Όταν ο Ράμος έδωσε… το φιλί της ζωής στη Ρεάλ (vids)

Σαν σήμερα, 6 χρόνια πριν στο κατάμεστο Ντα Λουζ της Λισσαβόνας και υπό το βλέμμα σχεδόν 70.000 φιλάθλων, πραγματοποιήθηκε ένας από τους πιο δραματικούς τελικούς στην ιστορία του Champions League, ανάμεσα στην Ρεάλ και την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ο 59ος τελικός, αποτέλεσε μόλις τον πέμπτο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στον οποίο συναντώνται ομάδες από την ίδια χώρα, τον 2ο μεταξύ Ισπανικών ομάδων, καθώς και μόλις τον πρώτο στην ιστορία του θεσμού όπου διασταυρώνουν τα ξίφη τους ομάδες από την ίδια πόλη!



Εγχώριες Διοργανώσεις

Την σεζόν 2013-2014 οι Μερένχες του Κάρλο Αντσελότι ενισχύθηκαν σημαντικά στον μεταγραφικό τομέα, αποκτώντας -μεταξύ άλλων- τους Γκάρεθ Μπέιλ, Ίσκο, Κασεμίρο και Ντάνι Καρβαχάλ. Παρά τον τερματισμό στην τρίτη θέση της Πριμέρα Ντιβιζιόν πίσω από την Μπαρτσελόνα και την πρωταθλήτρια Ατλέτικο Μαδρίτης, οι “Los Blancos”, κατάφεραν να κατακτήσουν το Copa Del Rey απέναντι στους ‘’Μπλαουγκράνα’’, κλείνοντας έτσι τις εγχώριες διοργανώσεις με επιτυχία.

Στην αντίπερα όχθη, οι «Rojiblancos» του Ντιέγκο Σιμεόνε μετά και την πώληση του Ρανταμέλ Φαλκάο για 60 εκατομύρια, ενισχύθηκαν και αυτοί σημαντικά, εντάσσοντας στο ρόστερ τους τόσο ταλαντούχους νεαρούς όπως ο αμυντικός Χοσέ Μαρία Χιμένεζ και ο αμυντικός μέσος Τζόσουα Γκιλαβόγκι όσο και έμπειρους παίκτες εγνωσμένης αξίας όπως οι Νταβίντ Βίγια και Τόμπι Άλντερβαϊρέλντ. Στο τέλος της σεζόν, κατέκτησαν το 10ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους και πρώτο μετά από 18 χρόνια ενώ πλέον στόχευαν και στο πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας τους απέναντι στην μισητή συμπολίτισσά τους.

Πορεία προς τον τελικό

Η Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στον τελικό σχετικά εύκολα περνώντας πρώτη με 16 βαθμούς από τον όμιλό της ο οποίος αποτελείτο από την Γιουβέντους, την Γαλατά και την Κοπεγχάγη. Στην φάση των 16 απέκλεισε την Σάλκε με 2 νίκες, στα προημιτελικά την Μπορούσια Ντόρτμουντ (3-0 νίκη εντός έδρας και 2-0 ήττα εκτός) ενώ στα ημιτελικά απέκλεισε την Μπάγερν Μονάχου με 2 νίκες και συνολικό σκορ 5-0.

Η Ατλέτικο Μαδρίτης αναδείχθηκε επίσης πρώτη στον όμιλό της έχοντας και αυτή συγκομιδή 16 βαθμών, σε έναν όμιλο σχετικά ευκολότερο από αυτόν της αντιπάλου της και ο οποίος αποτελείτο από τις Ζενίτ, Πόρτο και Αούστρια Βιέννης. Στην φάση των 16 η ομάδα του Σιμεόνε απέκλεισε με 2 νίκες την Μίλαν, στα προημιτελικά την Μπαρτσελόνα με μία νίκη και μια ισοπαλία, ενώ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επικράτησε και της Τσέλσι, προκρινόμενη έτσι στον τελικό.

Αγωνιστικό Στυλ :

Ο προσφάτως -τότε- αφιχθείς στην Ρεάλ, Κάρλο Αντσελότι, υιοθέτησε από την αρχή την φιλοσοφία του να νικάς τους αγώνες προσφέροντας όμως παράλληλα θέαμα αντάξιο του ονόματος της ομάδας. Ο πολύπειρος Ιταλός προπονητής επέλεξε ένα ευέλικτο σύστημα 4-3-3 το οποίο μπορούσε ανα πάσα στιγμή να μετατραπεί σε 4-4-2, έχοντας φυσικά στην διάθεσή τους και τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα το μετουσίωναν σε πράξη. Με τον Τσάβι Αλόνσο να δεσπόζει στην ‘’βάση’’ του άξονα δημιουργώντας παιχνίδι, τον ακούραστο Λούκα Μόντριτς στα δεξιά και τον Άνχελ Ντι Μαρία σε ένα νέο για αυτόν ρόλο στα αριστερά του κέντρου, ο Αντσελότι είχε μια ισορροπημένη βασική μεσαία γραμμή. Στην επίθεση φυσικά το γνωστό BBC ( Bale – Benzema – Ronaldo) το οποίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και το οποίο με την άφιξη του Ουαλού εδραιώθηκε ως το αντίπαλον δέος του MSN της Μπαρτσελόνα (Μέσσι – Νεϊμάρ – Σουάρεζ).



