Ο εαυτός της είναι ο μόνος αντίπαλος

Παρά την επικράτηση επί της Ισπανίας, είναι καλό που τουλάχιστον οι διεθνείς μας και όχι ο Τύπος, κράτησαν χαμηλά τη μπάλα. Ο κόσμος θα λέει τα δικά του γύρω από όλη αυτή την ιστορία, για το αν μπορεί ή όχι να προχωρήσει η Εθνική. Δική μου αίσθηση είναι πως θα καταφέρουμε να πάρουμε το χρυσό και επιμένω σε αυτό. Επέμενα και όταν χάσαμε από την Ιταλία, δεν έχασα την ελπίδα μου, ούτε μετά το στραπάτσο από τη Φινλανδία. Για να είμαι ακριβής, πιστεύω πως αν είχαμε νικήσει τους Φινλανδούς, θεωρώ πως δεν θα είχαμε κάνει μια εμφάνιση do or die, κόντρα στους Ισπανούς.

Την πίστη μου για την πρωτιά την αποδίδω σε έναν και μόνο λόγο. Σε ένα τουρνουά που περίμενα, έτσι όπως κατέβηκαν οι ομάδες, πως θα υπάρχουν ένα κάρο εκπλήξεις και ανατροπές από τη μία μέρα στην άλλη, θεωρούσα πως μια ομάδα με καλαθοσφαιριστές μπαρουτοκαπνισμένους σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού και που είναι καιρό μαζί, μπορεί να κάνει την διαφορά. Η Εθνική έκανε τις τρεις πρώτες νίκες, δίνοντας ένα αίσθημα υπεροχής, ωστόσο στα δύο ματς, δεν κατόρθωσαν να διαχειριστούν σωστά (αναφέρομαι σε παίκτες και ασφαλώς τεχνικό τιμ) κάποιες παραμέτρους. Το μικρό διάστημα των τριών αγώνων σε 40 ώρες, το μεγάλο ροτέισον που υπερέβαινε τη λογική σε κάποιες περιπτώσεις και την ανάθεση συγκεκριμένων ρόλων, ειδικά στο ανασταλτικό κομμάτι. Η ομάδα στα δύο ματς με Ιταλία και Φινλανδία πήγε δίχως καμία λογική. Συν ότι κάποιοι παίκτες που περίμενες να βγουν, δεν το είχαν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Τι άλλαξε στο ματς με την Ισπανία; Πρώτον πολλοί ακόμα και σήμερα μετά τη νίκη χλεύασαν την επιλογή του Καββαδά. Όντως δέχτηκε πολλούς πόντους στα μούτρα, αλλά κατάφερε να εκνευρίσει τον Γκασόλ και να τον θολώσει με αποτέλεσμα να κάνει τρία φάουλ νωρίς, έστω και όχι στον ίδιο. Ο Γκασόλ έβαλε πόντους που μας πόνεσαν στην 3η περίοδο, όμως έδωσε τον χρόνο στον Μπουρούση, να μπει στην τελική ευθεία του αγώνα ξεκούραστος και να στήσει πάρτι με τον Σπανούλη. Το ίδιο και ο Καϊμακόγλου, το ίδιο και ο Πρίντεζης. Ο Γκασόλ στο φινάλε του ματς, έμοιαζε με ζαλισμένο Κύκλωπα, που δεχόταν χτυπήματα από παντού και στο τέλος τον… καρφώσαμε στο μάτι.

Από την άλλη ο Μπράμος έκανε παιχνίδι που δεν είχε ξανακάνει στο τουρνουά. Βγήκαν μεγάλα σουτ, ο Σπανούλης ήταν αυτός που έπρεπε και όλοι έβαλαν από κάτι σε αυτή τη νίκη. Αν η Εθνική είναι διαβασμένη και στα επόμενα ματς, αλλά προσπαθήσει επιπλέον να επιβάλλει το δικό της σχέδιο για τη νίκη θα έχει την πρώτη τύχη. Κι αυτό το πιστεύω γιατί ως ομάδα και όχι σαν παίκτες ξεχωριστά, είναι η ανώτερη στο να φέρει εις πέρας το πλάνο της, από όλες, έτσι όπως έχουν κατέβει στο τουρνουά.

Δεν μπαίνω σε μπασκετικές αναλύσεις. Απλά τα γράφω όσο πιο απλοϊκά μπορώ, για να δώσω στον καθένα να καταλάβει γιατί πιστεύω σε αυτή την ομάδα. Ο μόνος αντίπαλος για την Ελλάδα στην πραγματικότητα είναι ο εαυτός της. Αν μπορέσει να εκτελέσει το σχέδιο της στα επόμενα πέντε ματς, στο καθένα απ’ αυτά ξεχωριστά, θεωρώ πως θα το πάρει. Τόσο απλά!!

ΥΓ: Επειδή πολλά λέγονται, twittaρονται και γράφονται, καλό θα είναι αν ξέρει κάποιος κάτι συγκεκριμένο, για το πώς προχώρησε ο Τρινκιέρι σε κάποιες επιλογές προσώπων, να μας δώσει μια ιδέα στο τέλος του τουρνουά. Ακόμα και οι «ειδικοί» κάτι θέλουν να πουν αρκετές φορές, αλλά δεν το λένε. Σέβομαι και τιμώ την μπασκετική νοοτροπία πως «τα εσωτερικά είναι αποκλειστικά δικά μας», αλλά επειδή γίνεται και πανεύκολη κριτική στον Ιταλό, καλό θα είναι όταν τελειώσει το τουρνουά, να μάθουμε λεπτομέρειες, αν υπάρχουν.

ΥΓ1: Ο Νίκος Ακτύπης με πρόλαβε με το αφιέρωμα του στον Γιώργο Μητσιμπόνα. Ήμουν φρέσκος στο επάγγελμα και εκείνο το εφιαλτικό απόγευμα Σαββάτου, το θυμάμαι πολύ έντονα. Ο Μητσιμπόνας ήταν κάτι παραπάνω από ηγέτης σε αυτή τη Λάρισα και όσοι δεν έζησαν εκείνη τη μεγάλη ομάδα, δύσκολα μπορούν να καταλάβουν. Δεύτερος σκόρερ της ομάδας που πήρε το πρωτάθλημα με οκτώ γκολ, όντας αμυντικός είναι τεράστια υπόθεση. Το γκολ με τον Ηρακλή που χάρισε το πρωτάθλημα στην ΑΕΛ, αλλά πολύ περισσότερο ο πανηγυρισμός του, όταν ανοίγοντας τα χέρια φώναζε «σ’ αγαπώ» γονατίζοντας στο τερέν του Αλκαζάρ, είναι από τις στιγμές που έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου, από το ελληνικό πρωτάθλημα.