Μια Εθνική σαν αυτή του β' μέρους προκρίνεται στο Euro

Ο Πογέτ στην πρώτη του αποστολή, πήρε σχεδόν άριστα, για να μην πω άριστα. Ένα συγκρότημα που είχε ανάγκη ένα σερί νικών, καθάρισε από τον Ιούνιο την πρόκριση με αντιπάλους που θα πει κανείς ότι είναι του χεριού μας μεν, αλλά αν κάνει μια σύντομη αναδρομή στο κοντινό παρελθόν, θα καταλάβει πως αυτή η πρωτιά δεν ήταν αυτονόητη. Άλλωστε και σε συλλογικό επίπεδο, δεν έχουμε έργο που να λέμε πως οποιαδήποτε ομάδα είναι του χεριού μας. Από την άλλη μπορεί κανείς να θυμηθεί ότι σε προκριματικές φάσεις, ήταν με τις λιγότερο ισχυρές ομάδες, κάναμε τις γκέλες και είχαμε τα προβλήματα και στο σκοράρισμα και στο πώς θ’ ανοίξουμε τις άμυνες.

Για παράδειγμα στην προκριματική φάση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ η Ελλάδα άφησε έξι πόντους, τους τέσσερις όταν η προσπάθεια ήταν ακόμα ζωντανή με το Κόσοβο εκτός έδρας και με την Γεωργία εντός. Μάλιστα στο ματς της τελευταίας αγωνιστικής, δεν μπόρεσε να νικήσει και πάλι την πρώτη. Άρα είναι αυτά τα παιχνίδια, όπου στο παρελθόν το πρόσφατο, για να μην αρχίσω ν’ απαριθμώ απίθανες γκέλες με τέτοιας εμβέλειας ομάδες μετά το 2014, έχουμε τα πολλά προβλήματα. Κι αυτά τα ματς που σε πλείστες περιπτώσεις σε βγάζουν αν δεν τα κερδίσεις ή σε βάζουν αν τα πάρεις, στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Η Εθνική με τον Πογιέτ, έβγαλε αντίδραση μετά από ένα κακό παιχνίδι σε απόδοση, έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο στην επανάληψη και έκλεισε με ιδανικό τρόπο αυτόν τον κύκλο υποχρεώσεών της.

Γράφοντας για το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, θεωρώ πως αυτό που είδαμε σε μεγάλο κομμάτι αυτών των έξι αγώνων, είναι η συνταγή για να κερδίσεις τα ματς που οφείλεις να καθαρίζεις με τρίποντο, αν θες να έχεις τύχη σε προκριματικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Γρήγορο και συνδυαστικό ποδόσφαιρο, όπως αυτό που ξεδίπλωσε στο παιχνίδι της στο β’ μέρος απέναντι στην Βόρεια Ιρλανδία, είναι αυτό που θα σου δώσει βαθμούς. Η Εθνική στην επανάληψη είχε γρήγορη μετάβαση και σκέψη και μεγάλη ευχέρεια στο να δημιουργεί ευκαιρίες, απέναντι σε μιαν άμυνα που συνήθως όταν κλείνεται πίσω, είναι μπελάς.

Aπό εκεί και μετά οφείλουμε να ομολογήσουμε και κάτι ακόμα. Παίκτες που αυτή τη στιγμή είτε δεινοπαθούν από κριτική αυτή την εποχή, είτε δεν βρίσκονται στις πρώτες επιλογές του προπονητή και αναφέρομαι σε Μασούρα και Μάνταλο αντίστοιχα, με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δείχνουν αυτό το πρόσωπο που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Κι αυτό δεν μπορεί, παρά να είναι επίτευγμα που οφείλουμε να πιστώσουμε στον Ομοσπονδιακό μας τεχνικό. Ο Πογέτ και στην Εθνική, στην ως τώρα πορεία του αποτελεί έχει κατορθώσει να βγάλει το καλύτερο δυνατό απ’ όλα τα παιδιά και να διατηρήσει αυτό το καλό κλίμα που είχε διαμορφώσει εδώ και κάποιο αρκετό διάστημα και ο προκάτοχός του, ο Φαν τ’ Σιπ.