Ο δικός μας «Φον» Δημητράκης

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος κληθεί να καταγράψει την σύγχρονη εξέλιξη των πραγμάτων στο ελληνικό μπάσκετ, εκτός όλων των άλλων θετικών και αρνητικών που θα συμπεριλάβει στα…κατάστιχά του, σίγουρα θα δώσει μία ξεχωριστή θέση στον Δημήτρη Παπανικολάου. Μόνο και μόνο για το ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας παίκτης που έχει κατακτήσει triple crown με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, τον κάνει να το δικαιούται, αν και ομολογουμένως, υπάρχουν αρκετοί λόγοι που τον κατατάσσουν στο κλαμπ των κορυφαίων. Όπως και να έχει, ακόμα και στα 33 προς 34, ο «Φον» Δημητράκης όπως τον αποκαλούσαμε στα πρώτα του βήματα στον Ολυμπιακό, μας έδωσε αφορμή να ασχοληθούμε με την 2η αγωνιστική της Α1. Ο έμπειρος φόργουορντ, πήρε από το «χεράκι» το Περιστέρι και το οδήγησε σε μία σημαντική νίκη επί της Καβάλας.

Αυτό που δίνει μεγαλύτερη αξία στην απόδοσή του, είναι το ότι πριν από μερικούς μήνες ήταν κοντά στο να αποχωρήσει από την ενεργό δράση! Ο Αργύρης Πεδουλάκης, τον έπεισε ότι μπορεί ακόμα να βοηθήσει και πρόσθεσε έναν ισχυρό άσο στο μανίκι της ομάδας του. Η 25αρά του Σαββάτου, ήταν μια αρχική δικαίωση του «άρτζι», αλλά και όσων πιστεύουν ότι η εμπειρία, το πραγματικό ταλέντο και η ψυχή του… Έλληνα αθλητή, μπορούν με ευκολία να νικήσουν οποιονδήποτε ακριβοπληρωμένο αλλοδαπό σταρ, πόσω μάλλον έναν αμφιβόλου ποιότητας κοινοτικό. Παράλληλα, σε ατομικό επίπεδο, έδειξε για μία ακόμη φορά πως είναι ένας εν δυνάμει προπονητής, αφού οι κινήσεις του στο παρκέ, οι συμβουλές που έδινε στους συμπαίκτες του και οι επιλογές του, φανέρωναν ωριμότητα και «καθαρό» μυαλό ικανού κόουτς.

Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, πως ο Παπανικολάου διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά και το ταλέντο να κάνει καριέρα στους πάγκους, όταν αποφασίσει να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Τα χρόνια της ωριμότητας που ακολούθησαν, το… διαταραγμένο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, την Ιταλία και το «αγροτικό» στον Μακεδονικό, τον βοήθησαν σαν παίκτη, αλλά τον εμπλούτισαν και με γνώση για αυτό που θα ακολουθήσει. Η δημιουργία της ακαδημίας εκμάθησης του αθλήματος για νέα παιδιά άλλωστε, δείχνει τις προθέσεις του. Αν τελικά αποφασίσει να φορέσει κοστούμι και κάτσει στην άκρη ενός πάγκου, θα έχει μία μεγάλη ευκαιρία να συνεχίσει σε λαμπρά μονοπάτια, αλλά και να αρχίσει έναν νέο δρόμο χωρίς λάθη. Διότι αυτά τα τελευταία, του στέρησαν την δυνατότητα να φτάσει ακόμη πιο ψηλά σε ατομικό επίπεδο.

Σε ομαδικό τα πήρε όλα, όμως με το χέρι στην καρδιά, το ταλέντο και οι ικανότητές του δεν ήταν για περισσότερα πράγματα; Αυτός ίσως θα είναι ένας ακόμη λόγος που θα τον τοποθετήσει στο πάνθεον της ιστορίας. Το όνομά του, χωρίς να υφίσταται σύγκριση, μπορεί κάλλιστα να μπει δίπλα σε αυτό του Φάνη Χριστοδούλου, με την ένδειξη: «παίκτης που μπορούσε να αγγίξει την τελειότητα , αλλά…». Οι λόγοι που αποτέλεσαν τροχοπέδη στην ατομική εξέλιξή του είναι πολλοί, αλλά άκαιροι να συζητηθούν. Άλλωστε ακόμη τον απολαμβάνουμε με σορτς και φανέλα. Παράλληλα, φροντίζει να ισοσκελίζει αυτό το χάντικαπ από το ότι καμία ομάδα δεν είχε παράπονο για την επαγγελματικότητά του. Αγαπάει αυτό που κάνει και το απέδειξε όπου και αν πήγε. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα, ο Δημήτρης και όχι Δημητράκης πλέον, θα μας μείνει αξέχαστος. Σίγουρα δε, θα μας δώσει και άλλες αφορμές φέτος για να θυμηθούμε τα παλιά…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com