Ήταν ούτως ή άλλως θέμα προς συζήτηση, αλλά αναζωπυρώθηκε ακόμα περισσότερο μετά το τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής.
Η ισοπαλία με το Κόσοβο (αν και δεν έκρινε κάτι βαθμολογικά) ενέτεινε κι άλλο την κουβέντα που ήδη υπήρχε για το αν πρέπει να συνεχίσει ο Τζον Φαν’ τ Σχιπ στο τιμόνι.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τη γνώμη που έχει ο καθένας για τα πεπραγμένα του Ολλανδού (και το μερίδιο ευθύνης στους αποκλεισμούς από Euro, Nations League και Μουντιάλ) ένα είναι βέβαιο:
Υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα τόσο για την παραμονή του, όσο και για την αποχώρησή του.
Και τα κυριότερα εξ αυτών συνοψίζονται στα παρακάτω:
Τα υπέρ
Η πρόοδος στο κομμάτι της παραγωγής παιχνιδιού
Ανεξάρτητα από την αποδοτικότητά του, το παιχνίδι της Εθνικής έχει αλλάξει. Έχει γίνει προσπάθεια (με εμφανή αποτελέσματα σε διαστήματα των αγώνων) να μετατραπεί η ταυτότητα της αμυντικογενούς ομάδας που προκαλούσε διαμαρτυρίες για την παθητικότητά της ακόμα και όταν νικούσε και να γίνει πιο δημιουργική. Ναι, δεν παράγει ευκαιρίες με την ευκολία που χρειάζεται για να παίρνει απαραίτητες νίκες με υποδεέστερους αντιπάλους. Παράγει συχνά όμως συνδυασμούς που επιτρέπουν αισιοδοξία ότι με υπομονή και περαιτέρω δουλειά μπορούν να γίνουν περισσότεροι και πιο αποτελεσματικοί στους αγώνες.
Η καλή παρουσία απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους
Δεν έχει εξαργυρωθεί όπως θα της άξιζε (θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει σπαταληθεί κιόλας), ωστόσο η εικόνα της Εθνικής στα δύσκολα ματς με τον Φαν’ τ Σχιπ στον πάγκο είναι καλή. Χωρίς να το καταφέρνει μόνο με σκοπιμότητα (έχει καταφύγει και σε αυτή), αλλά παίζοντας ανοιχτά και ακομπλεξάριστα κατά περιπτώσεις, έχει αποσπάσει καλά αποτελέσματα από ανώτερους αντιπάλους: Ενδεικτική η νίκη επί της Σουηδίας στο ΟΑΚΑ και η κυριαρχική εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο του εκτός έδρας αγώνα και οι ισοπαλίες στις έδρες Ισπανίας και Βελγίου (σε επίσημο και φιλικό αντίστοιχα).
Το εξαιρετικό κλίμα και η επιθυμία όλων των παικτών να μείνει
Δεν είναι κρυφό -αντιθέτως αρκετοί διεθνείς το έχουν ομολογήσει και δημόσια: Εκτιμούν τον προπονητή και τη δουλειά που κάνουν μαζί του και αν ήταν στο χέρι τους, θα αποφάσιζαν την παραμονή του. Και να μην το έλεγαν ωστόσο, είναι εμφανές: Παρά την αστάθεια στ’ αποτελέσματα και την αποτυχία πρόκρισης σε μεγάλη διοργάνωση, το καλό κλίμα (έπειτα από μια μεγάλη περίοδο που αγνοούταν) έχει επιστρέψει στην Εθνική. Οι παίκτες ευχαριστιούνται ξανά να παίζουν με τη φανέλα της. Δεν το βλέπουν ως αγγαρεία, δεν δείχνουν χωρισμένοι σε στρατόπεδα, ανεξαρτήτως σύνθεσης μοιάζουν να λειτουργούν ως παρέα.
Τα κατά
Οι αποτυχίες απέναντι σε κλειστές άμυνες και χειρότερες ομάδες
Καλή η προσπάθεια να τα συνοδεύσει και με ποιοτικότερη μπάλα, αλλά κακά τα ψέματα: Αυτά που μένουν στο τέλος (και αυτά από τα οποία κρίνονται όλοι) είναι τα αποτελέσματα. Και εδώ ο απολογισμός δεν είναι θετικός για τον Φαν’ τ Σχιπ. Με επαναλαμβανόμενη αδυναμία να διασπάσει κλειστές άμυνες και ν’ αξιοποιήσει τη (φλύαρη συχνά) υπεροχή της, η Εθνική έχει κάνει ανεπίτρεπτες γκέλες. Κι έχει καταγράψει απώλειες με αντιπάλους όπως το Κόσοβο (τρεις φορές), τη Γεωργία, αλλά και τη Σλοβενία (που είναι ανώτερου επιπέδου, αλλά πήρε με ταμπούρι την ισοπαλία που της έδωσε την πρόκριση στο Nations League).
Η αφέλεια της ομάδας
Δεν είναι ο βασικός λόγος της αποτυχίας της Εθνικής στους τρεις στόχους που διεκδίκησε με τον Φαν’ τ Σχιπ στον πάγκο (πρόκριση σε Euro, Μουντιάλ και ενδιάμεσα στην επόμενη φάση του Nations League). Είναι όμως από τα πιο εκνευριστικά στοιχεία που έχει παρουσιάσει -με την έννοια ότι της έχει κοστίσει τσάμπα βαθμούς σε αγώνες που με την ίδια ακριβώς απόδοση θα μπορούσε να τους έχει κερδίσει. Γιατί αρκετές από τις γκέλες που προαναφέρθηκαν με κατώτερους αντιπάλους ήρθαν σε παιχνίδια όπου είχε πάρει προβάδισμα και έδειξε χαρακτηριστική αδυναμία να τα διαχειριστεί και να τα «σκοτώσει».
Αλχημείες σε πρόσωπα και διατάξεις
Όπως πιστώνεται στον Φαν’ τ Σχιπ η ανανέωση και η εμφάνιση παικτών που σχεδόν αγνοούταν η ύπαρξή τους (Χατζηδιάκος, Παυλίδης, Ρότα), έτσι του χρεώνεται και το γεγονός ότι οι πολλές αλλαγές επηρέασαν τη χημεία της Εθνικής. Συνδυαζόμενες, δε, με τις αρκετές μετατροπές στη διάταξη (σ.σ. έχει παίξει 4-2-3-1, 4-3-3 και 3-5-2), αλλά και κάποιες εμμονές σε επιλογές που δεν έβγαιναν (π.χ. η χρησιμοποίηση Γιαννούλη ως αριστερό στόπερ) συνέβαλαν στην αστάθεια που παρουσιάζει η ομάδα. Παρά το ελαφρυντικό των πολλών τραυματισμών, καταλογίζεται στον Φαν’ τ Σχιπ η αποτυχία να σχηματιστεί ένας βασικός «κορμός».
