Ο Μπαρμπόσα μετά τον Δέλλα και ο 12ος παίκτης Πάρντο

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως ο Έλντερ Μπαρμπόσα, με τον Γκουστάβο Πογέτ στην τεχνική ηγεσία της «Ένωσης», είναι ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης. Δεν έχει τα κενά διαστήματα που είχε όποτε έπαιζε με τον Τραϊνό Δέλλα, αλλά και την περασμένη σεζόν, όπου θεωρητικά στη Football League, τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα. Ο Πορτογάλος, βρίσκεται πολύ περισσότερο μέσα στο παιχνίδι, πατάει πιο συχνά στην αντίπαλη περιοχή και οι τελικές του προσπάθειες για γκολ ή για κάποια καλή μεταβίβαση σε συμπαίκτη, είναι πολύ πιο ουσιαστικές.

Ο Πορτογάλος καθάρισε με τα δύο δικά του γκολ με τον Πλατανιά (όμορφο γκολ και το 3ο του Τζεμπούρ). Σε ματς που η ΑΕΚ έκανε τις δύο πρώτες τελικές της προσπάθειες γκολ. Για να είμαι ειλικρινής προτιμώ τις δύο φάσεις που γίνονται γκολ, παρά ένα ματς που έχουν γίνει ένα κάρο τελικές, αλλά η ομάδα δεν βάζει γκολ. Κι ας μην υπάρχει στην πρώτη περίπτωση τόσο θέαμα. Σημαντική συνεισφορά στα δύο πρώτα τέρματα, έχει ο Αραβίδης που είναι παίκτης ο οποίος βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Η ΑΕΚ πίεσε, έκλεψε, σκόραρε και έγινε αφεντικό σε μια δύσκολη έδρα.

Επιστρέφω στον Μπαρμπόσα και δίνω μια εξήγηση στην άνοδο της απόδοσης του, επί Πογέτ. Μην ξεχνάμε πως και στη Λεωφόρο ήταν καλός και στη Νέα Σμύρνη και είναι καλύτερος στα εκτός έδρας παιχνίδια. Που το αποδίδω; Με τον Πογέτ η ΑΕΚ, δίνει κατοχή στον αντίπαλο και θέλει να παίξει στην κόντρα αναζητώντας τον κενό χώρο. Θεωρώ λοιπόν πως ο τρόπος παιχνιδιού της «Ένωσης» με τον Ουρουγουανό τεχνικό, ταιριάζει πολύ καλύτερα στον 28χρονο. Με τον Δέλλα η ΑΕΚ είχε κατοχή. Εκεί ο Μπαρμπόσα μπλοκαριζόταν και δεν μπορούσε να βρει εύκολα πεδίο δράσης. Στον ανοικτό χώρο, μπορεί πιο εύκολα, να πασάρει, να ντριπλάρει, να σκοράρει. Για να μην αδικήσω τον Πογέτ, προφανώς κι επί των ημερών του, έχει σαφέστατα οδηγία, να είναι ακόμα πιο κοντά στην περιοχή.

Ο Φελίπε Πάρντο αποτελεί μια άλλη περίπτωση με ιδιαιτερότητες. Ο Κολομβιανός μοιάζει στη μέχρι στιγμής θητεία του στον Ολυμπιακό, να βολεύεται περισσότερο όταν περνάει σαν αλλαγή στα παιχνίδια. Δεν μπορεί κανείς να πει πως είναι αδικημένος από τον Σίλβα και δεν έχει πάρει ευκαιρίες σαν βασικός. Όμως όταν έρχεται από τον πάγκο, για λόγους που χωράνε πολλές ερμηνείες, δείχνει να είναι πιο αποτελεσματικός και χρήσιμος για τους «ερυθρόλευκους».

Στο ματς με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο Τσάμπιονς Λιγκ, έγινε μόλις ο 4ος παίκτης στην ιστορία του θεσμού που μπήκε αλλαγή και με δύο δικά του τέρματα γύρισε παιχνίδι. Στο ματς με τον Πανιώνιο, στο πρώτο πραγματικά καλό ημίχρονο που έκανε ο Ολυμπιακός μετά από κάμποσο καιρό, μπήκε καθάρισε για τους «ερυθρόλευκους» το τρίποντο. Δίνει έτοιμο γκολ στον Σαλίνο που χάνεται, βάζει το γκολ που ξαναδίνει προβάδισμα στον Ολυμπιακό και δίνει την ασίστ στον Ιντέγε, για να καθαρίσει το ματς ο νταμπλούχος.

Μπορώ να θυμηθώ παιχνίδια που έχει ξεκινήσει βασικός που δεν μπορούσε να δικαιώσει την επιλογή του Σίλβα να τον ξεκινήσει. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές, που πιθανώς και ψυχολογικά, αλλά και λόγω της φύσης του παιχνιδιού τους, αποδίδουν καλύτερα σαν αναπληρωματικοί. Ο Πάρντο είναι όπλο, όταν περνάει ως αλλαγή και πετυχαίνει ταλαιπωρημένες άμυνες από την πίεση. Είναι πιθανό να νιώθει και καλύτερα ψυχολογικά, παίζοντας σαν 1η ή 2η αλλαγή. Ίσως μία πιθανή εξήγηση είναι πως υπάρχουν ορισμένοι παίκτες, που βλέποντας το ματς από τον πάγκο, διαβάζουν τις αδυναμίες του αντιπάλου. Οποιαδήποτε κι αν είναι η εξήγηση, ο Πάρντο και στο ματς με τον Πανιώνιο, δείχνει πως ερχόμενος από τον πάγκο στο τελευταίο κομμάτι του ματς, προσφέρει πολλά περισσότερα, απ’ όσα σαν βασικός.