Μονά ζυγά δικά τους

Παρακολουθούσα τι συνέβαινε στα social media μετά το 1-3 της Μονακό επί της Άρσεναλ και πραγματικά διασκέδαζα. Ο Ζαρντίμ, ναι αυτός ο μονόχνοτος προπονητής με την… αντιτουριστική φάτσα, είχε γίνει εν μια νυκτί το τιμώμενο πρόσωπο!

Αιτία φυσικά δεν ήταν η μεγάλη εκτός έδρας νίκη της ομάδας του, κόντρα στο φαβορί της αναμέτρησης, αλλά το πέρασμα του από τον πάγκο ελληνικής ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι πάντα αυτοί που έστω για λίγο έχουν γίνει «δικά» μας παιδιά, στα επόμενά τους βήματα έχουν τα βλέμματα μας στραμμένα πάνω τους.

Όταν μάλιστα η παρουσία του οποιοδήποτε ξένου δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή και μας έχει κουνήσει μαντίλι πρόωρα, τότε άπαντες αναμένουν με ξεχωριστό ενδιαφέρον την μετέπειτα πορεία του, είτε για να συνεχίσουν να τον… κράζουν είτε να τον αποθεώνουν, γιατί έστω και για λίγο αποτέλεσε κομμάτι της ιστορίας της ομάδας τους.

Σε αυτή τη χώρα που αγαπάμε να κατηγορούμε τον άλλον, τέτοιες περιπτώσεις αποδεικνύονται εξαιρετικές για να κάνουμε το… κομμάτι μας και μάλιστα εκ τους ασφαλούς, αφού η πιθανότητα να εκτεθούμε εκ των υστέρων δεν υπάρχει. Ο Ζαρντίμ λοιπόν, αποχώρησε από τον Ολυμπιακό, ως ένας προπονητής που δεν… κόλλησε με τη φιλοσοφία του συλλόγου, δεν δημιούργησε ομάδα που θα έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο και κυρίως δεν κέρδισε ποτέ τους φίλους και τη διοίκηση των «ερυθρόλευκων». Παρά το γεγονός ότι μέχρι να απολυθεί τα αποτελέσματα δεν ήταν διόλου άσχημα, η απομάκρυνσή του δεν εξέπληξε κανέναν και μάλιστα επικροτήθηκε από την πλειοψηφία.

Πάμε τώρα στο προκείμενο. Ενώ ούτε το 10% δεν είχε εκφράσει την πίστη του στον Πορτογάλο προπονητή, ξαφνικά μετά την επιτυχία του, σχεδόν όλοι οι φίλοι της ομάδας άρχισαν να τον αποθεώνουν και να κριτικάρουν τη διοίκηση, γιατί έδιωξε αυτόν τον… προπονηταρά που άλωσε το Εμιρέιτς. Είναι η κλασική συμπεριφορά του Έλληνα, που τη μία στιγμή αποθεώνει κάποιον και την επόμενη μπορεί να του ρίχνει – και μάλιστα πολύ εύκολα και αβασάνιστα- το ανάθεμα. Κάτι σαν αυτό που βλέπαμε στην ταινία «Η Ρένα είναι οφσάιντ», εκεί δηλαδή που το «λιοντάρι» αν έκανε λάθος γινόταν «κρέας» και ο «λεβέντης» μόλις έχανε την μπάλα, μεταμορφωνόταν σε «χαραμοφάη».

Όταν ένας προπονητής απολυθεί από μία ομάδα, τότε οι οπαδοί αποκτούν αυτομάτως ισχυρό πάτημα να κάνουν κριτική στη διοίκηση, ακόμα κι αν ο τεχνικός αυτός έχει αποχωρήσει από το σύλλογο εδώ και χρόνια. Το αν η θητεία του ήταν επιτυχημένη ή αποτυχημένη στον πάγκο της ομάδας τους, ουδόλως τους ενδιαφέρει, αρκεί αυτοί να πουν…το δικό τους. Αν λοιπόν ο πρώην προπονητής τους διαπρέψει στην επόμενη δουλειά του, τότε τα… χώνουν στη διοίκηση που τον έδιωξε και δεν του έδωσε χρόνο να εργαστεί. Αν από την άλλη το επόμενο βήμα του είναι αποτυχημένο , τότε πάλι τα… χώνουν στη διοίκηση γιατί πλέον έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι ο τάδε ήταν… μυρωδιάς ή μάγειρας και όχι προπονητής. Μονά ζυγά δικά τους δηλαδή…

Όλα αυτά τα…χαριτωμένα μου ήρθαν στο νου διαβάζοντας τα αποθεωτικά σχόλια των ελλήνων φιλάθλων για τον Ζαρντίμ και αναρωτήθηκα, ειλικρινά πόσοι είχαν θετική άποψη για αυτόν και τη δουλειά του, όταν ο ήπιων τόνων Πορτογάλος εργαζόταν στη χώρα μας; Εγώ προσωπικά θυμάμαι ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού!