Μιχάλης Κωνσταντίνου: «Όνειρό μου ήταν παίξω στον Παναθηναϊκό»

Όνειρό του ήταν να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Αυτό υποστήριξε ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σε συνέντευξή του σε περιοδικό στην Κύπρο. Ο Κύπριος παλαίμαχος επιθετικός μίλησε για τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του, την απόφασή του να πάει στον Ολυμπιακό αλλά και τους καλύτερους συμπαίκτες που είχε...

Ακολουθεί ένα μέρος της συνέντευξης του Μιχάλη Κωνσταντίνου στο Vantage Magazine

-για την καριέρα του:
«?εν µπορώ να είµαι αχάριστος. Σίγουρα είµαι πολύ ικανοποιηµένος από την πορεία µου. Όπως έχω πει και άλλες φορές, θεωρώ πως ίσως αδίκησα εγώ τον εαυτό µου. Σίγουρα θα µπορούσα να αγωνιστώ και εκτός Ελλάδας, ήταν ένα όνειρο που µου ήρθε πολύ αργότερα και δεν το έκανα. Αυτό όµως το βλέπω τώρα. Στη ζωή πρέπει να κάνεις λάθη για να µάθεις. Πιστεύω ότι µπορούσα να είµαι ακόµη πιο καλός αλλά αυτά στην ηλικία που ήµουνα δεν τα έβλεπα. Το ελληνικό πρωτάθληµα ήταν πολύ καλό, είχε αξιόλογους ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσµο και σίγουρα δεν ήταν εύκολο να φύγεις. Το να παίζεις σε ελληνικές οµάδες την τότε εποχή ήταν τεράστιο επίτευγµα. Ήµουν πολύ ήρεµος σαν άνθρωπος. Προσπαθούσα να διαχειριστώ και τη χαρά αλλά και την απογοήτευσή µου. Στην καριέρα µου υπήρξαν στιγµές πάρα πολύ καλές που νόµιζα πως είµαι ο βασιλιάς του κόσµου, αλλά υπήρξε και περίοδος που ήµουνα ο τελευταίος των τελευταίων. Σίγουρα προσπαθούσα να διατηρώ τις ισορροπίες µου, να µην απογοητεύοµαι και να µην ενθουσιάζοµαι πολύ. Σηµαντικό ρόλο έπαιξε και ο µάνατζερ µου, ο οποίος περισσότερο µου µιλούσε για θέµατα χαρακτήρα και ταπεινότητας παρά για ποδοσφαιρικά θέµατα. Υπήρξε σαν πατέρας για εµένα. Ήταν µαζί µου από τα 16 µου χρόνια µέχρι το τέλος της ποδοσφαιρικής µου πορείας και η µεγαλύτερή του έγνοια ήταν ο τρόπος συµπεριφοράς µου έξω από τα γήπεδα». Περισσότερο µου µιλούσε για το πώς πρέπει να είµαι έξω από το γήπεδο παρά µέσα σε αυτό".

-για την χειρότερη και την καλύτερη στιγμή ή περίοδος στην καριέρα του:
- «Η χειρότερη περίοδός μου ήταν η δεύτερη µου χρονιά στον Παναθηναϊκό. Είχα τραυµατιστεί στο τέλος της πρώτης χρονιάς και αυτό µε κράτησε αρκετούς µήνες έξω από τα γήπεδα. Ο Παναθηναϊκός περίµενε περισσότερα από εµένα, εγώ δεν ήµουνα έτοιµος και υπήρξε µια έντονη αποδοκιµασία προς εµένα, µια αµφισβήτηση που µε έριξε ψυχολογικά. ?εν έβγαινα από το σπίτι µου ούτε για καφέ ούτε για φαγητό, ήµουν κλειδωµένος για έναν χρόνο και δεν ήθελα να βλέπω κανένα. Κάθε νίκη της οµάδας µε δική µου συνεισφορά µε έκανε πολύ χαρούµενο. Το γκολ είναι κάτι µαγικό για εµένα, ειδικά σε κάποιο κρίσιµο παιχνίδι ή κρίσιµο λεπτό, και όταν το επιτύγχανα µε έκανε να νιώθω διαφορετικά, πιο ωραία. Καλές στιγµές υπήρξαν σίγουρα, είναι οι τελικοί κυπέλλων, τα παιχνίδια µε την Εθνική Κύπρου, τα ντέρµπι, τα Ευρωπαϊκά. Είναι πολλές οι καλές στιγµές και δεν µπορώ να ονοµατίσω συγκεκριµένες. Το πιο σπουδαίο µου γκολ το οποίο θυµάται και πιστεύω ο περισσότερος κόσµος, ήταν ο δεύτερος προηµιτελικός του Champions League µε την Μπαρτσελόνα στο Καµπ Νου. Αν περνούσαµε, φυσικά, θα ήταν ακόµα πιο ωραίο, αλλά δυστυχώς δεν περάσαµε".

