Τι κοινό θα μπορούσε να έχει ο Καντονά, ο Μπεστ, ο Γκιγκς και ο Ντι Στέφανο μεταξύ άλλων πέρα από το ότι υπήρξαν απίστευτοι παίκτες με τεράστια καριέρα;
Κανείς από αυτούς δεν κατάφερε να πάρει μέρος στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για διαφορετικούς λόγους και συνθήκες ο καθένας...
Ας δούμε κάποιους από εκείνους που δεν έζησαν την ολοκληρωτική αυτή εμπειρία και δεν είχαν το προνόμιο να φορέσουν το εθνόσημο της χώρας τους στη φανέλα τους και να διαπρέψουν με το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα.
Ματ Λε Τισιέ
Υπήρξε ένας εξαιρετικός παίκτης με πολλαπλές ικανότητες, ο οποίος είχε σκοράρει μερικά πανέμορφα γκολ. Μάλιστα, είχε κερδίσει το PFA Young Player of the year το 1990. Είναι ένας θρύλος της Σαουθάμπτον, με την οποία έχει σκοράρει 100 γκολ σε 270 εμφανίσεις.
Δεν κατάφερε ποτέ να μπει στην σε τελικές αποστολές της Εθνικής Αγγλίας, λόγω του ότι έπαιζε σε μία μικρομεσαία ομάδα. Θα μπορούσε να είχε εμφανιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 αλλά δυστυχώς η Αγγλία δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τα τελικά.
Μπερντ Σούστερ
Ο Σούστερ βοήθησε την Δυτική Γερμανία να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1980. Είχε πάρα πολλές διαφωνίες με τη Γερμανική Ομοσπονδία αλλά και κάποιους από τους συμπαίκτες και για αυτό τον λόγο ο «ξανθός άγγελος» αποσύρθηκε από την εθνική, μόλις 24 ετών. Η τελική ρήξη ήρθε, όταν δεν πήγε στο πάρτi μετά από νίκη της ομάδας του, γιατί έπρεπε να ξυπνήσει νωρίς και να πάρει το αεροπλάνο για Βαρκελώνη.
Πέρασε το υπόλοιπο της καριέρας του στις Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ατλέτικο και κατέκτησε την Ασημένια Μπάλα το 1980, όπως και την χάλκινη το 1981 και το 1985. Θα μείνει αναπάντητο το ερώτημα πόσο ψηλά θα ανέβαινε στο ποδοσφαιρικό πάνθεον αν δεν σταματούσε από τα « πάντσερ » τόσο μικρός.
Ντάνκαν Έντουαρντς
Η καριέρα του Έντουαρντς ήταν σύντομη μιας και ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έχασαν την ζωή τους στην αεροπορική τραγωδία του Μονάχου.
Μέχρι να συμβεί το δυστύχημα, ο αριστερός χαφ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν βασικός στην ενδεκάδα της Εθνικής Αγγλίας. Έπαιξε και στα 4 ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1958 και είχε πετύχει δύο γκολ. Κάποιοι τον θεωρούσαν παίκτη «κλειδί» για τα «τρία λιοντάρια» στο Παγκόσμιο της Σουηδίας και υπήρχε η σκέψη να πάρει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Όταν έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική το 1955 ήταν μόλις 18 χρόνων και 183 ημερών, κάνοντας τον το μικρότερο πρωτοεμφανιζόμενο με την Αγγλία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ρεκόρ του, το έσπασε ο Μάικλ Όουεν, το 1998.
Βαλεντίνο Ματσόλα
Μια τραγωδία ήταν αυτή που κράτησε τον Ματσόλα μακριά από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο μεσοεπιθετικός θεωρούταν από πολλούς ο πιο μοντέρνος παίκτης. Δημιουργούσε ευκαιρίες, σκόραρε, έκανε τάκλιν, γύριζε πίσω να βοηθήσει την άμυνα και ήταν ένας πραγματικός ηγέτης στον αγωνιστικό χώρο.
Είχε την ατυχία να παίζει στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου… Θα ήταν σίγουρα στην ομάδα της Εθνικής Ιταλίας για το Μουντιάλ του 1950 αλλά έχασε την ζωή του στην αεροπορική τραγωδία του Τορίνο.
Τζιμ Μπάξτερ
Ο Μπάξτερ θεωρείται ένας από τους καλύτερους Σκωτσέζους παίκτες όλων των εποχών που δεν συμμετείχαν σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο αριστεροπόδαρος κεντρικός μέσος, ο "Slim Jim", όπως τον αποκαλούσαν, ήταν μία ανάσα από το να παίξει στο Μουντιάλ του 1962 στην Χιλή.
