Μπατίστ: «Με βοήθησαν πάρα πολύ οι Ομπράντοβιτς-Ιτούδης, θα προπονούσα ευρωπαϊκή ομάδα στο μέλλον»

Για την παρουσία του στον Παναθηναϊκό, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν ήρθε στην Ελλάδα, αλλά και για το γεγονός πως θα ήθελε να προπονήσει ευρωπαϊκή ομάδα στο μέλλον μίλησε ο Μάικ Μπατίστ.

Ο παλαίμαχος σέντερ βρέθηκε καλεσμένος στο podcast του Κάιλ Χάινς και έκανε ειδική αναφορά και στους Ομπράντοβιτς-Ιτούδη, οι οποίοι τον βοήθησαν πάρα πολύ, όπως τόνισε.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Στο μπάσκετ κάνεις ένα πλήρη κύκλο. Ξέρεις πως οι προπονητές προσπαθούν σε πιέσουν και σκέφτεσαι γιατί το κάνει αυτό τώρα. Αλλά πλέον καταλαβαίνω το νοιάξιμο και την ανταγωνιστική πλευρά. Μπορεί να μην είμαι πλέον παίκτης, αλλά ακόμα είμαι ανταγωνιστικός, ακόμα κι όταν παίζω επιτραπέζια με τα παιδιά μου και αναστατώνομαι όταν χάνω. Δεν μου αρέσει να τα παρατάω. Αυτό το είχα και σαν παίκτης και το έχω ακόμα μέσα μου.

Τα πρώτα χρόνια μου στον Παναθηναϊκό δεν ήταν εύκολα. Ερχόμενος από το NBA και όλη αυτή την ελευθερία που είχα, έκαναν δύσκολη την προσαρμογή για μένα, δεν ήταν εύκολος ο δρόμος. Είχα κάποια προβλήμαρα στα 9-10 χρόνια που ήμουν στον Παναθηναϊκό, αλλά ο Ομπράντοβιτς με τον Ιτούδη με αγκάλιασαν, με κράτησαν στον ίσιο δρόμο κι αυτός ο δρόμος οδήγησε στην επιτυχία.

Όλοι είδαμε τι συνέβη. Όπως είπες, οι τίτλοι, οι προσωπικές διακρίσεις. Συγχαρητήρια στον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη, γιατί ξέρω ότι δεν ήταν εύκολο και τους έφερνα πονοκέφαλο. Πήραν όμως αυτό που ήθελαν από εμένα κι εγώ πήρα ό,τι αποζητούσα από αυτούς. Ήταν η τέλεια σχέση.

Ποτέ δεν έκλεισα την πόρτα σε τέτοιες ευκαιρίες (για να γυρίσω στην Ευρώπη ως προπονητής). Το όνομά μου συνδέεται πάντα με τον Παναθηναϊκό. Ξέρεις πως πάει αυτό. Είναι φήμες όμως, δεν έγινε ποτέ κάτι ούτε από τη δική μου πλευρά, ούτε από τη δική τους. Είμαι ανοιχτός σε όλα. Βλέποντας παιχνίδια και στο NBA και στην EuroLeague αναγνωρίζω πολλές ομοιότητες, αλλά σκέφτομαι κι αν πράγματα από το ένα πρωτάθλημα θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή στο άλλο.

Οπότε είναι μία ευκαιρία που θα με έβλεπα να αρπάζω στο μέλλον. Δεν ξέρω αν θα είναι του χρόνου ή όταν θα είμαι 60, δεν έχω ιδέα. Το να γίνω πρώτος προπονητής οπουδήποτε θα είναι μεγάλη τιμή. Θα συνεχίσω να χτυπάω τις πόρτες εδώ (στην Αμερική) και θα δω πόσο μακριά μπορώ να φτάσω. Αν δεν παρουσιαστεί η ευκαιρία θα δω που αλλού μπορώ να πάω με την οικογένειά μου».