- για τους ποδοσφαιριστές που ήταν συμπαίκτης και τους ξεχωρίζει:
- «Είχα την τύχη να αγωνιστώ µε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Στον Ολυµπιακό αγωνίστηκα µε τον µεγάλο Ριβάλντο, έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσµου και µε τον Αντώνη Νικοπολίδη, µε τον οποίο είχαµε και µια πολύ καλή σχέση. Τον θεωρώ ως έναν µεγάλο τερµατοφύλακα και θαύµαζα την επιµονή του στις προπονήσεις. Στον Παναθηναϊκό αγωνίστηκα, επίσης, µε πολύ καλούς παίκτες. Ένας από αυτούς ήταν ο Κριστόφ Βαζέχα, τον οποίο θαύµαζα για τα επιτεύγµατά του, τη µεγάλη του κλάση αλλά και για τον τρόπο που δούλευε στην προπόνηση. Στο Παραλίµνι αγωνίστηκα µε πάρα πολύ καλούς παίκτες όπως ο Αντώνης Ζέµπασιης και ο Μιχάλης Οικονόµου. Υπάρχουν όµως και άλλοι αρκετοί παίκτες που θα µπορούσα να αναφέρω»

-για τον προπονητή που ξεχωρίζει:
- «Με βοήθησαν πάρα πολλοί προπονητές, πήρα από όλους κάτι. Ακόµη και από «κακούς» προπονητές πάντα κάτι κέρδιζα. Αν θα πρέπει όµως να ονοµατίσω κάποιον, ως τον καλύτερο προπονητή, θα πρέπει να πω τον Γιάννη Κυράστα, γιατί αν πω κάτι διαφορετικό θα µε σκοτώσει η γυναίκα µου».

-ποιο ήταν το όνειρό του:
- «Εµείς µεγαλώσαµε µε όνειρο την Ένωση Νέων Παραλιµνίου. ?εν ξέραµε ούτε την Οµόνοια, ούτε τον ΑΠΟΕΛ, τίποτα. Μικρός το όνειρό µου ήταν να παίξω στο Παραλίµνι και µία µέρα να παίξω στον Παναθηναϊκό. Αν θα έπρεπε να πω µια οµάδα του εξωτερικού που συµπαθώ, θα έλεγα την Μάντσεστερ στην Αγγλία, γιατί µου έφεραν µια φανέλα της οµάδας όταν ήµουν µικρός και µου έµεινε. Στην Ισπανία θα ήµουνα Ρεάλ Μαδρίτης και στη Γερµανία Μπάγερν Μονάχου».

-ποια ήταν η μεγαλύτερη συγκίνηση που είχε σε παιχνίδι ποδοσφαίρου:
- «Μου αρέσουν πάντα οι τελικοί: Ο τελικός του Μουντιάλ, του Champions League. Στους τελικούς όλα µετράνε διαφορετικά, ένα γκολ είναι διαφορετικό, ο παλµός του κόσµου είναι διαφορετικός ακόµα και τα δευτερόλεπτα µετράνε διαφορετικά. Η πίεση, η συγκέντρωση είναι διαφορετική. Η µεγαλύτερη συγκίνηση που είχα ήταν ο ηµιτελικός του 2004 στο παιχνίδι Τσεχία-Ελλάδα. Ένιωσα τη µεγαλύτερη συγκίνηση και ένταση που θυµάµαι εδώ και χρόνια. Το γκολ του ?έλλα στο τελευταίο λεπτό του Α΄ ηµιχρόνου της παράτασης µας είχε όλους συγκλονίσει. Ήµουν σε κατάσταση σοκ για τρία λεπτά. Η Ελλάδα ήταν στον τελικό του EURO!

-εάν το σκέφτεται αρκετά πριν πάρει μια απόφαση:
- «?εν προβληµατίζοµαι πολύ στη ζωή µου. Αυτό είναι είτε πολύ καλό είτε πολύ κακό. Οι αποφάσεις που έπαιρνα ήταν χωρίς πάρα πολλή σκέψη και πολύ άνετα. Αν προβληµατιζόµουν ιδιαίτερα ίσως να µη έκανα και αρκετά πράγµατα, ίσως να µη πήγαινα Ελλάδα, ίσως να µην πήγαινα στον Ολυµπιακό. Ακόµη και το τέλος µου στα γήπεδα ήρθε από µόνο του».