Ο καθένας από τους τρεις διεκδικητές του πρωταθλήματος πήρε αυτό που άξιζε

Από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτός που έδειξε να το θέλει περισσότερο, το κατέκτησε. Τα 34 χρόνια προσμονής πήραν τέλος και πέρα από κάθε αντιπαράθεση ή αντιπαλότητα ο ΠΑΟΚ αξίζει συγχαρητήρια.

Ήταν ο καλύτερος, ο πιο ψύχραιμος, εκείνος που βρήκε απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που μπήκε. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος που άνοιξε τον δρόμο για τον τίτλο, παραχωρήθηκε, ήταν όλη η ομάδα που βγήκε μπροστά και τολμά να πει κανείς πως έπαιξε και ακόμα καλύτερα.

Σαν ποδοσφαιρική προσωπικότητα, ο Αντελίνο Βιεϊρίνια είναι τεράστιος και νομίζω πως απόψε, σε ένα σκηνικό χωρίς προηγούμενο, να μπει ακόμα και σε αυτή την κατάσταση και να τελειώσει το ματς, αποτελεί ένα ιδανικό φινάλε, σε μια χρονιά που έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. Δικαιωμένος πρέπει να αισθάνεται και ο Λουτσέσκου, αλλά και ο Ιβάν Σαββίδης που ξόδεψε πολλά, αλλά τελικά ήπιε νερό. Θα μπορούσε το αφεντικό του ΠΑΟΚ, ακόμα και με ισοπαλία να είχε πανηγυρίσει από πέρσι. Αν είχε καταφέρει να κρατήσει την ψυχραιμία του, ουδείς θα μπορούσε να γνωρίζει τη συνέχεια.

Ο ΠΑΟΚ πιθανότατα θα πάρει αυτόν τον τίτλο, αήττητος ανεβάζοντας πολύ τον πήχη. Ο τρόπος που έχασε τον περσινό τίτλο, από την δική του οπτική, τον δυνάμωσε. Τον έκανε ακόμα πιο μεθοδικό και έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει κάθε λεπτομέρεια. Από άποψη διαιτησίας, μπορεί να υπήρξαν κάποιες παρασπονδίες, σε 2-3 περιπτώσεις πολύ χοντρές, αλλά η αλήθεια είναι πως στην γενική εικόνα, ο ΠΑΟΚ που στάθηκε και τυχερός στο Φάληρο πήρε δίκαια τον τίτλο, αν και ξεκίνησε με -2, ας μην το ξεχνάμε.

Ο Ολυμπιακός ήταν μια καινούρια ομάδα. Ήταν λογικό στην εκκίνηση να έχει σκαμπανεβάσματα, ήταν λογικό να μην μπορεί να κρατήσει όλα τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη, με σταθερή αποτελεσματικότητα, παρότι το έκανε κατά διαστήματα. Αν είχε καταφέρει έστω να μην χάσει από τον ΠΑΟΚ στο ματς του Φαλήρου και είχε κερδίσει την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, που το άξιζε, με εκείνη την απίθανη ευκαιρία του Φετφατζίδη στο φινάλε, θα μπορούσε να έχει γράψει διαφορετικά την ιστορία του πρωταθλήματος ή έστω να το έχει κάνει πιο θρίλερ.

Ο Μαρτίνς είναι ένας προπονητής που έχει περγαμηνές και προοπτικές, είναι εργάτης και καλός χαρακτήρας. Κατάφερε να κερδίσει τα αποδυτήρια, είχε θετικές στιγμές, είχε και ορισμένες ατυχείς, αλλά αυτό έχει να κάνει και με την εμπειρία. Αυτή ήταν μια χρήσιμη σεζόν για τον Ολυμπιακό, κατάφερε να βάλει από κάτω την περσινή πρωταθλήτρια και βέβαια να παίξει κατά διαστήματα και ωραίο ποδόσφαιρο, πιθανώς καλύτερο και από τον ΠΑΟΚ. Έχει μια έτοιμη μαγιά παικτών για τη νέα σεζόν και νομίζω πως θα είναι πολύ ανταγωνιστικός.

Αυτή που τα έκανε μαντάρα ήταν η ΑΕΚ. Για να είμαστε ακριβείς, το ναυάγιο ανήκει ολοκληρωτικά στη διοίκηση της και τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Θέλετε για τις μεταγραφές που δεν έγιναν, ενώ έφυγε κόσμος και κοσμάκης, θέλετε για την επιλογή των συνεργατών που δεν πέτυχαν ούτε τον…λήγοντα, η ευθύνη είναι δικιά του. Θέλει μεγάλη προσπάθεια μια απερχόμενη πρωταθλήτρια, να παλεύει ως την τελευταία αγωνιστική να εξασφαλίσει την 3η θέση, τουλάχιστον. Κάτι που θα συμβεί σίγουρα αν νικήσει στην Λιβαδειά. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί πάλι η ΑΕΚ να κάνει μια εμφάνιση σαν τη σημερινή, για να μας λέει ο Μανόλο πως το μυαλό ήταν στο Κύπελλο.

Η ΑΕΚ θα πρέπει να πάρει έξι ποδοσφαιριστές, με προοπτική βασικής ενδεκάδας για τη νέα χρονιά (συμπεριλαμβάνω και φορ, αν δεν μείνει ο Πόνσε). Θέλει δύο στόπερ, δύο εξτρέμ, ένα χαφ και έναν σέντερ-φορ. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Αυτό δεν προϋποθέτει απαραίτητα τρελά λεφτά, αλλά σίγουρα ένα πιο ανεβασμένο μπάτζετ και βέβαια και πωλήσεις παικτών σε θέσεις που περισσεύουν. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, μαζί με τον Μπογέ έχει τέσσερις δεύτερους επιθετικούς, αλλά μόνο έναν κλασσικό εξτρέμ. Θα πρέπει να μπει στη διαδικασία πωλήσεων.

Φέτος η καλή ή η κακή μέρα θα φανεί από νωρίς. Αν τσουλήσουν από νωρίς οι στόχοι μπορεί η ΑΕΚ να φτιάξει καλή μαγιά για να δημιουργήσει και μια ομάδα με τα «θέλω» του προπονητή, όποιος και αν είναι αυτός. Αν ξεκινήσουμε αυτά που έχουμε συνήθως, πλήν του καλοκαιριού του 2017, τότε... κλάφτα!

ΥΓ: Για την ΑΕΚ, ξέχασα να μιλήσω και για τερματοφύλακα, οπότε κάντε το επτά.Ίσως η πιο πονεμένη ιστορία είναι το Νο1 στην Ένωση , αν και για το γκολ της ήττας, ο Τσιντώτας την μοιράζεται την ευθύνη με τον Άλεφ που κοιτούσε τον παίκτη της ΑΕΛ να σκοράρει.