Έπαιξε και στα πέντε παιχνίδια για τα προκριματικά. Η Σκωτία ισοβαθμούσε με την Τσεχοσλοβακία από το 6ο γκρουπ αλλά στον μεταξύ τους αγώνα, οι σκληροτράχηλοι Σκωτσέζοι ηττήθηκαν και δεν κατάφεραν να περάσουν στην τελική φάση.
Το ίδιο συνέβη και για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966, όπου η Σκωτία τερμάτισε 2η και ο Μπάξτερ έπαιξε σε δύο αγώνες.
Για τον «Στρατό με τα ταρτάν» βέβαια, θεωρούταν παγκόσμιος πρωταθλητής, γιατί στην δεκαετία του 1960, το HomeNationsθεωρούταν εξίσου σημαντικό με το Μουντιάλ για την Σκωτία και ήταν οι πρώτοι που νίκησαν τους Άγγλους μετά την κατάκτηση του πρώτου τους (και μέχρι στιγμής τελευταίου) Μουντιάλ του 1966.
Ερίκ Καντονά
Πάντα με τους γιακάδες σηκωμένους, με σκοράρισμα σε ρυθμό πυροβόλου και ένα εκρηκτικό ταπεραμέντο εντός και εκτός γηπέδου, ο Καντονά είναι ίσως αυτός που έφτασε πιο κοντά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, και όμως « κατάφερε » να μην πάρει μέρος.
Η Γαλλία είχε σχεδόν κλείσει εισιτήριο για το Μουντιάλ του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο επιθετικός των «κόκκινων διαβόλων» , ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Οι «μπλε» είχαν ακόμα δύο παιχνίδια να δώσουν για τα προκριματικά. Στο Παρκ Ντε Πρενς όμως έχασαν από το, τελευταίο στον 6ο όμιλο, Ισραήλ. Κανείς δεν πανικοβλήθηκε γιατί το τελευταίο ματς κόντρα στην 3η Βουλγαρία θα δινόταν στη Γαλλία και χρειαζόταν έστω μία ισοπαλία για να βρεθούν στην τελική φάση. Ο Εμίλ Κονσταντίνοφ είχε άλλη άποψη και στο 90’ έγραψε το 2-1 δίνοντας την νίκη στους Βούλγαρους. Το Παρίσι σκοτείνιασε και ο γαλλικός λαός έπεσε σε... κατάθλιψη.
Η δεύτερη ευκαιρία για τον Καντονά ήταν φυσικά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 αλλά έχασε την θέση του στην Εθνική, μετά την περίφημη καρατιά σε ένα φίλαθλο στο ματς της Γιουνάιτεντ εναντίον της Κρίσταλ Πάλας. Την θέση του πήρε ο Ζινεντίν Ζιντάν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Ράιαν Γκιγκς
Ο Ράιαν Γκιγκς έχει τα πιο πολλά «παράσημα» στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου αλλά όλα έχουν να κάνουν με την μαγική πορεία του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η καριέρα στην εθνική Αγγλίας ξεκίνησε με την συμμετοχή του στους νέους αλλά ποτέ δεν κατάφερε να γίνει μέλος της ομάδας των ανδρών. Όπως είχε πει και ο ίδιος «καλύτερα να χάσω μεγάλα τουρνουά από το να παίξω για μία χώρα, στην οποία δεν γεννήθηκα και οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με αυτή».
Ο αριστερός μέσος έκανε την πρώτη εμφάνιση του με την εθνική ομάδα της Ουαλίας σε ηλικία μόλις 17 ετών και 321 ημερών, σε έναν αγώνα κόντρα στην Γερμανία το 1991. Ο Γκιγκς ήταν…ένα πέναλτι μακριά από το να συμμετάσχει στο Μουντιάλ του 1994. Στο «Κάρντιφ Αρμς Παρκ», η Ουαλία ήθελε την νίκη κόντρα στην Ρουμανία. Με το σκορ στο 1-1, ο Πολ Μποντίν έχασε το πέναλτι που είχαν κερδίσει οι Ουαλοί και το ταξίδι στην Αμερική αναβλήθηκε…
Αλφρέντο Ντι Στέφανο
Η περίπτωση του Ντι Στέφανο είναι αρκετά πιο περίεργη από των υπολοίπων. Το «ξανθό βέλος» έπαιξε για δύο παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου, την Ισπανία και την Αργεντινή, πριν οι κανονισμοί για τις εθνικές ομάδες γίνουν πιο αυστηροί.
Η Αργεντινή είχε αρνηθεί να πάρει μέρος στα προκριματικά το 1950 και το 1954 η FIFA απαγόρευσε στον Ντι Στέφανο να αγωνιστεί μιας είχε κάνει και τέσσερις εμφανίσεις με την εθνική Κολομβίας. Η Αργεντινή προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 αλλά ήδη ο Ντι Στέφανο είχε πάει στην Ισπανία όπου απέκτησε και την υπηκοότητα.
