Ο «Παναθηναϊκός του Κυράστα» ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος του!

Δύσκολη ημέρα η σημερινή. Περίεργη… Βλέπετε, παρότι για κάποιους έχει συνδυαστεί με τον χαβαλέ και τα «παραδοσιακά» -λόγω πρωταπριλιάς- ψέματα, για την «οικογένεια» του Παναθηναϊκού δεν ισχύει αυτό.

Πολύ θα ήθελαν όλοι, φίλοι του «τριφυλλιού» αλλά και απλοί, του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα, να ήταν τέτοια και η είδηση της πρωταπριλιάς του 2004. Ένα ψέμα! Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν…

Γράφει ο Σπύρος Σιαμπλής

Σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια, ο Γιάννης Κυράστας «έφυγε» από την ζωή, νικημένος από την σπάνια νόσο Φουρνιέ. Στην μοναδική, θα έλεγε κανείς, «μάχη» που πραγματικά δεν κατάφερε να βγει νικητής, τελικά!

Τεράστια η απώλεια του όχι μόνο για το «τριφύλλι» και για την δική μας την γενιά, εκείνων γύρω στα 40 σήμερα, αλλά και για το άθλημα συνολικά, αφού ο αείμνηστος ήταν σε γενικές γραμμές… κοινής αποδοχής.

Ακόμα κι αν έγινε δεκτός αρχικά με… λευκές πετσέτες και τον αποχαιρέτισαν με προτροπές για ψάρεμα κι άλλες «δημοσιογραφικές» αηδίες, στο μεσοδιάστημα -και ειδικά στην πρώτη του θητεία- κατάφερε να τους εκθέσει όλους.

Όσους βιάστηκαν να τον κρίνουν, όσους θέλησαν να πάρουν πάνω από τους πραγματικούς υπαίτιους τα βλέμματα για το ότι ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του δεν κέρδισε κάποιον τίτλο. Κυρίως, όμως, ο Κυράστας εξέθεσε ένα ολόκληρο «σύστημα»!

Το γνωστό (πλέον), χιλιοειπωμένο (πλέον) και… χιλιοτραγουδισμένο (πλέον), που φρόντισε να στερήσει από τους «πράσινους» -αλλά κι άλλες ομάδες, πριν ή μετά, για να μην αδικούμε κανέναν- την πιθανότητα να κατακτήσουν τρόπαια και να δρέψουν τους καρπούς της επιτυχίας τους…

Σε προσωπικό επίπεδο, κάπου μεταξύ πρακτικής μετά την σχολή και… κερκίδας, μπόρεσα να απολαύσω αρκετά ματς του Παναθηναϊκού από κοντά. Γιατί, περί απόλαυσης επρόκειτο να βλέπει κανείς το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα του την σεζόν 1999-2000… Τότε, που αν και «άτιτλη», ψηφίστηκε ως η κορυφαία της χρονιάς!

Ακόμα και στην Πάτρα βρέθηκε η… αφεντομουτσουνάρα μας, εκεί όπου ο Κυράστας και οι ποδοσφαιριστές του «κατάλαβαν» οριστικά και αμετάκλητα γιατί θα έμεναν μακριά από την κούπα του πρωταθλητή, χάρη σε… κάποιον διαιτητή Νίκου.

Με τον εκλιπόντα να ξεστομίζει το περίφημο, από τότε, «θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε! Θα κάτσουμε και θα πολεμήσουμε».

Κάθισε και πολέμησε και με το… παραπάνω μάλιστα. Είχε και μια ακόμα ευκαιρία να καθίσει στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας. την σεζόν 2001-2002. Παρουσιάζοντας εκ νέου σπουδαίο έργο και ένα σύνολο που κοίταξε στα μάτια τους μεγάλους της Ευρώπης στο κορυφαίο επίπεδο του Champions League, μάλιστα!

Τελικά, όμως, κι αυτή η προσπάθεια του Κυράστα έμεινε ανολοκλήρωτη, χωρίς να συνοδευτεί από έναν τίτλο. Αλήθεια, όμως, υπάρχει άραγε πιο σπουδαίος «τίτλος» από την καθολική αναγνώριση; Από την έκφραση «ο Παναθηναϊκός του Κυράστα», που συνόδευε και θα τον συνοδεύει πάντα;

Σίγουρα όχι, θα μας απαντούσε (και) ο ίδιος, αν ζούσε! Άλλωστε, άτιτλος δεν έμεινε… «Αυτή η κούπα, θα φτάσει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κύραστα», τραγούδησε η «πράσινη» κερκίδα στο γλέντι για το νταμπλ του 2004. Αποδίδοντας, έστω και μέσα από ένα σύνθημα, την δικαιοσύνη…