Και το ποδόσφαιρο το οποίο απέδιδε η ομάδα ήταν ακριβώς αυτό το οποίο ήθελε και ο Αντσελότι. Συνεχής και ελεύθερη ροή, άμεσες και στοχευμένες αντεπιθέσεις συνέθεταν αυτό το οποίο ήθελαν να δουν όλοι. Όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο. Τίποτα όμως δεν έρχεται χωρίς το αντίστοιχο τίμημα. Και το τίμημα ήταν τα εύκολα γκολ τα οποία δεχόταν η Ρεάλ, απόρροια τόσο του επιθετικού ποδοσφαίρου που άφηνε ευάλωτα τα μετόπισθεν όσο και κάποιων γενικότερων αμυντικών δυσλειτουργιών.

Η Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε από την άλλη -στην οποία εμφύσησε απόλυτα επιτυχημένα την αγωνιστική του φιλοσοφία- μπορεί εύκολα να συνοψιστεί σε μία λέξη : Σκληροτράχηλη. Χωρίς την παρουσία ενός μεγάλου σταρ, απόλυτα βασισμένη στην ομαδικότητα και το στοιχείο της αλληλοκάλυψης η Ατλέτικο παρέμενε σχεδόν σε κάθε περίπτωση πιστή στην φιλοσοφία του ‘’Τσόλο’’. Ένα απλό -αλλά πάντα αξιόπιστο- 4-4-2 το οποίο ανάλογα τον αναγκών του εκάστοτε παιχνιδιού, μπορούσε να μετατραπεί είτε σε ένα πιο επιθετικό 4-3-3 το οποίο προσέθετε και εύρος είτε σε ένα πιο αμυντικογενές 4-5-1 για να ανακόπτει επιθέσεις που αναπτύσσονται μέσω του κέντρου.

Οι «Colchoneros» είχαν μια εξαιρετικά συμπαγή αμυντική τετράδα αποτελούμενη από τους Χουανφράν, Γοδίν, Μιράντα και Φελίπε Λουΐς ενώ η μεσαία τους γραμμή αποτελείτο ποδοσφαιριστές ‘’μηχανάκια’’ όπως οι Κόκε και Γκάμπι. Τα στοιχεία όμως το οποία ήταν διάχυτα στην ομάδα σαν σύνολο αλλά και στον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά ήταν η μαχητικότητα και η αντοχή. Στοιχεία το οποία συναντιόνταν και στην επιθετική γραμμή της ομάδας με πιο τρανταχτό παράδειγμα τον Ντιέγκο Κόστα.

Ο τελικός

Στον τελικό αυτόν καθ’ αυτόν, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν με τον τρόπο που οι 2 προπονητές τα είχαν στο μυαλό τους. H Ρεάλ, παρατάχθηκε χωρίς τον Τσάβι Αλόνσο ο οποίος είχε δεχθεί κίτρινη στον ημιτελικό με την Μπάγερν για ένα αχρείαστο ομολογουμένως φάουλ, πάνω στον Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ. Την θέση του στον χώρο του κέντρου έλαβε ο Σάμι Κεντίρα, ο οποίος όμως επέστρεφε από πολύμηνη απουσία ελέω τραυματισμού στο γόνατο. Πιο συγκεκριμένα ο Κεντίρα είχε παίξει μόλις μια ώρα συνολικά τους τελευταίους 6 μήνες, οπότε είναι προφανές ότι το να ξεκινήσει βασικός σε έναν τελικός Τσάμπιονς Λιγκ ήταν αρκετά μεγάλο ρίσκο.

Ο Σιμεόνε από την άλλη, ρίσκαρε εξίσου χρησιμοποιώντας τον Ντιέγκο Κόστα ο οποίος δεν είχε αποθεραπευθεί πλήρως από τον τραυματισμό του στον ιγνυακό τένοντα, τον οποίο αποκόμισε από το παιχνίδι απέναντι στην Μπαρτσελόνα, το οποίο χάρισε και μαθηματικά τον τίτλο του πρωταθλητή στην Ατλέτικο.

