Νικητής Ολυμπιακός, με μπόλικη βοήθεια Στράμα και… ολίγη από Κύζα

Ο Ολυμπιακός ήταν όπως όλο τον τελευταίο καιρό μέχρι το 60ο-65ο λεπτό. Με κάποιες ατομικές εμπνεύσεις και εξάρσεις που δεν αρκούν για να πάρει μία ομάδα ένα παιχνίδι τέτοιων συνθηκών. Κάπου εκεί ο Ολυμπιακός αλλάζει ταχύτητα. Κάπου εκεί αρχίζει η παρέμβαση του Στραματσόνι με τις αλλαγές και το αποτέλεσμα ήταν το…σύνηθες. Από τη στιγμή που ο κορυφαίος σε διάρκεια μέχρι εκείνη την ώρα παίκτης βγαίνει από το παιχνίδι, αρχίζει το πάρτι. Κι ο Παναθηναϊκός μένει μετά από 17 χρόνια δίχως νίκη σε ντέρμπι (έστω και με ένα λιγότερο να έχει διεξαχθεί).

Βγαίνει από το ματς ο Βιγιαφάνιες, βγαίνει και ο Λέτο, μπαίνουν ο Μαμούτε και ο Εσιέν. Οι «ερυθρόλευκοι» πηγαίνουν σε επιθέσεις από τις πτέρυγες βγάζουν σέντρες, κερδίζουν φάουλ και από ένα ακόμα «στημένο» όπως και πέρσι άλλωστε με την κεφαλιά του Αυλωνίτη, κρίνεται το ντέρμπι. Για να είμαι ακριβέστερος κρίθηκε τελικά εκεί. Γιατί νωρίτερα έχουν προηγηθεί κάποιες άλλες σημαντικές φάσεις.

Ο Παναθηναϊκός αδυνατεί να δείξει σημάδια βελτίωσης. Αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός πως δεν τελειώνει τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται και δεν μετατρέπει τις στιγμές της δικής του υπεροχής σε ευκαιρίες. Στο πρώτο ημίωρο η μεσοαμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού θυμίζει παιδική χαρά. Πέρα από τις προφανείς ευκαιρίες, όπως αυτή του Ταυλαρίδη ή το σκαστό σουτ του Κουτρουμπή που είναι ολομόναχος στο δεύτερο δοκάρι, υπάρχουν δύο-τρεις ακόμα περιπτώσεις που οι «πράσινοι» αντί να μπουν αποφασιστικά στην περιοχή και να φτιάξουν φάση, πάνε να κάνουν τα δύσκολα.

Το τρικ με τον Λέτο πιάνει, δυστυχώς όμως για τους «πράσινους» δεν μπορεί να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι το ημίχρονο το προβάδισμα. Αυτός ο συνδυασμός ανάμεσα σε Φορτούνη, Φουστέρ και Καμπιάσο, αλλά και ο Τσόρι που επηρεάζει τη φάση φέρνουν την ισοφάριση. Ο Κύζας παίρνει πάνω του τη φάση, ενώ ο βοηθός Δημητριάδης έχει υποδείξει την παράβαση. Άλλες φορές μετρούν τέτοια γκολ, άλλες όχι. Σπάνια θυμάμαι, ωστόσο, να έχει αγνοήσει ο διαιτητής την υπόδειξη του βοηθού και να παίρνει τέτοια φάση πάνω του. Φάση που να κατέληξε τελικά σε γκολ. Όμως ο Κύζας είναι μαζί με τον Παππά, τα μεγάλα πουλέν της τωρινής ΕΠΟ. Πέρα από το οφσάιντ η πιο κραυγαλέα φάση για την οποία ελέγχεται είναι η αγκωνιά του Μιλιβόγεβιτς στον Αμπέντ.

Από εκεί και πέρα η ευθύνη είναι κυρίως του Παναθηναϊκού και κυρίως του Στραματσόνι. Απλά γιατί όταν στο Φάληρο, παραχωρείς την κατοχή και την κυριαρχία στον Ολυμπιακό, αυτός και στημένα θα κερδίσει και ο διαιτητής διευκολύνεται (αν κάποιος θεωρεί πως έτσι έχει η κατάσταση) να σπρώξει τους «ερυθρόλευκους» προς την αντίπαλη περιοχή. Την τελική μοίρα του αγώνα, ο Παναθηναϊκός την καθορίζει από την δική του περιορισμένη δυνατότητα. Από την άλλη μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει τους αριθμούς ως εξής: Από τη στιγμή που τα φάουλ είναι μοιρασμένα σε 21-21, δεν υπάρχει τέτοιο σπρώξιμο στον βαθμό που ισχυρίζονται οι «πράσινοι».

Το «τριφύλλι» πληρώνει συγκεκριμένα πράγματα. Το πρώτο είναι η απώλεια του Τελάντερ γι’ αυτό το ματς αλλά και γενικά η δυσλειτουργία του στο ν’ αμυνθεί στα στημένα. Ο Κουτρουμπής πέρσι έχασε τον Αυλωνίτη, φέτος έχασε τον Ντα Κόστα. Ο Παναθηναϊκός στην επανάληψη δεν μπορεί να κρατήσει καθόλου μπάλα. Ο Στραματσόνι βγάζει από το ματς ακριβώς αυτούς που, πέρα από τον Μπεργκ, φοβάται η άμυνα του Ολυμπιακού. Κι αν για τον Λέτο καταλαβαίνει κανείς πως δεν μπορεί να βγάλει 90λεπτο, για τον Βιγιαφάνιες το γεγονός πως βγήκε από το ματς, ήταν θείο δώρο για τον Ολυμπιακό. Ο Σίλβα έπαιξε τα ρέστα του μετά το 80’ γυρνώντας το σε 4-4-2 και δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Ο Πορτογάλος πήρε το ρίσκο και του βγήκε. Όσο για τον Ιταλό. Είναι τουλάχιστον αστείο ν’ αφήνει εκτός αποστολής Βλαχοδήμο-Κλωναρίδη και να μην βάζεις Καλτσά, για να πάρεις στην 18άδα και να ρίξεις αλλαγή τον Μαμούτε.

Ο Καμπιάσο και ο Αμπέντ με τις δηλώσεις τους δείχνουν που κρίθηκε το ματς. Ο Αργεντινός είπε πως βοήθησε τον Ολυμπιακό η μεγαλύτερη αφοσίωση του Παναθηναϊκού στην άμυνα, στην επανάληψη. Ο Αμπέντ ομολόγησε πως η ομάδα του ήταν παθητική στο δεύτερο μέρος.

Στην ανάλυση του αγώνα έγραφα πως περίμενα από τον Καμπιάσο και τον Φουστέρ να βγουν στον αφρό από τον Ολυμπιακό. Ο Αργεντινός δικαίωσε την προσδοκία μου, ο Ισπανός είχε τις ευκαιρίες να γράψει το όνομα του στην ιστορία του ματς. Από τον Παναθηναϊκό περίμενα πολύ τον Βιγιαφάνιες. Όσο έπαιξε, ήταν ο κορυφαίος για τους «πράσινους».