Ο Κουρμπέλης κέρδισε το περιβραχιόνιο παίζοντας!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Από τότε που ακόμη είχε προκύψει ως πρόθεση ο Μαρίνος Ουζουνίδης να βάλει τον Κουρμπέλη ανάμεσα στους αρχηγούς, είχαμε σταθεί στο θέμα. Με τίτλο, τότε, μέσα του Ιουλίου, προτού δηλαδή καν ξεκινήσει η σεζόν: Ο Κουρμπέλης ήταν ήδη αρχηγός! Το σχετικό link για να το επαναφέρουμε στη μνήμη μας.

Γιατί ήταν. Είχε υπάρξει. Με τον Αστέρα και μάλιστα σε πολύ υψηλό επίπεδο, διότι τότε, επί των ημερών του, η ομάδα της Τρίπολης αγωνιζόταν στην Ευρώπη και δύο χρονιές στους ομίλους του Europa League. Βέβαια, αφενός άλλο να είσαι ανάμεσα στους αρχηγούς, όπως πιστεύαμε τότε και άλλο να είσαι ο πρώτος αρχηγός του Παναθηναϊκού.

Αφετέρου άλλο να είσαι αρχηγός του Αστέρα και άλλο βέβαια του Παναθηναϊκού. Ο Κουρμπέλης θα φορέσει στο μπράτσο του ένα περιβραχιόνιο που έχει φορέσει ο Μίμης Δομάζος. Ο Δημήτρης Σαραβάκος. Ο Βέλιμιρ Ζάετς. Ο Κριστόφ Βαζέχα. Και πόσοι ακόμη. Δεν υπάρχει καμία λογική στο να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης.

Δεν γίνεται, είναι άτοπο, όταν μιλάμε για τέτοια ονόματα. Αλλά δεν θα ήταν σωστό να το κάνουμε ούτε για τον ίδιο τον Κουρμπέλη. Θα ήταν άδικο να αρχίσει διαδικασία τέτοιου είδους σύγκρισης για ένα παιδί που έχει ξεκινήσει τη διαδρομή του στον Παναθηναϊκό εδώ και μόλις λίγους μήνες και έχει καταφέρει ο ίδιος να κερδίσει το ρόλο του μέσα στην ομάδα.

Το σημαντικό, όμως, το πιο σπουδαίο από όσα έχει πετύχει ο νεαρός διεθνής μεσοαμυντικός είναι πως ό,τι έχει κερδίσει το έχει κάνει παίζοντας. Με τη δουλειά του. Με τη συμπεριφορά του. Με την αγωνιστική λειτουργία του. Οχι με λόγια, όχι με τη "γλώσσα του σώματος", όχι με επιτηδευμένες - πολλές φορές συμβαίνει - συμπεριφορές.

Ο Κουρμπέλης κέρδισε το ρόλο του αρχηγού με το ποδόσφαιρο. Το δικό του ποδόσφαιρο, όχι εκείνο που φαίνεται με εντυπωσιακά γκολ ή με εκπληκτικές επεμάσεις. Με το ποδόσφαιρο που είναι χρήσιμο για την ομάδα. Πρώτα για την ομάδα, στη συνέχεια για τον εαυτό του.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι προφανές ότι για αυτό επέλεξε τον Κουρμπέλη για αυτό τον πολύ καθοριστικό ρόλο σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Διότι γνωρίζει ότι ανεξάρτητα με το αν θα έχει ηγετικό χαρακτήρα, αρχηγική στάση και όλα αυτά, θα έχει σίγουρα συνέπεια και συνέχεια σε αυτό που κάνει. Στο να παίζει ποδόσφαιρο, να το βελτιώνει και να προσφέρει στην ομάδα του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Αλλωστε είναι και ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να κερδίσει κάποιος αρχηγός το σεβασμό. Των συμπαικτών του, του κόσμου και γενικά της κοινωνίας ολόκληρου του συλλόγου. Και ας μην γίνει Σαραβάκος ή Δομάζος. Δεν είναι δυνατό να γίνουν όλοι τέτοιοι, άλλωστε!