Έπαιξε σε τέσσερις αγώνες με την Ισπανία στα προκριματικά το 1957 αλλά οι Ισπανοί έμειναν έξω και 2οι στον όμιλο πίσω από την Σκωτία.
Το φως στο τούνελ άρχισε να λάμπει φωτεινότερα, όταν η Ισπανία πήραν την πρόκριση για την τελική φάση του Μουντιάλ του 1962, στην Χιλή. Δυστυχώς, ο 36χρόνος τότε Ντι Στέφανο, υπέστη έναν μυϊκό τραυματισμό και αποφάσισε να αποσυρθεί από το διεθνές ποδόσφαιρο.
Η απουσία του καλύτερου παίκτη της γενιάς εκείνης ήταν σαφώς εμφανής. Κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου Ποδοσφαιριστή το 1957 και το 1959 και ήταν καταλυτικός για την Ρεάλ Μαδρίτης από το 1956 μέχρι το 1960, που κέρδισε 5 συνεχόμενα Κύπελλα Ευρώπης.
Ζορζ Γουεά
Ο καλύτερος Αφρικανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών δεν κατάφερε να πατήσει στο γρασίδι για έναν αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό είναι απολύτως λογικό γιατί αγωνιζόταν για μία χώρα που ποτέ δεν έχει προκριθεί σε Μουντιάλ, τη Λιβερία.
Είχε 60 εμφανίσεις και 22 γκολ με την εθνική της χώρας του, που εκτός από παίκτης υπήρξε και προπονητής αλλά και οικονομικός σπόνσορας της πάμφτωχης αυτής ομάδας.
Ότι δεν κατάφερε σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το έκανε πραγματικότητα στα γήπεδα της Ευρώπης. Το 1995 κέρδισε το βραβείο της FIFA για τον Παγκόσμιο Παίκτη της Χρονιάς, ο πρώτος μη ευρωπαίος ποδοσφαιριστής που το παρέλαβε αλλά και την Χρυσή Μπάλα. Επίσης, τιμήθηκε 3 φορές σαν ο Καλύτερος Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (1989, 1994, 1995) .
Ο Αρσέν Βενγκέρ, το 1988, έφερε το Γουεά στην Ευρώπη όταν ήταν ακόμα στην Μονακό. Στην 14χρόνη καριέρα του έπαιξε σε ομάδες της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα με την Παρί Σεν-Ζερμέν και βραβεύθηκε τη σεζόν 94/95 με το Χρυσό Παπούτσι. Επίσης, καταχώρησε στην τροπαιοθήκη 2 πρωταθλήματα με την Μίλαν, το 1996 και το 1999.
Τζορτζ Μπεστ
Ο ακραίος επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ο καλύτερος (όπως ανέφερε και το επίθετο του) στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Το στυλ του ήταν απαράμιλλο στο γήπεδο, με ένα εκπληκτικό συνδυασμό ρυθμού, επιτάχυνσης, ένας εναντίον ενός και φανταστικά τελειώματα και με τα δύο πόδια. Το 1968 ανακηρύχθηκε Καλύτερος Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της χρονιάς και βοήθησε τους « κόκκινους διαβόλους » στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης.
Η Ιρλανδική Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδία τον χαρακτήρισε ως «τον καλύτερο παίκτη που έχει βάλει την πράσινη φανέλα της Βόρειας Ιρλανδίας». Είχε 37 συμμετοχές με εννέα γκολ αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει το τελικό βήμα προς ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Όταν η Βόρεια Ιρλανδία είχε μία ευκαιρία, ο Μπεστ ήταν σε πλήρη παρακμή και έμεινε εκτός ρόστερ.
Η Βόρεια Ιρλανδία δεν κατάφερε να πάει στο Μουντιάλ του 1966, μιας και έφερε 1-1 με την τελευταία τον όμιλο Αλβανία. Το 1970 Σοβιετική Ένωση ήταν εκείνη που την κράτησε εκτός του Μουντιάλ του Μεξικού. Το 1974 ήταν ακόμα μία αποτυχία για είσοδο σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Μπεστ σταμάτησε από την εθνική το 1977.
Η Βόρεια Ιρλανδία τελικά προκρίθηκε στο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία αλλά ο τεχνικός της Μπίλι Μπίνγκαμ, αποφάσισε να μην καλέσει τον 36χρονο τότε Τζορτζ Μπεστ.
«Ο Τζορτζ Μπεστ είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες όλων των εποχών και πιθανότατα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που δεν κατάφερε να πάρει μέρος στην τελική φάση ενός σημαντικού παγκόσμιου τουρνουά», είχε πει ο κάτοχος του Μουντιάλ του 1974, Φραντς Μπεκενμπάουερ για τον άσσο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον «πέμπτο Μπιτλ»...
Επιμέλεια: Βασίλης Λαζάρου
