Μήπως ήρθε η ώρα του Γκιστ… the Beast για ένα Final 4;

Όταν πριν από πέντε χρόνια (21 Δεκεμβρίου 2012) ανακοινωνόταν το πρώτο και μοναδικό έως σήμερα trade στην ιστορία της Euroleague, με τον Τζέιμς Γκιστ να αφήνει την Ουνικάχα Μάλαγα για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού και τον Άντι Πάνκο να ακολουθεί το αντίθετο δρομολόγιο, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι ο Αμερικανός πάουερ φόργουορντ/σέντερ θα μακροημέρευε και θα είχε τόσο επιβλητική παρουσία και επίδραση στον «πράσινο» οργανισμό.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Πολλοί βιάστηκαν να τον ξεγράψουν από πέρυσι, μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχε στο παιχνίδι με την Ρεάλ Μαδρίτης με την αποκόλληση αριστερού προσαγωγού. Βάζοντας στην εξίσωση και την… ηλικία, μολονότι το καλοκαίρι δεν είχε κλείσει καν τα 31, θεωρούσαν ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να του ανανεώσει το συμβόλαιο. Ο Τσάβι Πασκουάλ (ευτυχώς) είχε άλλη άποψη και ο Τζέιμς Γκιστ είναι ακόμη εδώ, ανανεώνοντας το συμβόλαιό του μέχρι το 2019. Και άρχισε να δίνει… απαντήσεις. Όχι πως το έχει ανάγκη, αλλά λέμε τώρα…

Ο Γκιστ κάνει χρονιά καριέρας και μαζί με τον Νικ Καλάθη αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες του φετινού Παναθηναϊκού, τον οποίο οδηγούν σε ασφαλή μονοπάτια. Στην κόλαση (από πολλές απόψεις) του Βελιγραδίου, ο Αμερικανός πάουερ φόργουορντ/σέντερ ήταν αυτός που έδωσε το σύνθημα για το διπλό με 16 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 τάπες και μόλις 1 λάθος σε 36 και κάτι λεπτά συμμετοχής.

Όμως, δεν είναι μόνο τα νούμερα της στατιστικής που τον κάνουν ξεχωριστό, ειδικά τη φετινή σεζόν. Η παρουσία του είναι πολύπλευρη, αφού η ενέργεια που βγάζει στην άμυνα και στις φάσεις χωρίς τη μπάλα είναι απίστευτη. Και αυτό δεν αφορά μόνο χθες, αλλά γενικά. Είναι πραγματικό… τέρας, όπως παραδέχθηκε με περισσή ειλικρίνεια ο μέχρι πέρυσι συμπαίκτης του και αντίπαλος χθες, Τζέιμς Φελντέιν.

«Είναι αυτή η περίοδος του χρόνου που μία ομάδα με τα αποτελέσματά της δείχνει αν θα κάνει το παραπάνω βήμα ή όχι» δήλωσε μετά τον αγώνα ο Τζέιμς Γκιστ και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ο ίδιος δείχνει πιο έτοιμος από ποτέ για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό Superfoods στο Final 4 μετά από έξι χρόνια. Και με τη φετινή σεζόν που πραγματοποιεί, αξίζει να βρεθεί και αυτός για πρώτη φορά στην καριέρα του στη μεγάλη γιορτή του μπάσκετ. Αυτό που επίσης αξίζει κάποια στιγμή είναι (γιατί όχι και φέτος), το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της σεζόν.