Ο ΠΑΟ έχασε την πρόκριση, αλλά ο ΠΑΟΚ έχασε την ευκαιρία!

Καταρχάς, η ΑΕΚ δεν είναι ο Μελισσανίδης. Οπως και ο ΠΑΟΚ δεν είναι ο Σαββίδης, ας μην έχει καμία αμφιβολία ο μεγαλομέτοχός του, ακόμη και αν τώρα αισθάνεται πως όλα περιστρέφονται γύρω του. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον Μελισσανίδη, τον Σαββίδη και οποιονδήποτε άλλον. Το ίδιο ισχύει και για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και πάει λέγοντας.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Σε μια περίοδο που το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι στα "κόκκινα", σε μια βραδιά που η πρόκριση του ΠΑΟΚ κρίθηκε όπως κρίθηκε και έχει "σηκώσει" τέτοια κουβέντα για το παρελθόν και για το μέλλον (μικρότερη για το παρόν), κάτι τέτοια δεν περνάνε ούτε ως αστεία. Και βέβαια, το μόνο που δεν χρειάζεται το ποδόσφαιρό μας είναι (ακόμη) μία προσωπική κόντρα. Αν ο Ιβάν Σαββίδης έχει να λύσει κάποια διαφορά με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ας τον καλέσει σε μια παρτίδα τάβλι. Αλλά ας αφήσει να διαχειριστούν τον τελικό που έρχεται όπως αρμόζει στους χιλιάδες οπαδούς που "κουβαλούν" και οι δύο Δικέφαλοι. Και όχι με επικίνδυνες συνθηματολογίες και επικοινωνιακές φανφάρες...

Πάμε στην ουσία του ημιτελικού της Τούμπας. Εγιναν περίπου τα εξής, χωρίς καμία διάθεση για σειρά προτεραιότητας: Ο Παναθηναϊκός εγκλημάτησε εναντίον του εαυτού του, στο πρώτο ημίχρονο όταν και θα μπορούσε να τελειώσει την πρόκριση. Και το πλήρωσε. Ο Ιβιτς για ένα ημίχρονο εγκλημάτησε εναντίον του ΠΑΟΚ, επέμενε σε μια άμυνα τόσο ψηλά, την οποία ο αντίπαλος είχε κάνει σμπαράλια. Αλλά δεν το πλήρωσε. Ο Κύζας βοήθησε για να γίνει το 1-0. Εμπόδισε για να μην γίνει το 1-1. Και βοήθησε για να γίνει το 3-0. Τα υπόλοιπα είχαν πια πάρει το δρόμο τους...

Ο ημιτελικός είχε επίσης έναν Μαρίνο Ουζουνίδη που τα είχε κάνει όλα σωστά στην προετοιμασία του αγώνα, των παικτών του, στον τρόπο που διαχειρίστηκε το ματς, αλλά δεν είχε παρά μόνο δέκα και τον Κλωναρίδη, που δεν μπορούσε να σταυρώσει φάση. Και χωρίς βοήθειες από τον πάγκο. Το ντέρμπι είχε επίσης τη σοφή επιλογή του Βλάνταν Ιβιτς να βάλει με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου τον Μπίσεσβαρ. Δεν θα το τολμούσαν πολλοί να πειράξουν την ομάδα τους τόσο νωρίς κι ενώ είχε ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή της ανατροπής.

Είχε, επίσης και έναν Παναθηναϊκό που στο δεύτερο ημίχρονο ξέμεινε πια από δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας όχι μόνο πόσο κακά σχεδιάστηκε το καλοκαίρι (μόνο μια 11άδα όπως είπαμε), αλλά και πόσο κακά προετοιμάστηκε. Κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία της ανατροπής, η οποία - κακά τα ψέματα - θα μνημονεύεται. Θα χρησιμοποιείται από προπονητές και παίκτες ως παράδειγμα, αλλά και ως αντι-παράδειγμα στο μέλλον.

Περισσότερο, όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο που δεν το είδαμε να προκύπτει από την Τούμπα παρά τις εξαγγελίες μηνών και μηνών, θα πρέπει να σταθούμε στον Μαρίνο Ουζουνίδη. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε στιγμές μετά τον αγώνα, αποκαμωμένος από συναισθήματα πίκρας και οργής (σίγουρα υπήρχαν και τα δύο στα μέσα του) καταρχάς δείχνει ότι αισθάνεται πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και πολύ ασφαλής στη θέση του. Επίσης, δεν αποτελεί απλώς και μόνο τιμή για τον ίδιο. Αποτελεί και "μάθημα" για πολλούς άλλους, σίγουρα τον Τάκη Λεμονή, αλλά ακόμη και τον Βλάνταν Ιβιτς, που πρόσφατα είχε κάνει "σαματά" για μια κάρτα. Ο Ουζουνίδης απέδειξε ότι υπάρχει τρόπος να εκφράσεις τα παράπονά σου για τον διαιτητή με κόσμιο τρόπο και χωρίς να προκαλείς το κοινό αίσθημα.

Αν πράγματι θέλουν κάποιοι να αλλάξουν το ποδόσφαιρό μας, βασικά μπορούν να το κάνουν μόνο όσοι συμμετέχουν σε αυτό, θα πρέπει να αξιοποιούνται τέτοιες ευκαιρίες όπως αυτή που παρουσιάστηκε στον προπονητή του Παναθηναϊκού. Το έκανε με συμπεριφορά που έδειξε ότι πράγματι θέλει να υπάρχουν διαφορετικοί όροι στο ποδόσφαιρο που ο ίδιος υπηρετεί ως επαγγελματίας.

Μια ίδια και μεγαλύτερη για την ακρίβεια ευκαιρία είχε και ο οργανισμός ΠΑΟΚ. Για να συμφωνήσει κι εκείνος σε κάτι διαφορετικό. Αλλά την κλώτσησε, με πρώτο τον Ιβάν Σαββίδη. Πιθανόν να έχει ακόμη μία, στην προετοιμασία του τελικού...