμό στον πιο εύκολο όμιλο προκριματικό της ιστορίας, νομοτελειακά η ώρα του χωρισμού ήρθε πολύ νωρίτερα από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Τη στιγμή της απομάκρυνσής του δεν τον έκλαψε κανείς κι ήταν ελάχιστοι εκείνοι που να υποστήριξαν ότι ήταν λανθασμένη η απόφαση να πάρει την αποζημίωσή του και να πάει στο καλό.

Για να επιστρέψουμε στο παράδειγμα της Formula 1, μπορούμε να πούμε πως ο Ρανιέρι οδηγώντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έκανε το χειρότερο ρεκόρ της καριέρας του. Έκανε σμπαράλια το (ας δεχτούμε πως ήταν προβληματικό) γαλανόλευκο μονοθέσιο και τα αποτελέσματα λένε την αμείλικτη αλήθεια: απέτυχε… Και σε αυτό συνετέλεσε ο ίδιος με τις επιλογές σε πρόσωπα, σε συστήματα (και σε πολλά άλλα). Μια ματιά στις κλήσεις επί των ημερών του ίσως να αρκεί για να το φανερώσει.

Τα όσα συνέβησαν στο πέρασμά του από τη χώρα μας δεν τον καθιστούν ποδοσφαιρικά άσχετο, όπως κανέναν που να βρίσκεται μια ζωή στο κουρμπέτι. Σίγουρα όμως έριξαν τις μετοχές του στο χρηματιστήριο, πράγμα που δείχνει πως και ο υπόλοιπος πλανήτης αντιλήφθηκε και έκρινε ανάλογα τα πεπραγμένα του στο… Ελλάντα. Δεν τον έφαγαν από τη θέση του ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε η «παράγκα», ούτε η «εγκληματική», ούτε κανένας άλλος φανταστικός ή υπαρκτός εχθρός. Ήταν απλά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Η μοίρα το διάλεξε έτσι ώστε η επιστροφή του στους πάγκους να συνδυαστεί με τον μεγαλύτερο άθλο στην ιστορία του σπορ. Τίποτα από όσα έχουμε δει παλαιότερα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που κατάφερε η Λέστερ υπό τις οδηγίες του τύπου που χλευάσαμε. Και για αυτό το κατόρθωμά του, του αξίζουν πάρα πολλά ειλικρινή συγχαρητήρια. Ήταν μια τεράστια μαγκιά και μπράβο του. Με τη Λέστερ έκανε τον γύρο της ζωής του… Αυτό, βέβαια, δεν μειώνει σε τίποτα το μέγεθος της αποτυχίας του στην προηγούμενη δουλειά του. Μετά από 30 χρόνια καριέρας ο Ρανιέρι μπόρεσε για πρώτη φορά να οδηγήσει μια ομάδα σε κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Πρώτη φορά…