Αιχμηρές ανακοινώσεις εκατέρωθεν «διανθισμένες» με διόλου τιμητικούς χαρακτηρισμούς, διότι το αίσθημα αδικίας προς την «δική μας ομάδα» κυριαρχεί δικαιολογημένα.
Μοιραία, βία και απειλές εξαπλώνονται και σε μέρος της κερκίδας: Το σκηνικό αυτό επικρατεί, σε μεγάλο βαθμό, στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Την ίδια στιγμή, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις επιρρίπτουν κάπου αλλού την ευθύνη για μια ήττα ή μια κακή εμφάνιση. Ούτε λόγος για συμπόρευση, ομόνοια, συνθηκολόγηση.
Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου
Κι όμως την εποχή, κατά την οποία η τοξικότητα αυξάνεται και κινδυνεύει να διώξει (εάν δεν το έχει κάνει ήδη) και τους τελευταίους υγιείς φιλάθλους, το παρελθόν διδάσκει. Μας διδάσκει ότι το αγνό, αθώο ρομαντικό ποδόσφαιρο κάποτε είχε θέση και στην Ελλάδα.
Τότε που η μοναδική σχεδόν ανταμοιβή του ταλέντου και της προσπάθειας ήταν ένα «μπράβο» και ένα χτύπημα στην πλάτη, ενώ οι οπαδοί από διαφορετικά «στρατόπεδα» κάθονταν δίπλα-διπλά στις εξέδρες.
Ένα ολόκληρο έθνος κινείται στους ρυθμούς του αγώνα ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ερυθρό Αστέρα.
Η εκτός έδρας ήττα με σκορ 4-1 στο πλαίσιο των ημιτελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, δύο εβδομάδες πριν, αφήνει ελάχιστες ελπίδες πρόκρισης στο Γουέμπλεϊ. Όμως, πολλοί πιστεύουν στο θαύμα.
Ο Αντωνιάδης ανοίγει το σκορ (2’), ενώ ο ίδιος με έξοχη κεφαλιά (54’) - την καλύτερη της καριέρας του όπως έχει εξομολογηθεί - διπλασιάζει το προβάδισμα και η Λεωφόρος παραληρεί!
Ο Αριστείδης Καμάρας (63’) με άπιαστο σουτ γράφει το 3-0, βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην «πράσινη» εποποιία.
Η γιορτή και το πένθος
Η χώρα «φλέγεται», ωστόσο μέσα στην παραζάλη των πανηγυρισμών, μια οικογένεια έμελλε να θρηνήσει το χαμό ενός νέου ανθρώπου τόσο απρόσμενα…
Στο σημείο αυτό, αξίζει ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160» των συγγραφέων Αριστοτέλη Μπενόγλου και Ανδρέα Οικονόμου.
«Στις 4 το μεσημέρι ο Ισπανός διαιτητής Ορτίθ ντε Μεντεβίλ σφυρίζει την έναρξη του ματς. Η Λεωφόρος κοχλάζει. Έξω από το γήπεδο, η Αθήνα θυμίζει έρημη, στοιχειωμένη πόλη.
Δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους. Δεν κινούνται αυτοκίνητα. Δεν ακούγεται κιχ. Ο κόσμος, κλεισμένος σε σπίτια και σε καφενεία, στέκεται όρθιος μπροστά από την τηλεόραση.
Ο σπίκερ Γιάννης Διακογιάννης δονεί τις καρδιές των Ελλήνων, οι οποίοι τρεις φορές φωνάζουν, με όλη τους την ψυχή ‘’ΓΚΟΟΟΟΟΛ’’. Ποτέ άλλοτε δεν βγήκε ταυτόχρονα, σαν με μια φωνή, ο ίδιος αλαλαγμός από το σύνολο των πολιτών της χώρας.
Η καλοκουρδισμένη ελληνική χορωδία κλείνει την παράστασή της με ένα μακρόσυρτο ‘’αααχ’’, τη στιγμή που σουτάρει ο Στάνισλαβ Κάρασι.
Η αγωνία είναι απερίγραπτη. Οι καρδιές χτυπούν σαν τρελές. Κάποιες δεν αντέχουν. Ανάμεσα στους άτυχους φιλάθλους που λυγίζουν το απόγευμα της 28ης Απριλίου, είναι και ο Άγγελος Νικήτας, φανατικός υποστηρικτής της ΑΕΚ.
Ξεψυχά δύο λεπτά πριν από το σφύριγμα της λήξης. Τα τελευταία του λόγια: "Άντε λεβέντες μου, κρατηθείτε! Λίγο ακόμη και φύγαμε για το Γουέμπλεϊ".
Τα "Παναθηναϊκά Νέα", σε συνεννόηση με την οικογένειά του, μεταφέρουν:
«Αν και ένθερμος οπαδός της ΑΕΚ, ο Άγγελος Νικήτας παρότρυνε ολόψυχα το Τριφύλλι, για να φτάση στην ιστορική πρόκρισιν. Η καρδιά του όμως δεν άντεξε στην μεγάλη συγκίνησιν.
Ο επίσημος Παναθηναϊκός, συμμετέχων εις το πένθος για τον αδόκητον θάνατον του ατυχούς φιλάθλου, απέστειλε εις την οικογένειαν του μεταστάντος ολόθερμον συλλυπητήριον τηλεγράφημα.
Εξ άλλου, η οικογένεια του Άγγελου Νικήτα μέσω των στηλών της εφημερίδος μας ευχαριστεί θερμώς τον Παναθηναϊκόν διά τη συμπαράστασίν του εις τας δυσκόλους αυτάς στιγμάς της». ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