Και για κακή τύχη του Αργεντίνου προπονητή, το ρίσκο δεν απέδωσε. Στο 9ο μόλις λεπτό, ο Ντιέγκο Κόστα δείχνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει και ζητάει αλλαγή, με τον Άντριαν Λόπεζ να παίρνει την θέση του.

Το παιχνίδι αρκετά μοιρασμένο, με την Ρεάλ όμως να παίρνει κάποιες επιθετικές πρωτοβουλίες και να έχει την καλύτερή της στιγμή στο πρώτο ημίχρονο στο 32ο λεπτό, όπου μετά από λάθος το Τιάγκο, η μπάλα ήρθε στον Κρίστιαν Μπέιλ του οποίου όμως το σουτ πέρασε ελάχιστα εκατοστά δίπλα από την αριστερή κάθετη δοκό.

Την αστοχία αυτή, εκμεταλλεύτηκε λίγα λεπτά μετά, στο 36ο λεπτό, ο Ντιέγκο Γοδίν όπου μετά από λανθασμένη έξοδο του βετεράνου τερματοφύλακα της Ρεάλ, Ίκερ Κασίγιας, κατάφερε με κεφαλιά να βάλει την ομάδα του μπροστά στο σκορ.

Και αυτό το γκολ ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Σιμεόνε για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Από εκείνο το σημείο και έπειτα τα ΄΄ηνία΄΄ του αγώνα είχε η ομάδα του Αντσελότι η οποία θα προσπαθούσε να φέρει το παιχνίδι στα ίσα, με την συμπολίτισσά της να αμύνεται με νύχια και με δόντια.

Και αυτό ακριβώς συνέβαινε, υπήρχε όμως και το εξής παράδοξο. Συνήθως, όταν η Ατλέτικο προηγείται και αμύνεται, όσο περνά ο χρόνος και παρά την σωματική κούραση η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών της γίνεται εμφανές ότι ανεβαίνουν με το άγχος να μετατοπίζεται στους αντιπάλους οι οποίοι ΄΄κυνηγούν΄΄ το σκορ.

Αυτή την φορά, ίσως λόγω και του μεγέθους του παιχνιδιού και των όσων διακυβεύονταν, με το πέρασμα του χρόνου, ο τρόπος που αμύνονταν ήταν πιο ΄΄απελπισμένος΄΄ αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Ριψοκίνδυνα μαρκαρίσματα και παράτολμες μετατοπίσεις που άφηναν κενά στην χώρο της περιοχής έδειχναν κατά κάποιο τρόπο το ρίσκο που ήταν διατεθειμένοι να πάρουν για να ικανοποιήσουν την δίψα τους για το πρώτο Champions League στην ιστορία της ομάδας.

Και ήταν τόσο κοντά στον να το επιτύχουν. Ο Σέρχιο Ράμος όμως είχε αντίθετη άποψη. Στο 93ο λεπτό, ο κεντρικός αμυντικός της Ρεάλ, μετά από εκτέλεση κόρνερ του Μόντριτς, έστειλε με κεφαλιά την μπάλα στην κάτω αριστερά γωνία της εστίας της Ατλέτικο, στέλνοντας ουσιαστικά το ματς στην παράταση.



Ο ψυχολογικός αντίκτυπος του δραματικού αυτού γκολ ήταν τεράστιος για την Ατλέτικο Μαδρίτης. Πέραν της σωματικής καταρράκωσης είχε επέλθει και η ψυχολογική. Και είχε σαν αποτέλεσμα την μετατροπή της παράτασης σε έναν ποδοσφαιρικό μονόλογο. Η Ρεάλ Μαδρίτης με αντεστραμμένους πλέον τους ρόλους, πέτυχε 3 ακόμη γκολ ( Μπέιλ 110’, Μαρτσέλο 118’ και Κριστιάνο Ρονάλντο στο 120’) εξασφαλίζοντας ,πολύ δυσκολότερα από ότι δείχνει το τελικό 4-1, το 10ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της και το πρώτο από 4 συνεχόμενα που θα κατακτούσε στην συνέχεια.



Ένας από τους πιο δραματικούς τελικούς στην ιστορία της διοργάνωσης, που έδειξε την ομορφιά και την αγριότητα του ποδοσφαίρου. Υπενθύμισε το πόσο στιγμιαία μπορούν να ανατραπούν οι ισορροπίες του παιχνιδιού και το πόσο καθοριστικό ρόλο στην έκβαση ενός αγώνα μπορεί να παίξει ο μη-μετρήσιμος παράγοντας της ψυχολογίας. Τέλος, σήμανε την τετράχρονη ηγεμονία της Ρεάλ Μαδρίτης στην Ευρώπη, η οποία διακόπηκε από την Λίβερπουλ την σεζόν 2018-2019.

Επιμέλεια: Λοΐζος Μωυσέως