Ο Άρης για μία ακόμη χρονιά, δεν διάγει την πορεία που αξίζει η ιστορία του και τα όνειρα των φιλάθλων του. Μπορεί ο ρεαλιστικός στόχος της κατάκτησης της τρίτης θέσης στην κανονική περίοδο να μην έχει χαθεί, αλλά η εν γένει παρουσία της ομάδας, το κλίμα που έχει διαμορφωθεί και οι κινήσεις της διοίκησης, δεν πείθουν πως η ομάδα μπορεί να αναγεννηθεί. Ούτε να διεκδικήσει επάξια, τουλάχιστον τον στόχο της εξόδου στην Ευρωλίγκα της νέας περιόδου, Παράλληλα, η πρόσληψη του Λευτέρη Σούμποτιτς στην τεχνική ηγεσία, έβαλε ένα ακόμη φυτίλι. Ο λόγος, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστός και προφανής.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Οι οπαδοί του Άρη, δεν έχουν συγχωρήσει -και δύσκολα θα το κάνουν- τον Σλοβένο τεχνικό και πρώην παίκτη της ομάδας, για τα όσα ειπώθηκαν από μεριάς του μετά την αποχώρησή του από τον σύλλογο, αλλά και την συμπεριφορά του, απέναντι στην ομάδα στην οποία πρόσφερε και πήρε τα μέγιστα. Ο κόσμος που τον αγάπησε, του καταλογίζει ότι δεν σεβάστηκε την ένδοξη ιστορία που έγραψε μαζί με τoν σύλλογο και έτσι τα τελευταία χρόνια, αποτελούσε το «μαύρο» πρόβατο στις συζητήσεις και τις ιστορικές αναδρομές. Πάνω που το θέμα σχεδόν είχε ξεχαστεί, η διοίκηση του Άρη, τον προσέλαβε στην τεχνική ηγεσία, για να διορθώσει ένα ακόμη λάθος από τα πολλά, και αρκετές φορές επαναλαμβανόμενα, στις επιλογές προπονητή.

Την ώρα που αρκετοί καταξιωμένοι έλληνες προπονητές περίμεναν την ευκαιρία να αναλάβουν την ομάδα αφού γνώριζαν το ειδικό «βάρος» της φανέλας της, η ΚΑΕ επέλεγε από τα… αζήτητα τους Χέρμπερτ, Ντρούκερ, Μπάρτον ή κατέληγε στην δοκιμασμένη΄αλλά άγευστη συνταγή Ματζόν. Αποτέλεσμα αυτών των επιλογών, ήταν η ομάδα να κάνει βήματα πίσω, να γίνονται λάθος επιλογές παικτών και ο Άρης να μένει εκτός στόχων, από σύνολα με μικρότερα μπάτζετ και ιστορία στον χώρο. Ακόμα και το φετινό «φεύγεις-μένεις» στον Ντρούκερ για μεγάλο διάστημα, στέρησε την ηρεμία και την όποια σταθερότητα θα μπορούσε να είχε αποκτήσει η ομάδα, με αποκορύφωμα της κατρακύλας, τις δύο ντροπιαστικές ήττες στο Eurocup από κάποιο γερμανικό...χωριό ονόματι Γκέτινγκεν.

Επειδή πλέον όλα τα παραπάνω ανήκουν στο παρελθόν και οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά, ο Λευτέρης Σούμποτιτς καλώς ή κακώς είναι προπονητής του Άρη. Κανείς δεν ξέρει αν είναι σε θέση να νοικοκυρέψει το μαγαζί και να πετύχει, αφού ομολογουμένως η προπονητική του καριέρα βρίσκεται σε κάθετη πτώση. Τουλάχιστον ο συγκεκριμένος, ξέρει καλύτερα από τον καθένα που βρίσκεται. Οι διαφωνίες των οπαδών που πλέον απειλούν με αποχή από το γήπεδο, είναι κατανοητές, μπορεί και δίκαιες. Όμως, από την στιγμή που οι έχοντες την ευθύνη αποφάσισαν, Σούμποτιτς, τι θα προσφέρει αυτή η αρνητική αντίδραση του κόσμου; Ενός κόσμου, που αποτελεί ίσως το τελευταίο απόλυτα υγειές στοιχείο της ομάδας και που βοηθάει τα μέγιστα με την συμπαράστασή του.

Μήπως εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα και φέτος, θα ήταν καλύτερο όσοι έχουν αντιρρήσεις, να ρίξουν νερό στο κρασί τους, να κλείσουν στο χρονοντούλαπο τις πίκρες του παρελθόντος και να συνταχθούν για το καλό αυτού που αγαπούν; Η λογική λέει πως αν στο ήδη ταλαιπωρημένο «κορμί» του Άρη, προστεθούν και οι πληγές του διχασμού, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη και είναι σίγουρο ότι κανείς δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikoze2001@yahoo.com

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
TAGS: Άρης