Ένα ακόμη λαμπρό στέλεχος της εκλεκτής εκείνης παρέας που χάρισε τις τελευταίες (μέχρι τις επόμενες, ελπίζουμε) μεγάλες στιγμές στην Εθνική ήρθε η ώρα να ξαποστάσει. Ο Μιχάλης Κακιούζης, πλήρης αγωνιστικών ημερών, τίτλων και διακρίσεων, σε προσωπικό κι ομαδικό επίπεδο, ανακοίνωσε πως έφτασε το τέλος…
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ακόμη τις πρώτες εικόνες από εκείνον, κυρίως μέσα από την απίθανη φουρνιά Εφήβων που το 1995 γέμισε το ΟΑΚΑ και ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου νικώντας στη διαδρομή τις ΗΠΑ των ανερχόμενων τότε Κάρτερ, Μάρμπερι και Λάνγκντον. Ένας ψιλόλιγνος πιτσιρικάς, με εξυπνάδα ή… πονηριά που δεν ταίριαζε με το νεαρό της ηλικίας του, εξαιρετικές τοποθετήσεις κοντά στο καλάθι που τον έκαναν μετρ του επιθετικού ριμπάουντ κι ένα ανορθόδοξο πλην όμως άκρως αποτελεσματικό στυλ εκτέλεσης σουτ που τον έκανε ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμο από την αντίπαλη άμυνα.
Στην περίπτωσή του, οι υποσχέσεις που άφησε ως ταλέντο εκπληρώθηκαν στο ακέραιο… και βάλε! Η προαγωγή από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας στην αγαπημένη του ΑΕΚ ήρθε (παρά το ασφυκτικό πρέσινγκ του Πανιωνίου) στο κατάλληλο τάιμινγκ και με ευλογημένη συγκυρία την προσπάθεια της τότε αναδομημένης «βασίλισσας» να επενδύσει στη νέα γενιά. Μαζί με τον Χατζή ανέλαβαν εξ αρχής ηγετικά καθήκοντα και οδήγησαν την ΑΕΚ σε τίτλους μετά από μια παρατεταμένη περίοδο πέτρινων χρόνων.
Μετά από ένα πρωτάθλημα, ένα Σαπόρτα και δύο Κύπελλα, έπεσε κι αυτός (όπως κι αρκετοί άλλοι συμπαίκτες του) θύμα του… ξενερώματος του Γιάννη Φιλίππου και πήρε το δρόμο της ξενιτιάς επιβεβαιώνοντας, με την πορεία του σε Σιένα, Μπαρτσελόνα και Εφές (με τις οποίες κατέκτησε τίτλους) στους «κιτρινόμαυρους» τι είχαν και τι έχασαν…
Οι δημόσιες τοποθετήσεις του, όπως ακριβώς και η ανακοίνωση του «αντίο» του με μια εξαιρετικά καλογραμμένη ανακοίνωση που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από εκείνη που θα έγραψε ένα ολόκληρο επιτελείο για τον Κόμπι Μπράιαντ, είχαν πάντα ενδιαφέρον. Απέφευγε τα τετριμμένα, έλεγε ό,τι ακριβώς σκεφτόταν κι έδινε τίτλους στους δημοσιογράφους και τροφή για σχόλια. Το καλοκαίρι του 2005 ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του, όταν λίγο πριν το ταξίδι της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ είχε θέσει στόχο την κατάκτηση του τροπαίου. Τον είπαν από τρελό μέχρι αιθεροβάμονα, αλλά αποδείχτηκε απλώς… προφητικός. Και θαρρείς ως ανταμοιβή από τη μοίρα, ήταν αυτός που παρέλαβε από τα χέρια του Γιώργου Βασιλακόπουλου το «ιερό δισκοπότηρο» υπογράφοντας στο Βελιγράδι την επιστροφή της Ελλάδας στην κορυφή μετά από 18 χρόνια.
Για να μην βρεθεί κανείς να μιλήσει για πυροτέχνημα, η δεύτερη θέση στον κόσμο το 2006, με ιστορικό θρίαμβο στον ημιτελικό απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά και η τέταρτη θέση ένα χρόνο μετά στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας, όπου οι οικοδεσπότες χρειάστηκαν πολλά γκρίζα δεκανίκια για να εκθρονίσουν τη «γαλανόλευκη», ήταν οι καλύτερες απαντήσεις.
Η ευστροφία στο παιχνίδι του κι όχι τα αθλητικά του προσόντα, που ουδέποτε ήταν το βασικό του όπλο, του επέτρεψαν να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο για αρκετά χρόνια, αλλά και να είναι καθ’ όλα χρήσιμος σε διάφορες ομάδες οδεύοντας στη δύση της καριέρας του. Και σαν να μην έφταναν όσα θαύματα έκανε στην καριέρα του, με Εθνικές, ΑΕΚ κι όχι μόνον, ήρθε ένα ακόμη, το τελευταίο, με τον Φάρο, που συνεχίζει αήττητος να οδεύει ολοταχώς προς την άνοδο και ήδη έχει κλείσει μια θέση στον τελικό Κυπέλλου.
Από τα παρκέ θα λείψει. Όχι όμως κι από το μπάσκετ, το οποίο θα συνεχίσει να υπηρετεί από άλλο πόστο. Η εμπειρία, οι γνώσεις και η ευστροφία του, άλλωστε, είναι απόλυτα χρήσιμες για εκείνους που ακολουθούν το δικό του δρόμο. Γιατί ο Μιχάλης Κακιούζης αποτελεί έναν φάρο για τους νεότερους... ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
