ΜΟΝΟ οι παίκτες ορίζουν την τύχη της Εθνικής!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Είναι για να πανηγυρίζεται μια φιλική νίκη Ιούνιο μήνα για την Εθνική; Αν ρωτήσεις τους ομογενείς στην Αυστραλία, ασφαλώς και θα σου πουν ότι είναι. Οχι μόνο για να πανηγυρίσεις, αλλά και για να αισθάνεσαι περήφανος, ευτυχισμένος για κάποιες μέρες κ.τ.λ. Για εμάς εδώ όλα αυτά, βέβαια, είναι ψιλά πράγματα.

Ομως, μιλώντας για τη συγκεκριμένη νίκη της Εθνικής, έστω μια νίκη μετά από μια ήττα, ας "μετρήσουμε" τη σημασία της. Κάποτε η Εθνική μας σε τέτοιες φιλικές νίκες δεν είχε απλά στηρίξει κάποια εντυπωσιακά σερί για να έχουμε να λέμε, αλλά είχε φτιάξει και το μέλλον της στις κληρώσεις που οδηγούν στις μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό που δεν είχε, δηλαδή, στα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας (2018) και έχει δυσκολέψει τη ζωή της στον όμιλο που αρχίζει τον Σεπτέμβριο.

Μήπως, λοιπόν, αξίζει να της δώσουμε τη σημασία που της πρέπει; Εστω κατακαλόκαιρο, έστω με τους ποδοσφαιριστές κατάκοπους, ίσως και λίγο ξεμυαλισμένους, έστω κι αν το ματς στην πραγματικότητα δεν έκρινε κάτι. Εκτός από... Αυτό που εμφανίστηκε και πάλι μετά από μήνες στην ελληνική ομάδα. Ενα πνεύμα που τόσο πολύ έλειψε μετά τη Βραζιλία.

Υπάρχουν λόγοι που αυτό συνέβη. Λόγοι που έχουν να κάνουν κυρίως με τις ευθύνες της ΕΠΟ, η οποία με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την Εθνική από το καλοκαίρι του 2014 και μετά, στην ουσία αυτό που έκανε ήταν να "ευνουχίσει" τους διεθνείς. Τους παλαιότερους που είχαν μείνει στην ομάδα, που περίμεναν μια "σκυτάλη" από εκείνους που έφευγαν για να μεταφέρουν στους νεότερους (πόσοι ήταν αυτοί άραγε κύριε πρωταθλητή Ρανιέρι;), αλλά η Ομοσπονδία τούς την άρπαξε κατάμουτρα.

Στην Αυστραλία, λοιπόν, αν κάτι κέρδισε η Εθνική μας δεν ήταν την ομάδα του Ποστέκογλου. Κέρδισε - ίσως - ένα πνεύμα που είχε χάσει. Εναν κοινό πανηγυρισμό Τζαβέλλα - Μανιάτη. Ενα "όλοι μαζί" στα δύο γκολ. Ενα "ξεθεωνόμαστε" για να κρατήσουμε τη νίκη. Κι ας μην το είδαμε ποτέ το ματς...

Η Εθνική επέστρεψε από αυτό το ταξίδι με μια βεβαιότητα. Οτι πλέον η μπάλα είναι ξεκάθαρα στα πόδια των ποδοσφαιριστών. Κανενός άλλου. Ούτε ΕΠΟ, ούτε μάνατζερ, ούτε παρατρεχάμενοι, ούτε καν Σκίμπε. Είναι θέμα των παικτών! Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Εκείνοι και μόνο μπορούν να αλλάξουν το χάλι της Εθνικής τα τελευταία δύο χρόνια.

Σε αυτό το δρόμο τους, έχουν μια τεράστια ευκαιρία μπροστά τους. Τα πρώτα τέσσερα ματς στα προκριματικά του Μουντιάλ. Εκτός με Γιβραλτάρ, εντός με Κύπρο, εκτός με Εσθονία, εντός με Βοσνία. Τέσσερις αγώνες στο τελείωμα του 2016, προτού πάνε στο Βέλγιο, την καλύτερη ομάδα του ομίλου, τον Μάρτιο του 2017.

Για την Εθνική των Καραγκουνοκατσουράνηδων (νέος όρος που ίσως κάποτε καθιερωθεί) το τέσσερα στα τέσσερα θα ήταν όχι απλώς στόχος, αλλά κάτι σαν δεδομένο. Για την Εθνική της εποχής μας, είναι απαραίτητο. Δεν θα είναι απλώς και μόνο 12 βαθμοί. Θα είναι μια "απόδειξη ζωής" για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Και βέβαια, θα είναι μια ένεση αυτοπεποίθησης για τα παιδιά της νέας Εθνικής. Οτι και αυτή η γενιά μπορεί. Μπορεί;