Μην τους σνομπάρετε. Είναι... Μάγοι!

Γράφει ο Γιώργος Γαβριλάκης

Την εποχή που πήγαινα γυμνάσιο (...αναφορά στο πρόσφατο παρελθόν, αφού από τα σχολεία ξέμπλεξα το 2002) έβλεπες περισσότερα t-shirt με το λογότυπο των Ορλάντο Μάτζικ παρά trendy ροζ μπλουζάκια.Ο Σακίλ Ο'Νιλ είχε κάνει τη δουλειά του και το Ορλάντο λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του (1989) είχε γίνει μόδα. Οχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη. Κι ο πατέρας μου είχε ένα καπελάκι με τα χρώματα των Μάτζικ και κάθε φορά θυμόταν πως «εγώ είμαι Ορλάντο στο ΝΒΑ». Και το '95 ήταν στενοχωρημένος με το 4-0 των Ρόκετς.

Μετά η ομάδα ξεχάστηκε, ο Σακίλ έφυγε, ο Πένι σιγά σιγά το... έκοψε, ο Γκραντ Χιλ ήρθε αλλά τραυματίστηκε, ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι δεν έκανε τη διαφορά και τώρα η «Μαγεία» επέστρεψε. Εμφανίστηκε ξανά και γενικά σε εμπορικό επίπεδο ίσως να μην έχει την αντιμετώπιση που του άξιζε. Και ο πατέρας μου στα πλέι οφ άρχισε να ασχολείται σοβαρά με την αγαπημένη του ομάδα.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με πίστη στους Μάτζικ που και στην κανονική διάρκεια της σεζόν έπαιζαν καλό μπάσκετ. Ισως κάποιοι να είχαν υποψιαστεί μια πορεία μέχρι τους τελικούς (...εγώ πάντως όχι), αλλά σίγουρα αυτοί ήταν λίγοι.

Ακόμα και ως εικόνα από την αρχή αυτή η ομάδα θα μπορούσε να ήταν εμπορική. Κι ο κομισάριος Στερν ίσως την αδίκησε επίσης, με το πάθος του ο ΛεΜπρον να παίξει απέναντι στον Κόμπε στους τελικούς. Ο Ντουάιτ Χάουαρντ μόνο υπολογιζόταν ως φιγούρα που άρεσε στον κόσμο. Ο Ρασάρντ Λιούις πάντα ήταν υποτιμημένος. Από τα πρώτα καλά του χρόνια στο Σιάτλ μέχρι και τώρα. Η δικαιολογία όμως, πως δεν κάνει πρωταθλητισμό και πως είναι καλός αλλά δεύτερης κλάσης έχει πάψει να ευσταθεί. Οι Μάτζικ βρήκαν δεύτερο all-star στο πρόσωπο του Τζαμίρ Νέλσον, ο οποίος όμως δεν έχει μεγάλο ρόλο στα πλέι οφ, ενώ είχαμε ξεχάσει ότι βρίσκεται στην ομάδα. Έλειπε τέσσερις μήνες με πρόβλημα στον ώμο και άλλα πρόσωπα στιγματίστηκαν ως πρωταγωνιστές της πορείας.

Συνεχίζουμε πέραν του μεγάλου χώρου που πιάνει σε όλα τα θέματα των Μάτζικ ο έτσι κι αλλιώς σούπερ σταρ του ΝΒΑ, Ντουάιτ Χάουαρντ.Να! Ο Χινταγιέτ Τούρκογλου είναι σίγουρα μία αδικημένη παρουσία. Φέτος (όπως και πέρσι) έκανε σεζόν επιπέδου All-Star, αλλά το ΝΒΑ τον αγνόησε. Ασχολούνται περισσότερο και προμοτάρουν άλλους Ευρωπαίους (ή ασιάτες όπως ο Γιανλιάν Γι ας πούμε) που στο κάτω κάτω δεν φθάνουν ούτε καν στο μικρό δακτυλάκι του Τούρκου ως αθλητές. Κι αν η καταγωγή του δεν... πουλάει, να σας θυμίσουμε πως η Κωνσταντινούπολη έχει 12.600.000 πληθυσμό -η τέταρτη μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη του κόσμου.

Η αδικία για το Ορλάντο δεν είναι η συμπεριφορά των διαιτητών σε κάποια σημεία των τελικών. Σε κάποια φάουλ παραπάνω που δίνονται στον Κόμπε Μπράιαντ. Το ίδιο το ΝΒΑ δεν έδωσε όση σημασία έπρεπε σε μία ομάδα που έχει μόνο έναν σούπερ σταρ, αλλά διαθέτει τρεις... σταρ και δυο παίκτες προοπτικής. Την ίδια ώρα που το Κλίβελαντ του MEGA SUPER STAR ΛεΜπρον, από εκεί και πέρα διαθέτει τον Μο Ουίλιαμς, κάποιους απλά χρήσιμους (Ντελόντε Ουέστ) και... τελειωμένους όπως ο γερό-Ιλγκάουσκας, οι Μπεν Ουάλας, Ουάλι Σέρμπιακ και τον Βαρεζάο που δεν μπορεί να μπει σε καμία κατηγορία του «μαγικού πλανήτη». Απλά βρίσκεται εκεί και πληρώνεται!

Κι επειδή pick n' roll με ένα άτομο δεν γίνεται, μπορείτε να μου κάνετε σκριν με μηνύματα, ιδέες και παρατηρήσεις στο g.gavrilakis@gmail.com

Y.Γ Φίλε Αντώνη μας άφησες πολύ νωρίς... Γιατί, γιατί, γιατί; Απο εκεί ψηλά να συνεχίσεις να βάζεις ωραίες μουσικές.