Ο Πειθαρχικός Κώδικας-λάστιχο και η «πληγή» της Αστυνομίας

Είθισται το ποδόσφαιρο, αλλά και τα υπόλοιπα αθλήματα, να παίζονται στις τέσσερις γραμμές και τα αποτελέσματα να διαμορφώνονται από τους αθλητές, οι οποίοι πρέπει να είναι οι μοναδικοί πρωταγωνιστές.

Στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας δεν ισχύει ακριβώς αυτό, αφού εδώ και χρόνια, στην εξίσωση έχουν μπει κι άλλοι παράγοντες.

Μέχρι τώρα είχαμε τους διαιτητές και τις Πειθαρχικές Επιτροπές με τις αποφάσεις τους, αλλά πλέον το θέμα έχει πάει ένα επίπεδο παραπάνω…

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Είναι πραγματικά ανήκουστο και εκτός λογικής να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη διαμόρφωση του βαθμολογικού πίνακα του πρωταθλήματος οι εκθέσεις της εκάστοτε Αστυνομικής Διεύθυνσης για τα επεισόδια στη διάρκεια ενός αγώνα, ανάλογα με την πόλη που διεξάγεται. Μιας Αστυνομίας, η οποία δεν θα έπρεπε ΚΑΝ να βρίσκεται στο γήπεδο και η ευθύνη για τα μέτρα τάξης και ασφάλειας διεξαγωγής να βαραίνει αποκλειστικά τις ομάδες.

Η Αστυνομία, είτε προκαλείται, είτε προκαλεί, η ουσία είναι ότι με τα όσα έχουν συμβεί -ειδικά πέρυσι και φέτος- αποτελεί «πληγή». Γιατί τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα καταγράφονται κατά το δοκούν και με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ανισότητα στους όρους διεξαγωγής. Όσο για τις ομάδες, αυτές προσπαθούν να γλιτώσουν, ερμηνεύοντας κατά το συμφέρον τους τα άρθρα του Πειθαρχικού Κώδικα και κάνοντας σχεδόν πάντα συγκρίσεις με το πρόσφατο ή το μακρινό παρελθόν και το τι έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις άλλων ομάδων. Όμως, «όπως έστρωσαν, θα κοιμηθούν». Κι όταν ξυπνήσουν, το «πουλάκι θα έχει πετάξει».

Εξίσου σημαντικό ρόλο σε περιπτώσεις επεισοδίων και κατ’ επέκταση τιμωριών παίζουν, εκτός από την Αστυνομία και οι παρατηρητές αγώνων, οι οποίοι αποτελούν άλλη μια βαθιά «πληγή» του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως οι διαιτητές και η Αστυνομία. Διότι και αυτοί με τις δικές τους εκθέσεις, διαμορφώνουν καταστάσεις. Δεν μπορεί να έχει γίνει χαμός σε ένα γήπεδο και να μην γράφονται ΟΛΑ όσα συνέβησαν. Αυτήν την έκθεση θα λάβει κατ’ αρχήν υπόψη μια Πειθαρχική Επιτροπή για να πάρει απόφαση. Και αν αυτή δεν αναφέρει «με το νι και με το σίγμα» αυτά που έγιναν, η ποινή δεν θα είναι αυτή που πρέπει.

Και κάπου εδώ έρχεται η καχυποψία, η οποία έχει «πιάσει πάτο». Καθόλου άδικα βέβαια με αυτά που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Και μαζί με αυτήν έρχεται και το θέμα του πειθαρχικού κώδικα. Ενός κώδικα-λάστιχο με παράθυρα και ερμηνείες (όπως βέβαια συμβαίνει γενικά και όχι μόνο στον αθλητισμό), που αλλάζει συχνά-πυκνά και ο οποίος εφαρμόζεται να μην πω πως…

Ε, ας φτιαχτεί επιτέλους ένα κανονιστικό πλαίσιο ΞΕΚΑΘΑΡΟ, το οποίο δεν θα επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης και παρερμηνειών από κανέναν και ας εφαρμόζεται το ίδιο για ΟΛΟΥΣ. Σε διαφορετική περίπτωση, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται ες αεί. Εκτός κι αν βολεύονται κάποιοι από την κατάσταση σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Τι όχι;