Οι ύμνοι από Γερμανία μεριά τοποθέτησαν ψηλά τον πήχη. Από την γκολάρα με τη Στουτγκάρδη, στο λάθος με την Εθνική μας. Ο Ντίνος Μαυροπάνος καλείται να αντιμετωπίσει το δικό του... τρενάκι - με τα πάνω, τα κάτω και τα ανάποδά του - και να σηκώσει κεφάλι.
Δάκρυα χαράς περιμέναμε στο τέλος του παιχνιδιού στη “Friends Arena”. Δάκρυα απογοήτευσης, μάλλον περισσότερο... τσαντίλας, ήταν αυτά που είδαμε να κυλούν από τα μάτια του Ντίνου Μαυροπάνου. Γνωρίζει ο ίδιος, καλύτερα απ’ όλους μας, τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει στο μαρκάρισμα πάνω στον Ίσακ, ώστε να μην αναγκάσει τον Τομπίας Στίλερ να δείξει την «άσπρη βούλα». Στα 23 του χρόνια, είναι μία λογική διαδικασία... ενηλικίωσης και αντιμετώπιση της απόλυτης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο…