Μόνος του εναντίον όλων

Το ήξερε εκ των προτέρων, το περίμενε, θα έπρεπε να είναι υποψιασμένος ότι θα συμβαίνει κάθε αγωνιστική. Είναι το… τίμημα που καλούνται να πληρώνουν οι ομάδες που έχουν αυτό που συλλήβδην αποκαλούμαι όνομα, φανέλα, κόσμο, ιστορία, ειδικό βάρος. Στη φετινή Football League,τον ρόλο αυτό τον έχει ο Άρης όπως τον είχε και στη Γ΄ Εθνική για δυο χρόνια.

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Σε όποιο γήπεδο και αν αγωνίζεται μακριά από το Κλεάνθης Βικελίδης οι συνθήκες που συναντά επιβεβαιώνουν το παραπάνω και δεν αναφέρομαι μόνο στους συνήθως κακούς αγωνιστικούς χώρους. Κάθε παιχνίδι μοιάζει και είναι για τους αντιπάλους του ένας τελικός. Μια ευκαιρία να ασχοληθεί η ποδοσφαιρική Ελλάδα μαζί τους εφόσον καταφέρουν να φρενάρουν τον Αρη. Για κάποιους ποδοσφαιριστές η πόρτα που μπορεί να ανοίξει για μια μεταγραφή. Την ώρα που οι βασικοί ανταγωνιστές του για την άνοδο, δεν συναντούν την ίδια αντίσταση, οι παίκτες του Αρη, αν χαλαρώσουν, αν εμφανιστούν ανόρεκτοι, έστω μέτριοι και σε κακή μέρα, πολύ απλά θα το πληρώσουν με απώλειες βαθμών. Το είδαμε να συμβαίνει σε Καρδίτσα, Καλλιθέα, Εύοσμο, Σπάρτη όπου ο Αρης στραβοπάτησε και δεν αναφέρομαι σκόπιμα για τα παιχνίδια σε Λαμία, Ριζούπολη και Τρίκαλα γιατί εκεί ειδικά το περιμένεις λόγω μεγαλύτερης δυναμικής.

Και αν τύχει να κερδίσουν, το πανηγυρίζουν λες και κατέκτησαν το Τσάμπιονς Λιγκ. Ετσι είναι ο αθλητισμός, ο νόμος του δυνατού με τον αδύναμο που υποχρεώνεται να γιγαντωθεί για να τον αντιμετωπίσει. Παρακολουθώντας και τη φετινή πορεία του Αρη στη Football League, με όλες τις αδυναμίες που έχει η ομάδα της Θεσσαλονίκης και τις έχουμε επισημάνει (αγωνιστικές και μη) από αυτή εδώ τη γωνιά διαπιστώνω ότι υπάρχει μια άνευ προηγουμένου εμπάθεια σε βάρος του Άρη, από το σύνολο των ομάδων. Εμπάθεια που δεν μοιάζει να πηγάζει από το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν μόνο το μεγάλο όνομα της κατηγορίας και μια από τις μεγαλύτερες της Ελλάδας. Αισθάνομαι, και το λένε και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του Άρη που το βιώνουν στο πετσί τους, ότι έχει τις ρίζες του και κάπου αλλού. Ενδεχομένως θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας ώστε να αναζητηθούν οι ρίζες, οι αιτίες και οι προεκτάσεις. Το αφήνω όμως αυτό στους ειδικούς ως τροφή για σκέψη γιατί αν μη τι άλλο το φαινόμενο Αρης είναι και κοινωνιολογικό.

Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί όπως φάνηκε και στο Αίγιο, ο Αρης όταν κερδίζει, κερδίζει αυτός και όταν χάνει πάλι χάνει αυτός. Δεν του χαρίζεται τίποτα, δεν του στρώνουν κόκκινο χαλί, δεν αιωρούνται χέρια στον αέρα μπερδεύοντας τα αθλήματα, ούτε αμυντικοί κάνουν το άγαλμα και κάποιοι άλλοι ανοίγουν τα πόδια. Και για μια ομάδα με δεδομένη την πίεση που κουβαλά και τις χτυπητές φετινές της αγωνιστικές αδυναμίες, όλο αυτό είναι λιγάκι δύσκολο να το διαχειριστείς. Τι μπορεί να προτάξει η ομάδα του Νίκου Κωστένογλου απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση; Χαρακτήρα, πείσμα, τσαμπουκά, ποιότητα και γενικώς το αίσθημα της συσπείρωσης αντί της μόνιμης εσωστρέφειας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει και να μείνει ζωντανός ως το τέλος στο κυνήγι της ανόδου αφού κατάφερε να κυνηγάει αντί να τον κυνηγούν.

Υ.Γ Σε απόλυτος ρυθμιστής της δυάδας εξελίσσεται ο ΟΦΗ που κυνηγώντας την 3η θέση και άρα τον Άρη, μπορεί ταυτόχρονα να τον… εξυπηρετήσει εφόσον κόψει βαθμούς από Απόλλωνα και Λαμία. Αρκεί φυσικά να κερδίζει παράλληλα η ομάδα του Κωστένογλου.