Ο Ράιτ που έρχεται, ο Λιανός που φεύγει

Ο Ζακ Ράιτ δεν μας… έβγαλε τα μάτια στο ντεμπούτο του με τον Παναθηναϊκό. Δεν θάμπωσε με την απόδοσή του, είχε καλές και κακές στιγμές, αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό και σε κάθε περίπτωση θα ήταν άδικο να κριθεί έχοντας δύο προπονήσεις με τη νέα του ομάδα.

Το σημαντικό όμως δεν είναι τι έδωσε χθες, αλλά τι φάνηκε με το… καλησπέρα ότι μπορεί να δώσει μελλοντικά στον Παναθηναϊκό ο συγκεκριμένος παίκτης. Κι αυτό δεν μετριέται τόσο σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ ή κλεψίματα, γιατί αφορά κάποια άυλα στοιχεία που έρχεται να προσφέρει στην περιφέρεια των «πράσινων».

Ποια είναι αυτά; Γρήγορα πόδια στην άμυνα, πίεση πάνω στην μπάλα, ενέργεια σε κάθε γωνιά του παρκέ, διεισδύσεις και την απαραίτητη δόση τρέλας που χρειάζεται ακόμη και η πιο καλοκουρδισμένη μηχανή. Όλα τα παραπάνω τα πρόσφερε εν αφθονία την περασμένη σεζόν ο Ρόκο Ούκιτς, αλλά οι λαβωμένοι του αχίλλειοι τού απαγορεύουν να το κάνει φέτος στον ίδιο βαθμό και με την ίδια συνέπεια.

Ο Παναθηναϊκός μοιάζει συχνά-και ειδικά στις περιπτώσεις που ο Διαμαντίδης παίρνει ανάσες ή χρειάζεται τέτοιες-να στερείται ιδεών και εναλλακτικού πλάνου δράσης στην επίθεση, με αποτέλεσμα να μην κεφαλαιοποιεί το πλεονέκτημα που του δίνει η εξαιρετική του άμυνα. Σε αυτές τις συνθήκες, η ομάδα χρειάζεται το απρόβλεπτο στοιχείο, έναν παίκτη που θα βγει από το καλούπι, ενίοτε θα αγνοήσει το προπονητικό πλάνο και θα λειτουργήσει με το ένστικτο, θα πάει στο ένας με έναν και θα αναστατώσει τον αντίπαλο. Ομοίως και στην άμυνα: με τον Διαμαντίδη να μην είναι στην πρώτη του νιότη και να χρειάζεται εξοικονόμηση δυνάμεων για την επίθεση, τον Ούκιτς με τα γνωστά προβλήματα και τους Κάρι-Παππά να υστερούν στα μετόπισθεν, ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη έναν γορδοπόδαρο περιφερειακό.

Ο Ζακ Ράιτ δείχνει ικανός να του προσφέρει πολλά, αν όχι όλα, από τα παραπάνω σε ένα καλό επίπεδο και για ένα ικανό χρονικό διάστημα στη διάρκεια των αγώνων. Δουλειά του Πεδουλάκη, των συνεργατών του, αλλά και των παικτών του είναι να καμουφλάρουν τις αδυναμίες του, να μην τον αναγκάζουν να σουτάρει από μακριά, να του βάλουν χαλινάρι δείχνοντάς του τη διαφορά του «γρήγορα» από το «βιαστικά», να του μάθουν πως πρώτα πρέπει να τρέχει το μυαλό και μετά τα πόδια του, να τον βάλουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό στο σύστημα και να του δώσουν να καταλάβει πως πλέον δεν χρειάζεται να είναι πρώτος, όπως στο χωριό, αλλά ένας συνεπής κάτοικος μιας μεγαλούπολης.

Αν τα καταφέρουν, μπορεί ο Ζακ να εξελιχθεί σε νέο… Τζακ Ποτ και να προστεθεί στη λίστα των Λάσμε, Γκιστ και Κάρι που αποκτήθηκαν στη διάρκεια της περασμένης σεζόν και αποδείχτηκαν καθοριστικοί στην πετυχημένη πορεία της ομάδας.

Ρομαντισμός εναντίον λογικής

Πολύ πιο σημαντική από το αποτέλεσμα του χθεσινού αγώνα ήταν η δήλωση του Ηλία Λιανού πως αποχωρεί από τον Πανιώνιο και το χώρο του μπάσκετ. Σε περίπτωση που δεν αποδειχτεί ένα ξέσπασμα εν βρασμώ ψυχής, θα πρόκειται για τεράστιο πλήγμα όχι απλώς για τους «κυανέρυθρους» αλλά και ολόκληρο το άθλημα.

Η «ψυχρή» λογική λέει πως η απόφασή του (;) δεν είναι παράλογη, αφού με την ενασχόλησή του με την ΚΑΕ χάνει χρήματα σε καιρούς που δεν περισσεύουν σε κανέναν και η ομάδα του μοιάζει να έχει ταβάνι την τρίτη θέση σε ένα πρωτάθλημα που η ισχύς των «αιωνίων» δεν επιτρέπει μεγαλύτερα όνειρα στους υπόλοιπους.

Όμως ο εν λόγω άνθρωπος ουδέποτε λειτούργησε επιχειρηματικά, από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο χώρο μέχρι και σήμερα οδηγός του ήταν η αγάπη του για το μπάσκετ. Μακάρι κι αυτή τη φορά ο ρομαντισμός του να υπερισχύσει της λογικής και να παραμείνει. Θα είναι κρίμα μία κακή διαιτητική απόφαση να αποτελέσει το λόγο της αποχώρησής του. Ανθρώπους με ανιδιοτέλεια και όραμα σαν τα δικά του χρειάζεται ο Πανιώνιος και το ελληνικό μπάσκετ.

Follow @ChristosRobolis