Νίκη για να γκρινιάξουμε χωρίς νόημα!

Νίκη έστω και με… μισό – μηδέν και τρεις βαθμούς. Αυτό είναι το ζητούμενο από το παιχνίδι της Εθνικής μας κόντρα στο Γιβραλτάρ και όλα τα άλλα έπονται. Γιατί πλέον καταλάβαμε ότι είχαμε… κακομάθει τα τελευταία χρόνια και αυτά που κερδίζονταν με κόπο μέσα στο γήπεδο τα θεωρούσαμε απολύτως δεδομένα.

Ναι, όλοι θέλουμε να πραγματοποιήσει ή Ελλάδα εξαιρετική εμφάνιση, να… φιλοδωρήσει με πολλά γκολ την αντίπαλο της (ειδικά σε αυτόν τον προκριματικό γύρο που μετράει η συνολική διαφορά τερμάτων στις ισοβαθμίες) και να δείξει ότι επέστρεψε για τα καλά στα --προ διετίας- υψηλά στάνταρ της.

Όμως τώρα ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και πανεύκολο, μετά τα στραπάτσα της προηγούμενης προκριματικής σειράς των αγώνων. Ειδικά στα πρώτα ματς των ομίλων και στις αρχές Σεπτέμβρη που δεν είναι στο πικ τους οι ομάδες και οι παίκτες, οι γκέλες είναι πάντα πιο πιθανές.

Αν νικήσει η Εθνική με το… ζόρι, πάλι θα σχολιάσουμε πικρόχολα, πάλι θα κατηγορούμε τους πάντα και τα πάντα, πάλι θα απαξιώσουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ας κερδίσει όμως, ας μπει με το δεξί και ας υπάρξει γκρίνια. Άλλωστε αυτό είναι το εθνικό μας σπορ, η γκρίνια!

Προτιμότερο είναι όμως να γκρινιάζουμε γιατί νικήσαμε με 1-0 και όχι με διαφορά τεσσάρων τερμάτων. Να γκρινιάζουμε γιατί αγωνίστηκε έτσι και όχι αλλιώς η ομάδα, γιατί δεν προσφέρει θέαμα, γιατί παίζει ο ένας και όχι ο άλλος, γιατί ο ποδοσφαιριστής της ομάδας μας χρησιμοποιήθηκε λιγότερο ή περισσότερο χρόνο από αυτόν της αντίπαλης ομάδας και όλα αυτά τα… χαριτωμένα που μας απασχολούσαν τα προηγούμενα χρόνια και αποτελούσαν πεδίο αντιπαραθέσεων.

Όχι ότι αυτά δεν είναι χιλιοειπωμένα, δεν τα έχουμε βαρεθεί όλα, ότι δεν ξέρουμε πως αυτές οι συζητήσεις είναι ατέρμονες και δεν προσφέρουν τίποτα, πάρα μόνο… κουβέντα να γίνεται, αλλά καλύτερα αυτές οι γκρίνιες παρά οι άλλες!

Είπαμε ότι η ποδοσφαιρική γκρίνια είναι η «καψούρα» μας, το βίτσιο μας, η αγαπημένη μας συνήθεια, το… εθνικό μας σπορ, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να την αποφύγουμε και να αφήσουμε ήσυχη την εθνική μας ομάδα! Τουλάχιστον ας γκρινιάζουμε για όλα τα παραπάνω και όχι για τα αρνητικά αποτελέσματα και τους αποκλεισμούς.

Ας νικάμε, ας παίρνουμε προκρίσεις και ας αγωνιζόμαστε στα τελικά των διοργανώσεων και ας κράζουμε για το θέαμα, ας το παίζουμε εμείς προπονητές και ας κατηγορούμε τον Σκίμπε (και τον κάθε Σκίμπε), ας επιθυμούμε διαφορετικές κλήσεις ποδοσφαιριστών κτλ.

Κριτική πάντα θα γίνεται και πρέπει να γίνεται, γκρίνια πάντα θα υπάρχει, οπότε καλύτερα να γκρινιάζουμε μετά από νίκες και γενικότερα επιτυχίες, παρά μετά από άσχημα αποτελέσματα και αποτυχίες. Με το καλό να ξεκινήσει νικηφόρα η Εθνική μας λοιπόν και ας… χαλιόμαστε γιατί δεν παίξαμε σαν την Μπαρσελόνα!