Να είναι το ισχυρότερο όπλο…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

«Μόνο ο ενθουσιασμός που ρυθμίζεται απ’ το λογικό είναι πραγματική δημιουργική δύναμη» έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος, Μπλεζ Πασκάλ, φράση που δυστυχώς, ενσαρκώνεται στην συμπεριφορά λίγων Ελλήνων. Η ιδιοσυγκρασία και ο τρόπος που χειριζόμαστε τις καταστάσεις, μας θέλει υπέρμετρα αισιόδοξους ή απαισιόδοξους και άτολμους, υπερβολικά εκθειαστές ή μηδενιστές. Η παραπάνω στάση ζωής βρίσκει «καταφύγιο» και στον αθλητισμό, με πρόσφατο παράδειγμα την Εθνική ομάδα και τα φιλικά που έδωσε στην Κύπρο. Οι τρείς εμφατικές νίκες κόντρα σε Γερμανία, Ρωσία και Κροατία και το ομολογουμένως υπέροχο μπάσκετ που απέδωσαν οι διεθνείς, επέφεραν τυμπανοκρουσίες και σχόλια, που σε κάποιες περιπτώσεις παρέπεμπαν σε εξασφαλισμένη κατάκτηση μεταλλίου.

Προήλθαν μάλιστα από ανθρώπους που πέρυσι, όχι μόνο αμφισβήτησαν έντονα τις ικανότητες του Γιόνας Καζλάουσκας όταν η ομοσπονδία τον προσέλαβε, αλλά άσκησαν και κριτική, για τον τρόπο που έπαιξε η ομάδα στην Πολωνία, παρόλο που το χάλκινο μετάλλιο ήταν κρεμασμένο στο στήθος των αθλητών μας. Είναι εύλογο και κατανοητό πως οι προσθήκες των Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, αλλά και ο ένας χρόνος εμπειρίας και μπασκετικής εξέλιξης που «κουβαλούν» στην πλάτη οι Καλάθης, Περπέρογλου και Καϊμακόγλου που πέρυσι ρίχτηκαν στα «βαθιά», μας ανεβάζουν πολλά επίπεδα. Και ουσιαστικά και θεωρητικά, αφού οι προσδοκίες είναι μεγαλύτερες. Δεν θα ήταν όμως καλύτερο να περιμένουμε λίγο και να μην τις αυξάνουμε στο έπακρο, έχοντας εικόνα μόλις από τρία φιλικά τεστ;

Το μπάσκετ που παίξαμε ήταν πραγματικά απολαυστικό. Γρήγορο, αποτελεσματικό, θεαματικό και οξυδερκές. Συμφωνώ και επαυξάνω. Άλλωστε οι δυνατότητες και το ταλέντο των παικτών μας αυτές είναι. Για να παίζουν έτσι. Επίσης, οι γνώσεις και η φιλοσοφία του προπονητή βοηθάει για κάτι τέτοιο. Οι διεθνείς φαίνονται πλέον απελευθερωμένοι, προσέχουν την άμυνα απ’ όπου προέρχονται και αυτές οι εμφανίσεις, αλλά έχουν και ελευθερίες στην επίθεση και στον τρόπο εκδήλωσής της. Τρέχουν στον αιφνιδιασμό σωστά και δουλεμένα. Στοιχείο που κάνει το παιχνίδι και τη δουλειά πιο απολαυστική για αυτούς. Το «πάντρεμα» των δυο αυτών συστατικών, αμυντική προσήλωση-επιθετική πρωτοβουλία στο πλαίσιο του όρου «ομάδα», αποτελούσε από την αρχή το δυσκολότερο στοίχημα, που φαίνεται να κερδίζει ο Λιθουανός.

Ας επιστρέψουμε όμως στα του ενθουσιασμού και των προσδοκιών. Διαβάζοντας τις δηλώσεις του προπονητή (κυρίως) και των παικτών, διακρίνει κανείς πως ναι μεν οι στόχοι είναι υψηλοί και η θέληση τεράστια, όμως το μυαλό είναι για τα καλά μέσα στο κεφάλι. Και αυτό είναι που γεμίζει με περισσότερη αισιοδοξία. Οι συντελεστές της προσπάθειας, γνωρίζουν πως είναι νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα. Η μάχη για τα μετάλλια και την διάκριση, δεν θα γίνει με ομάδες όπως Ρωσία, Κροατία και Γερμανία. Αντίπαλοί μας για τον μεγάλο στόχο είναι οι ΗΠΑ, η Ισπανία, η Σερβία, η Αργεντινή, η Γαλλία, η Σλοβενία, ακόμα και η οικοδέσποινα, Τουρκία. Είναι λοιπόν ενθαρρυντικό που όλοι όσοι αποτελούν αυτή την ομάδα δεν παρασύρονται και έτσι πρέπει να συνεχίσουν.

Δουλεύουν σκληρά, κάνουν ταπεινές δηλώσεις, διατηρούν το άριστο κλίμα που υπάρχει στα αποδυτήρια και συνεχίζουν… Αυτή είναι η σωστή συνταγή που μας οδήγησε και κυρίως μας διατήρησε στον «αφρό» του ευρωπαϊκού και Παγκόσμιου μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια. Η σεμνότητα και το «κλείσιμο» των αυτιών στα άκρως εγκωμιαστικά σχόλια του περίγυρου -που με το πρώτο λάθος θα μετατραπεί σε σκληρός κριτής της ίδιας ομάδας που τώρα «πετάει»- είναι ένα ακόμη «όπλο», στην πλούσια φαρέτρα μας. Ο συγκρατημένος ενθουσιασμός προπονητή και παικτών, μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για ακόμα πιο δημιουργικά πράγματα πάνω στο παρκέ. Μακάρι αυτό το «όπλο», να είναι και να αποδειχθεί το ισχυρότερο… Γιατί οι δυνατότητες της ομάδας είναι μεγάλες και η ευκαιρία στην Τουρκία, τεράστια.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com