Ο δειλός θα πεθάνει χίλιες φορές!

Σάββατο... Σήμερα το μεσημέρι όλοι θα σταματήσουν νωρίτερα τις δουλειές τους. Ό,τι κι αν κάνουν. Θα δώσουν ραντεβού στο λιβάδι. Εκεί που συνήθως... συχνάζουν τα ζώα για να τραφούν. Θα σχηματίσουν τον «κύκλο» και θα περιμένουν.

Ο Ρέκσον θα μπει στη μέση και θα σηκώσει τη γροθιά του. Ψηλός, γεροδεμένος και με μεγάλη εμπειρία. Τα έχει καταφέρει πολλές φορές. Στα 40 χρόνια ζωής του μπαίνει στον «κύκλο» σχεδόν κάθε χρόνο και είναι ακόμη ζωντανός.

Αντίπαλός του; Ένας 18χρονος. Ο Νεπαλάμα δεν είναι τόσο ψηλός. Τόσο ογκώδης. Τόσο έμπειρος. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να τον αποτρέψει από το να δοκιμάσει την τύχη του.

Κανόνες υπάρχουν. Αλλά είναι απλοί. Παλεύεις μέχρι να φανεί αίμα, μέχρι να μην μπορείς να συνεχίσεις άλλο. ‘Η μέχρι να σηκώσεις το χέρι σου και να παραδεχθείς ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις άλλο.



Δεν παίζουν ρόλο θα κιλά. Όλοι μπορούν να τα «βάλουν» με όλους. Προστατευτικά δεν υπάρχουν. Άντε εάν έχεις χρήματα να δέσεις με κάτι τα χέρια σου. Οι περισσότεροι όμως προτιμούν με γυμνά χέρια. Όπως και είναι η παράδοση.

Ο αγώνας ξεκινά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που εύκολα όλοι μπορούσαν να προβλέψουν. Ο Ρέκσον θα ρίξει αναίσθητο τον «μικρό». Ο αγώνας θα έχει τελειώσει.



«Δεν θέλουμε να χτυπήσουμε, να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλο. Είμαστε αδέλφια, που απλώς τεστάρουμε ο ένας τον άλλον».

Ο Τσιλίντζι πλέον έχει σταματήσει να αγωνίζεται. Όχι πως δεν του επιτρέπεται. Απλώς έχει καταφέρει να αποδείξει την «αξία» του πολλές φορές και έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων. Για τον λόγο αυτό και είναι ο επικεφαλής, ο πρόεδρος του Μουσάνγκουε.

Ο πατέρας του τον έβαλε στον «κύκλο» για πρώτη φορά όταν ήταν πολύ μικρός. Δέκα ετών. Πλέον, είναι 56 χρονών, έχει πέντε παιδιά και είναι δάσκαλος. Τους μαθητές του, δεν τους αποτρέπει. Ίσα-ίσα που του ωθεί...

Γενικότερα, όλοι στην κοινότητα έτσι «τακτοποιούν» τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους. «Εάν υπάρχει πρόβλημα μεταξύ μας, τους λέμε: Δεν χρειάζεται να μαλώνετε. Εάν έχετε προβλήματα θα τα λύσετε στον ‘’κύκλο’’».



Οι αγώνες έχουν ξεκινήσει από πολύ παλιά. Κάποιοι, πιστεύουν ότι το «έθιμο» αυτό κρατάει για περισσότερα από 200 χρόνια. Επίσημα, λένε, πως ο πρώτος αγώνας έγινε το 1829. Τότε μικρά παιδιά έφερναν τα ζώα τους κοντά στο ποτάμι για να πιουν νερό. Εάν είχαν ταύρους, τότε, τους προκαλούσαν να «χτυπηθούν». Όταν τελείωναν οι ταύροι, τότε, έρχονταν η σειρά τους. Χτυπιόντουσαν μεταξύ τους. Με γυμνά χέρια.



Από τότε υπήρξαν αλλαγές. Απλώς σχημάτιζαν τον «κύκλο» και έμπαιναν στη μάχη. Χωρίς να έχουν προηγηθεί οι ταύροι. Απλώς για να γίνουν άνδρες. Για να δείξουν ότι μεγάλωσαν. Για να κερδίσουν τον σεβασμό, ή για να αποδείξουν ότι μπορούν να γίνουν μαχητές και να επιλεχθούν οι καλύτεροι.

«Κάποιοι άνθρωποι το βλέπουν ως κάτι το βάρβαρο», αναφέρει ο Τσιλίντζι. «Όμως αυτή είναι η κουλτούρα μας. Για εμάς, αυτοί οι αγώνες, αυτού του είδους το μποξ, το «Μουσάνγκουε» είναι ό,τι και το καράτε για τους Ιαπωνέζους. Δεν αγωνιζόμαστε για κάποια αμοιβή. Δεν υπάρχουν ποτέ στοιχήματα, χρήματα που αλλάζουν χέρια από τους αγώνες. Δεν έχει πεθάνει κανείς μας. Το Μουσάνγκουε κάνει την καρδιά μας δυνατή. Ο χώρος στον οποίο γίνεται είναι ιερός. Εδώ έχει χυθεί το αίμα των προγόνων μας. Τα δόντια τους. Ο παππούς άρχισε το 1939, ο πατέρας στη συνέχεια, εγώ άρχισα το 1970. Το παρατσούκλι μου, το “Poison” το πήρα από αυτούς. Όταν εγώ άρχισα να αγωνίζομαι το έκανα για την φυλή μου. Του προγόνους μου», τονίζει.



Πλέον, έχουν υπάρξει και άλλες αλλαγές. Δεν γίνεται μια φορά τον χρόνο. Έχει αλλάξει και ο λόγος για τους οποίους γίνονται οι αγώνες.

«Υπάρχει τόσο μεγάλη εγκληματικότητα στις ημέρες μας. Το Μουσάνγκουε και οι αγώνες αυτοί κρατούν τα παιδιά μακριά από την παρανομία. Τους μαθαίνει να μην χτυπούν τις γυναίκες τους. Δεν πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι. Είναι άντρες και πρέπει να τα βάζουν με άντρες», αναφέρει ο Poison.



Πλέον υπάρχουν και κατηγορίες, που κάποιες φορές δεν τηρούνται. Η μικρότερη κατηγορία είναι για παιδιά από εννέα μέχρι και 12 ετών. Όσοι είναι κοντά στα 18 είναι άλλη κατηγορία, οι «κροκόδειλοι», όπως αποκαλούνται.

Ακολουθούν οι μεγάλοι σε ηλικία, 35 μέχρι και 45 ετών και τέλος, κάποιοι λιγοστοί που είναι μεγαλύτεροι από 45 ετών είναι οι «θρύλοι».



«Ο πιο μεγάλος σε διάρκεια αγώνας έγινε το 1998. Διήρκησε πέντε ημέρες. Έπαιζαν για περίπου δύο ώρες την ημέρα. Κανείς από τους δύο δεν ήθελε να τα παρατήσει. Οι θεατές έπρεπε να πάνε στο χωριό, και να φέρουν τον γηραιότερους για να τους πείσουν να σταματήσουν. Μόνο τότε σταμάτησαν», λέει ο Poison.

Βλέπετε οι Βέντα, εκεί κοντά στα σύνορα στη Ζιμπάμπουε, είναι προτιμότερο να παίξεις και να χάσεις. Γιατί αν δεν παίξεις, και θεωρηθείς «δειλός» τότε, δεν θα χάσεις, μία, αλλά πολλές φορές. «Δεν θα... πεθάνεις μια, αλλά χίλιες».



Δ. Καππάτος

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube