Μην κάνετε σαν παρθένες, σοκ θα ήταν να κέρδιζε η Χίλαρι

Σοκαρισμένος ο κόσμος, λέει, από την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ. Well, κύριοι, η ιδέα του "President Trump" με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χωνεύουμε.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ίσως αυτή η αδιανόητη μέχρι πριν λίγο καιρό εξέλιξη να μην είναι καν το πιο σημαντικό στοιχείο που τεκμαίρεται από τη φαινομενικά αλλοπρόσαλλη επιλογή. Αν δεις όσα έχουν προηγηθεί σε επίπεδο πολιτικής σε διαφορετικά σημεία της γης και τα βάλεις σε μία σειρά, έντρομος θα διαπιστώσεις πως το αναπτυγμένο κομμάτι του πλανήτη γυρνά την πλάτη του σ' εκείνους και σε εκείνα που του υποσχέθηκαν παλιότερα δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο το οποίο ολοένα και πιο έντονα αφορά διαρκώς μικρότερο μέρος της κοινωνίας.

Η νίκη του Τραμπ πιθανότατα θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια μαύρη μέρα για τη δημοκρατία, αν και η προσωπική πεποίθησή μου είναι πως με βάση καθαρά πολιτικούς όρους, μια επικράτηση της Κλίντον θα έπρεπε να σημάνει το ίδιο. Ο "βαψομαλλιάς" νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αναμφισβήτητα ό,τι πιο εκκεντρικό, αδιανόητα υπερβολικό και επικίνδυνο κόλπο "σκαρφίστηκε" ένα εκλογικό σώμα για να εκφράσει τα συναισθήματά του για το σήμερα. Η Κλίντον, όμως, ήταν εκείνη που συγκέντρωσε στο πρόσωπό της τις παθογένειες του "συστήματος" στο οποίο οι ψηφοφόροι έβγαλαν επιδεικτικά τη γλώσσα.

Σήμερα τα ξημερώματα συμπληρώθηκε το "full house" με μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε άσχετες μεταξύ τους γωνιές του πλανήτη, το αποτέλεσμα της οποίας μαρτυρά πως οι φορείς της παγκοσμιοποίησης και του κόσμου που παραδίδει έχουν ξοφλήσει μια για πάντα και οδηγούν τη Δημοκρατία σε ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της φιάσκο.

Το 67% του "ΟΧΙ" στο αστείο ελληνικό δημοψήφισμα, το "BREXIT" και τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ συγκεντρώνουν μια σειρά από ταυτόσημα χαρακτηριστικά τα οποία θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να αγνοηθούν. Και τα τρία αποτελέσματα θεωρήθηκαν σοκαριστικά. Και τα τρία ήρθαν παρά το γεγονός ότι σχεδόν εξ ολοκλήρου τα βαρβάτα μιντιακά συγκροτήματα διαφήμιζαν και έσπρωχναν απροκάλυπτα την άλλη πλευρά (θυμηθείτε λίγο το παράδειγμα της Ελλάδας). Και στις τρεις περιπτώσεις η κάθε μορφής ελίτ (με τον όρο να μην συνεπάγεται απαραίτητα κάτι κακό) πήραν θέση υπέρ του αντίπαλου, πολιτικά ορθού, δέους, κουνώντας το δάχτυλο στους αμόρφωτους, χαμηλής νοημοσύνης και αντιληπτικότητας "άλλους" που τελικά αποδείχτηκαν περισσότεροι. Και -φυσικά- και στις τρεις περιπτώσεις τα γκάλοπ και οι δημοσκοπήσεις που προεξοφλούσαν άνετες νίκες για τις "συστημικές" και προβαλλόμενες ως αναγκαίο κακό επιλογές, έπεσαν πολύ μακριά από την πραγματικότητα . Όπως έγραψε και μια φίλη στο facebook, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς "Χριστός εναντίον Βαραββά" για να κάνουμε σαν παλαβοί μπροστά σε τέτοια διλήμματα.

Στην ελληνική περίπτωση αποδώσαμε το σοκ στον ασόβαρο ελληνικό λαό, που φέρθηκε ανώριμα (όπως κάποτε οι παίκτες του Ολυμπιακού ψήφισαν για πλάκα ως αρχηγό τον 18χρονο και τότε Οφορίκουε). Για το ηχηρό "BREXIT" σπεύσαμε να διαπιστώσουμε ότι οι Βρετανοί το μετάνιωσαν κιόλας την επόμενη μέρα, ενώ ίσως το ίδιο κάνουμε και με τους κουτοαμερικανούς τώρα. Πλέον όμως μιλάνε οι αριθμοί. Τεράστια εκλογικά σώματα όπως το βρετανικό και το αμερικανικό πήραν μια θέση που δεν μπόρεσε να προβλέψει κανείς και -κυριότερα- δεν κατάφερε το "σύστημα" να ελέγξει.

Οι "πολιτισμένοι", "σοφοί", "έξυπνοι", "σπουδαγμένοι", "ξερόλες" αυτού του κόσμου οφείλουν πλέον να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τις φωνές των στρατιών "ηλιθίων" που δεν τους ακούν και δεν πράττουν αυτό που τους λένε "για το καλό τους". Αντί να συνεχίζουν να κουνούν με αμφισβήτηση και μια κάποια σιχαμάρα το κεφάλι τους υποτιμητικά απέναντι στις επιλογές αυτών των ανθρώπων, θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσουν να καταλάβουν και να αφουγκραστούν εκείνο που οι "κρετίνοι" ψηφοφόροι φωνάζουν εκμεταλλευόμενοι τη δημοκρατία ή οποία δεν μπορεί να είναι αρεστή "α λα καρτ", όπως βολεύει δηλαδή.

Είναι ξεκάθαρο πως η ατζέντα των λαϊκών μαζών και η ιεράρχηση των αναγκών τους βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτά που προβάλλουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι σύγχρονοι θεσμοί που δημιουργήθηκαν στην παραζάλη της ανάπτυξης. Διόλου άδικα, πολύς κόσμος νιώθει απόλυτα εγκλωβισμένος και εξαπατημένος από τη μη εκπλήρωση των υποσχέσεων για καλύτερες και πιο ευημερείς κοινωνίες. Όταν αυτό το συναίσθημα δένει με την πεποίθηση πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται τα "θέλω" του, μοιραία τον οδηγεί σε αντίδραση που μεταφράζεται σε επιλογές τύπου Τραμπ. Σε ανθρώπους δηλαδή που έρχονται από το πουθενά, μιλούν με βολική ασάφεια που χωρά εκεί μέσα πολλούς, αλλά παράλληλα με τρομακτική σαφήνεια αποκλείει άλλους. Οι Έλληνες είπαμε με τον τρόπο μας όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Βρετανοί το προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω και το έκαναν πράξη, ενώ στις ΗΠΑ συνέβη η απόλυτη παραδοξότητα. Νίκησε ένας άνθρωπος που υποσχέθηκε πως θα διώξει τους μετανάστες, σε μια χώρα που χτίστηκε από τέτοιους!

Σύμφωνοι, αυτό που συμβαίνει είναι τρελό, όχι όμως και ακατανόητο. Η παγκοσμιοποίηση μας έφερε φάτσα-κάρτα με τα προβλήματα όλου του κόσμου. Στο δυτικό κομμάτι αυτού, όμως, η εργατική και η μεσαία τάξη που για δεκαετίες έβαλε πλάτη για να δημιουργηθεί το πλεόνασμα και η ευμάρεια που με τόση ζέση διαφήμιζε ως επιτυχία του ο καπιταλισμός δεν τους έβαλε καθόλου στο παιχνίδι της μοιρασιάς, αλλά τους άφησε τρομακτικά γυμνούς και απροστάτευτους τη στιγμή της λυπητερής που στην Αμερική ήρθε με τη φούσκα των στεγαστικών δανείων και στην Ελλάδα με την κατάρα των μνημονίων. Ο κόσμος νιώθει πως αρκετές αμαρτίες του φόρτωσε το παλιό. Αισθάνεται πως τα προβλήματα και η απόγνωσή του γιγαντώθηκαν, τη στιγμή που όλοι οι "καθώς πρέπει" του ζητούν μονίμως να βγάλει το σκασμό και να ακολουθήσει τις εντολές του. Επαναστάτησε, όμως με τον τρόπο του και το εξέφρασε με το μοναδικό τρόπο που μπορεί να συμβεί σε συντεταγμένες και δημοκρατικές κοινωνίες, μέσω των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούνται γραφικά πριν καταντήσουν (εάν αυτό δεν έχει γίνει ήδη με τον Τραμπ) τραγικά.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν μεταφράζεται σε "γελάει ο πλανήτης", όπως σπεύδουμε με στόμφο να διατυπώσουμε, αλλά σε "φοβάται ο πλανήτης" και τρέχει να το διατυμπανίσει με κάθε τρόπο, ενίοτε με παλαβές επιλογές σαν του νέου πλανητάρχη και όσο εμείς θα επιμένουμε σε επιφανειακές και βολικές αναλύσεις του πρώτου τύπου, θα τις βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας με αδιανόητα αποτελέσματα που θα κάνουν τον Τραμπ να μοιάζει περισσότερο με αυτό που πραγματικά είναι: "ένα κοσμικό ανέκδοτο".