Μόνο όσοι μπορούν, θέλουν και το λέει η καρδιά τους

Στο ποδόσφαιρο δεν φτάνει μόνο να θέλεις, αλλά να μπορείς και να το δείχνεις εμπράκτως. Τι θέλω να πω με αυτό; Ο Άρης στα Τρίκαλα έδινε ένα κομβικό ματς στη σεζόν κόντρα σε μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα που έτρεχε ένα καλό σερί στο πρωτάθλημα και επομένως μια νίκη δεν θα ήταν απλά τρεις βαθμοί στο σακούλι αλλά και τεράστια πίστωση ψυχολογίας στον οργανισμό των ποδοσφαιριστών που είναι εμφανές ότι τη χρειάζονται. Θα περίμενε δηλαδή κανείς να δει μια ομάδα τουλάχιστον ψυχωμένη και με αυτό το στοιχείο να προσπαθήσει να αντιπαρέρθει τα άλλα προβλήματα που έχει… κληρονομήσει από το περασμένο καλοκαίρι κιόλας.

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Τι είδαμε; Μια από τα ίδια. Αργή και προβλέψιμη ανάπτυξη, μηδέν αυτοματισμοί, ανασταλτική λειτουργία το λιγότερο διακριτική για να μην πω κάτι άλλο, κακή νοοτροπία και ατομικά λάθη που όσο αυξανόταν η κόπωση και η πίεση μεγάλωναν, επιπόλαιες αποβολές από παίκτες (Ταυλαρίδης) που θα περίμενες περισσότερη ψυχραιμία. Αποτέλεσμα; Μιάμιση τελική…

Η χθεσινή εικόνα, δεν θα κουραστώ να το γράφω, είναι απόρροια πολλών πραγμάτων που έχουν συσσωρευτεί εδώ και οκτώ μήνες. Λανθασμένος μεταγραφικός σχεδιασμός, έλλειψη προσωπικοτήτων, κακής νοοτροπίας σε αρκετούς παίκτες, μηδενική εξωαγωνιστική θωράκιση της ομάδας, αργά αντανακλαστικά στο θέμα του προπονητή για να μην πάω σε πιο εξειδικευμένα κομμάτια που αφορούν τα τρεξίματα και την τακτική που είναι ορατά σε ένα εκπαιδευμένο μάτι. Τι, να ξαναπούμε ότι ο Άρης είναι ίσως η μοναδική ομάδα που παίζει δίχως κλασικό εξάρι και χωρίς κλασικό φουνταριστό, δυο κομβικές θέσεις σε κάθε ενδεκάδα; Δεν έχει πια νόημα αφού δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτή είναι η ομάδα, αυτοί και οι παίκτες και με αυτούς θα πορευτεί ο προπονητής ως το τέλος. Αρκεί και ο ίδιος να αντιληφθεί ότι ήταν το λιγότερο άστοχο να προχωρήσει σε πειραματισμούς τύπου Ραούλ Μπράβο εξάρι και Πίτου Γκαρσία εξτρέμ σε ένα τόσο σημαντικό και απαιτητικό ματς. Το έκανε, δεν του βγήκε, παίρνει την ευθύνη και είμαι βέβαιος ότι ο 47χρονος τεχνικός το έχει… σκυλομετανιώσει και δεν θα το επαναλάβει αφού πλέον τα περιθώρια είναι στενά και ήδη το πλήρωσε με μια κακή ήττα.

Παιχνίδια υπάρχουν ακόμη, Λαμία και Απόλλων θα παίξουν μεταξύ τους και θα έρθουν αμφότεροι στο Κλεάνθης Βικελίδης. Αρκεί μέχρι τότε ασφαλώς ο Άρης να παίρνει τα δικά του παιχνίδια και η διοίκησή του να φροντίσει να βοηθήσει την ομάδα, τώρα που την έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Από εδώ και πέρα, μεγάλο ρόλο θα παίξει η διαχείριση που θα κάνει ο Κωστένογλου, σε πρόσωπα και καταστάσεις, πάντα λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτές είναι οι λύσεις που έχει και δεν μπορεί να κάνει μαγικά. Οφείλει όμως να επιλέγει αυτούς που το λέει η καρδιά τους, που έχουν το κίνητρο, τη διάθεση και τα κότσια και να απομονώσει τους… λιπόψυχους και τους ανεπαρκείς. Η μάχη θα δοθεί, ο κόσμος πρέπει να στηρίξει, όπως και όσο μπορεί ο καθένας, αλλά τουλάχιστον να δοθεί τίμια.

ΥΓ. Στον απίστευτο τραυματισμό του Τάτου, συμπυκνώνεται όλη η αρνητική ενέργεια και γκαντεμιά του φετινού Άρη.