Ο ΠΑΟ δεν σώζεται, αν το αντιληφθεί ξαναφτιάχνεται!

Μοιάζει η ελληνική οικονομική κρίση με τον Παναθηναϊκό; Με τη μεγάλη διαφορά ότι από τη μια μεριά μιλάμε για κράτος και από την άλλη για μια ανώνυμη εταιρία, υπάρχουν κάποια κοινά σημεία. Αδικημένοι από τα κέντρα αποφάσεων; Ναι σε κάποιο βαθμό. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα; Ναι σε μεγαλύτερο βαθμό. Πάρε ή δώσε και έχει ο Θεός; Ναι, ασφαλώς, συμβαίνει στο κράτος, συμβαίνει και στις ομάδες.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Διαχείριση τόσων και τόσων που πέρασαν; Και που πρόσθεταν παρά αφαιρούσαν στο χρέος, γιατί πρέπει να μην υπάρχει και το "πολιτικό κόστος" (ας το πούμε έτσι και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού); Σίγουρα ναι. Αλλά κυρίως σε αυτό μοιάζουν. Τα λάθη του παρόντος να υπάρχουν για να δίνουν άλλοθι στο παρελθόν και όσα γίνονταν τότε. Και τα οποία ήταν πολλά για τον Παναθηναϊκό και τελικά οδήγησαν εδώ. Σε αυτή την κατάσταση. Η κυβέρνηση Τσίπρα φταίει για πολλά από όσα έχουν γίνει ή δεν έχουν γίνει τα σχεδόν τρία χρόνια, αλλά όχι για τα προηγούμενα 35...

Ή μάλλον, για να είμαστε και πιο ακριβείς, φταίει και για όσα επικοινωνούσε τα προηγούμενα τρία, προτού κυβερνήσει. Για να κυβερνήσει. Οποιος αναλάμβανε τότε, ήταν ο Αλφούζος, που ήταν και πιο μετριοπαθής στο κάτω - κάτω, θα είχε αποβληθεί από την ίδια την κοινωνία του Παναθηναϊκού, αν έλεγε "ένα κι ένα κάνουν δύο", τότε που ξεκινούσε την προσπάθεια για να σώσει το σύλλογο. Αν έλεγε, δηλαδή, φόρα παρτίδα τι ακριβώς συνέβαινε, τι έπρεπε να βάλει χωρίς να βγάλει και κυρίως, χωρίς να έχει προοπτικές και μεγαλεία για την ομάδα. Θα ήταν καλύτερα; Θα ήταν χειρότερα; Ποιος ξέρει. Μπορεί να μην ήταν καν...

Και τώρα; Ματαιοπονία. Περίπου όπως τα μνημόνια. Αδικός κόπος, όπως λέει το λεξικό. Διότι τότε, όταν άνοιγαν τα ταμεία όσο δεν έπρεπε, όλοι συμπεριφέρονταν όπως ο Ελληνας εργαζόμενος, πιθανότατα δημόσιος υπάλληλος, στο παρελθόν. Οχι σε λειτουργία, γιατί στον Παναθηναϊκό δούλευαν, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Αλλά σε νοοτροπία. Μια "φέρε τώρα και έχει ο Θεός για μετά" αντίληψη, που συνήθως καταστρέφει. Τη χώρα πάντως, την κατέστρεψε. Και σχεδόν το ίδιο έχει κάνει και στον Παναθηναϊκό.

Μόνο που ένας σύλλογος δεν είναι κράτος για να είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη. Διότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με γερό πορτοφόλι πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν. Κάποτε λέγαμε να επενδύσουν, αλλά το ποδόσφαιρο χρειάζεται προϋποθέσεις για να είναι επένδυση. Τις οποιες ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός δεν έχει. Αλλά θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν τις είχε και όταν ο Αλαφούζος τον αναλάμβανε. Γιατί θα πρέπει και οι ευθύνες, που σαφώς και υπάρχουν, είναι αυταπόδεικτο από τη στιγμή που ο σύλλογος έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση, να μετριούνται στη σωστή τους διάσταση. Και όταν μετριούνται, να δίνεται και προοπτική. Μια κάποια λύση.

Διότι αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμία. Τα λόγια, ακόμη και αν λένε την αλήθεια, δεν σημαίνουν το παραμικρό για την επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού. Υπάρχει και κάτι ακόμη. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν ομάδες που παρά τη δυναμική τους, την ιστορία τους, τον κόσμο τους, έφτασαν στο σημείο μηδέν. Ωστόσο, αυτό ήταν μια φυσική συνέχεια, η οποία για καιρό έμοιαζε πια να είναι αναπόφευκτη. Ηταν κάτι που ο ίδιος ο οργανισμός το είχε πάρει πλέον απόφαση και αντί να ματαιοπονεί για το πώς θα το σώσει, ετοίμαζε την επόμενη ημέρα του. Η ΑΕΚ το έκανε, για παράδειγμα, γιατί ήξερε ποιος επενδυτής την περιμένει. Ο Αρης και ο Ηρακλής ποτέ, για να μιλήσουμε για τα δικά μας. Ο ΠΑΟ όχι μόνο δεν ξέρει αν τον περιμένει κάποιος επενδυτής, αλλά θα τον ψάξει "σακαταμένος", πιστεύοντας ότι θα θεραπευθεί και όχι ότι θα ξαναγεννηθεί.

Αυτός είναι ένας τεράστιος κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος, για να αντιληφθεί κανείς πόσο απροετοίμαστος ήταν τελικά για αυτό που τού συνέβη και για το οποίο όλοι ήταν βέβαιοι, πριν μία εβδομάδα ξυπνούσε και κοιμόταν με το όνειρο του "PAO Foundation". Και πολύ καλά έκανε, ειδικά από τη στιγμή που η προσδοκία προερχόταν από μια οικογένεια με τέτοια προσφορά και δυναμική στο σύλλογο, όπως αυτή του Γιαννακόπουλου. Μόνο που η αλήθεια δεν ήταν το όνειρο, ήταν ο εφιάλτης που αντιμετωπίζει τώρα ο σύλλογος με τον κίνδυνο της διάλυσης.

Αυτό δεν τού αξίζει να το ζει ο οπαδός του Παναθηναϊκού. Ο οπαδός καμίας ομάδας για την ακρίβεια, αλλά βέβαια και του Παναθηναϊκού, που έχει σε όλο αυτό το διάβα της ομάδας στηρίξει καταστάσεις που ήταν ξένες για την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου. Οσο για την προοπτική, μία μπορεί να είναι. Να αρχίσει να σχεδιάζεται κάτι, όχι για να σωθεί τώρα η κατάσταση, αυτό μάλλον είναι ουτοπικό. Αλλά για όταν έρθει η ώρα του restart. Πάντα έρχεται σε τέτοιους συλλόγους, με κάποιο τρόπο...