Μιχάλη Ρακιντζή γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!

Γράφει ο Στέφανος Χάρης.

2002. Το ΠΑΣΟΚ της καρδιάς μας έκανε έργα αβέρτα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν 150.000 περισσότεροι απ’ τον πληθυσμό ολόκληρης της Κύπρου. Στη Ζάκυνθο, αν το πρωί δεν φόραγες γυαλιά και σε τύφλωνε ο ήλιος έπαιρνες επίδομα τυφλού για 15 χρόνια. Στα δελτία ειδήσεων του Ευαγγελάτου, τα καυτά θέματα συζήτησης ήταν αν τα στρώματα έχουν μέσα πούπουλα από παγώνι, πόσοι Καρβέλες είναι ένας Φοίβος και σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιλιπουνιδάκη…

Εκείνα τα αγνά, καταπράσινα, πασοκικά χρόνια, η Eurovision ήταν κάτι παραπάνω από ένας διαγωνισμός. Ήταν η ευκαιρία του μερακλή Έλληνα να αφήσει για ένα βράδυ το καλτσάτο τραπέζι στον Κιάμο και τον Σταμάτη Γονίδη για να μείνει μέσα και να δει τη μεγάλη εθνική μάχη ενάντια στα κυκλώματα των ξένων Ρουσλάνων που συνωμοτούσαν κάθε χρόνο για να μη σηκώσουν κούπα η Μπόκοτα και ο Κίμωνας Κουλούρης…

Εκείνη τη χρονιά η Δάφνη ήταν πιο αισιόδοξη από ποτέ: «Φέτος πάμε να κάνουμε τη διαφορά» είχε προβλέψει ως άλλος Γέροντας Μιαουλίσιους και δικαιώθηκε. Με το που βγήκε ο λατρεμένος Μιχάλης στη σκηνή μαζί με τα άλλα Ορκ, η τρίχα μας ήρθε σε στύση. Τρίβαμε τα μάτια μας για να σιγουρευτούμε αν όντως είχαμε στείλει αυτή την υπερπαραγωγή ή απλώς βλέπαμε κύκλους σαν τον Τάκη τον κυριλέ…

Τα πρώτα αναγνωριστικά δευτερόλεπτα που ο Ρακιντζής έφτυνε SAGAPO στην πίστα, τα χείλη των Ευρωπαίων ασεβών παρέμεναν άλαλα, ενώ στην Ελλάδα οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ άνοιγαν την εφεδρική τηλεόραση, που είχαν αγοράσει με τον τίμιο ιδρώτα της επιδότησής τους για να βεβαιωθούν ότι δεν είχε κάποιο πρόβλημα ο ήχος της κανονικής τηλεόρασης…

Την ίδια ώρα ο κάθιδρος Μιχάλης έκλεινε το μάτι στην κάμερα σαν τον Γύλο στη «Σωφερίνα», δημιουργώντας ένα μοναδικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα που όμοιό του είχε να δει η οικουμένη από την εποχή που ο Σότης Βολάνης ερμήνευε το «Αμ εν έλιεν, αμ ε λιτλ έλιεν»…

Μετά από 3 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα μελωδικής κοινωνίας και αφού οι ευχές μας να κολλήσει το cd της ΕΡΤ για να το ακούσουμε άλλες 30 φορές σε επανάληψη δεν έπιασαν, η φωνή της Δάφνης ήχησε σαν μουσική στ’ αυτιά μας: «Μπράβο Μιχάλη, μπράβο Ελλάδα. Γίνεται χαμός εδώ κυρίες και κύριοι»…
Τα πρώτα καραβάνια οπαδών του ΠΑΣΟΚ ξεχύνονταν ήδη στους δρόμους της Αθήνας με προορισμό την Ομόνοια, όπου θα στηνόταν το μεγάλο πανηγύρι της νίκης (θα ‘χε και τσάμπα αρνιά). Μερικοί, πιο επιφυλακτικοί περίμεναν τα πρώτα 5 δωδεκάρια πριν ξεκινήσουν. Δυστυχώς ακόμα περιμένουν…

Γιατί αγαπητέ αναγνώστη αποδείχτηκε ότι ο Μιχάλης Ρακιντζής ήταν πολλά χρόνια μπροστά απ’ το κοινό στο οποίο απευθυνόταν. Ο Ρακιντζής τους έδειχνε το iphone17 και εκείνοι είχαν μείνει ακόμα στο ericsson T39…

Η φωνή, ο στίχος, η σκηνική παρουσία ήταν επιπέδου ΠΑΣΟΚ, ενώ το κοινό της Eurovision επιπέδου Κινήματος «Χαρίζω Οικόπεδα Χαρίζω Χρέη Παναγροτικό Αγροτικό Κίνημα Ελλάδας». Έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια για να καταλάβουν φίλοι και εχθροί τι έγκλημα έκαναν. Δεν χάσαμε τραγουδιστή αγαπητέ αναγνώστη. Αηδόνι χάσαμε…

Και το συνειδητοποίησαν αυτό όλοι την Τρίτη, μόλις βγήκαν οι Argo στη σκηνή και άρχισαν να μοιράζουν πόνο και τέχνη. Ήταν η στιγμή που ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί Μαριοφαραντουρικοί, παραδέχτηκαν ότι μια ολόκληρη ήπειρος είχε αδικήσει, το κορυφαίο τραγούδι που είχε ακουστεί ποτέ στη Eurovision.

Ήταν η στιγμή που ένας ολόκληρος λαός έκλεινε το μάτι στον Μιχάλη Ρακιντζή, έπεφτε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα…