Η ποδοσφαιρική παράσταση του Ντραγκάο το βράδυ του Σαββάτου, αποτελεί το τρανό παράδειγμα, γιατί το ποδόσφαιρο αποτελεί το λαοφιλέστερο σπορ του πλανήτη. Η Σίτι έπαιζε σαν μεγάλο φαβορί, σαν η ομάδα που ήρθε η ώρα να κάνει το μεγάλο βήμα και να κατακτήσει το τρόπαιο με τα μεγάλα «αυτιά». Πολλές φορές όμως, υπάρχουν κάποιοι ήρωες και κάποια αουτσάιντερ ως ομάδες που θα ανατρέψουν την φαινομενική τελική έκβαση, για να επιβεβαιώσουν πως στο ποδόσφαιρο, στις βραδιές των μεγάλων τελικών, κερδίζει εκείνος που το θέλει πιο πολύ, εκείνος που διψάει να το πάρει. Η ομάδα που είναι καλύτερα πνευματικά προετοιμασμένη.
Ο τελικός αυτός θα μείνει στην ιστορία, γιατί στο διάστημα που προηγήθηκε πριν από αυτόν, υπάρχουν πολλές μικρές ιστορίες που ίσως έπαιξαν τον ρόλο τους. Οι δύο νίκες που προηγήθηκαν αυτής του Σαββάτου, τα δημοσιεύματα του αγγλικού Τύπου, που ήθελαν τον Στέρλινγκ και τον Μαχρέζ, ανήμερα του ματς, να βγαίνουν στο σφυρί, η απόφαση του Γκουαρντιόλα, να παίξει με τριάδα, παίκτες που είναι περισσότερο παραγωγικοί, με αποτέλεσμα να γίνουν εύκολη λεία, για τον Καντέ και τον Ζορζίνιο. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι μικρές ιστορίες, οδήγησαν τη Σίτι, να υποστεί ένα κάζο πρώτου μεγέθους και ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα, να υποστεί για μια ακόμα φορά ένα τέτοιο στην καριέρα του, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Πολλοί στάθηκαν μέχρι τώρα στην ιστορία με τη μεσαία γραμμή και προφανώς έχουν δίκιο. Χωρίς Ρόδρι ή Φερναντίνιο, η μεσαία γραμμή της Σίτι, παρουσιάστηκε εξαιρετικά ευάλωτη. Με αποτέλεσμα ακόμα και στις στιγμές που ήθελε να ανεβάσει την πίεση της, η Τσέλσι με δύο μπαλιές να βρίσκεται σε κατάσταση γρήγορης μετάβασης. Θυμηθείτε μόνο, πόσες φορές στα πρώτα 25 λεπτά, ο Βέρνερ έχει τραβηχτεί δεξιά, δίνοντας χώρο στον Χάβερτζ κυρίως και τον Μάουντ να πατήσουν περιοχή. Πόσο εύκολα για περίπου ένα τέταρτο, η Τσέλσι έκανε πάρτι από την πλευρά του Γουόκερ, με συνεχόμενες απειλητικές φάσεις, να βγαίνουν από εκεί. Για την ακρίβεια, ένα πιο μπαρουτοκαπνισμένο φορ, βρισκόταν αντί του Βέρνερ, η Τσέλσι να είχε κλειδώσει τον τελικό από το πρώτο μέρος.
Αυτό στο οποίο λίγη έμφαση, δόθηκε από τα δικά μας ΜΜΕ, είναι το πώς ο Τούχελ κατόρθωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό, να κόψει τις συνεργασίες των παικτών της Σίτι. Ακόμα και όσο βρισκόταν ο Ντε Μπρόινε στο τερέν του Ντραγκάο, ήταν πολύ λίγες οι στιγμές, που βγήκε το συνδυαστικό ποδόσφαιρο που θέλει ο Πεπ. Οι πάσες μπορεί να ήταν άπειρες για την Σίτι στα σημεία που δεν υπάρχει κανένα θέμα για τον αντίπαλο. Αλλά από τα άκρα, γιατί εκεί παίχτηκε το παιχνίδι όλο, η Σίτι απέτυχε να πάρει κάτι. Κι αυτό είναι καθ’ ολοκληρία, έργο του Τόμας Τούχελ.
Φέρνοντας τον Χάβερτζ στα δεξιά, ο Γερμανός κόουτς έκοψε την ανόδους του Ζιτσένκο με αποτέλεσμα ο Στέρλινγκ να γίνει μια μπουκιά στις διαθέσεις του Τζέιμς. Από την άλλη μεριά ο Γουόκερ ήταν καθηλωμένος από τον Μάουντ με αποτέλεσμα ο Μαχρέζ να μείνει δίχως συνεργάτη για να παίξει με τον Τσίλγουελ. Οι δύο ακραίοι της Σίτι μπροστά απομονώθηκαν, μάλιστα τα δύο μπακ, ο Ουκρανός και ο Γουόκερ, έχουν κάνει απίστευτα πουλήματα της μπάλας, στο πρώτο μέρος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ιδανικές συνθήκες για την Τσέλσι. Γκιντογκάν σαν εξάρι, δεν υπάρχει ο Χάβερτζ έκανε την ιδανική διαγώνια κίνηση προς τα μέσα, καθώς ο Βέρνερ είχε τραβήξει μακριά τον Ντίας και έτσι η πάσα του Μάουντ στη φάση του γκολ, πέρασε πανεύκολα.
Η Τσέλσι, παρότι στριμώχτηκε, παρότι έχασε τον Τιάγκο Σίλβα, δεν ανησύχησε ποτέ, παρά μόνο όταν έδειξε το ρολόι το 97ο λεπτό από το σουτ του Μαχρέζ. Ο Γκουαρντιόλα, ακόμα και όταν ξεκίνησε το δεύτερο μέρος, περίμενε πως η ανωτερότητα της ομάδας του, θα αποτυπωνόταν κάποια στιγμή. Απέναντι σε μια τέτοια άμυνα όμως, δεν μπορείς να έχεις τύχη να πάρεις ματς, με τον Ζέσους να παίζει αριστερά και προσμένοντας πως ο Αγουέρο, θα συναντήσει κάποιες από τις καμινάδες του Γουόκερ. Ο Πεπ, εδώ και δέκα χρόνια αποτυγχάνει παταγωδώς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γερμανοί προπονητές, την ίδια στιγμή, δημιουργούν τη δική τους δυναστεία, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Με τον Κλοπ, τον Φλικ και τον Τούχελ.