Αυτοκτόνησε πρώην παίκτης των ακαδημιών της Μίλαν-θύμα ρατσισμού: Συγκλονίζει το γράμμα του!

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη στην Ιταλία από την αυτοκτονία του 20χρονου Σεΐντ Βισίν, πρώην παίκτη των ακαδημιών της Μίλαν και της Μπενεβέντο!

Ο Βισίν έβαλε τέλος στη ζωή του την Παρασκευή (04/06), έχοντας πέσει όπως φαίνεται κατ' εξακολούθηση θύμα ρατσισμού. Ο γεννημένος στην Αιθιοπία, αλλά υιοθετημένος από ιταλική οικογένεια της Νοτσέρα Ινφεριόρε, άφησε ένα συγκλονιστικό γράμμα, όπου εξηγεί τους λόγους της πράξης του.

Μέσα από αυτό το γράμμα φέρνει στο «φως» τις δυσκολίες της καθημερινότητάς του, περιγράφοντας τις ρατσιστικές συμπεριφορές που βίωνε και εξηγώντας πώς έχασε μία δουλειά ως σερβιτόρος, επειδή οι πελάτες έφευγαν όταν τους σέρβιρε! Λέει, μάλιστα, ότι συνήθιζε να κάνει και ο ίδιος αστεία για τους μαύρους, «για να τους δείξω (σ.σ. στους λευκούς) ότι είμαι σαν και αυτούς, αλλά ήταν φόβος»!

Ο Βισίν σταμάτησε το ποδόσφαιρο για να σπουδάσει και να δουλέψει, αλλά, παράλληλα, έπαιζε ποδόσφαιρο σάλας στην Ατλέτικο Βιτάλικα της Serie D.

Το συγκλονιστικό γράμμα του:

«Όπου και να πάω, όπου και αν βρίσκομαι, αισθάνομαι το βάρος των σκεπτικών, προκατειλημμένων, αηδιασμένων και φοβισμένων βλεμμάτων από ανθρώπους. Δεν είμαι μετανάστης. Υιοθετήθηκα όταν ήμουν παιδί και θυμάμαι όλοι να με αγαπούσαν. Όπου και αν πήγαινα, όλοι μου μιλούσαν με χαρά, σεβασμό και περιέργεια. Τώρα, φαίνεται πως όλα αναποδογύρισαν.

Κατάφερα να βρω δουλειά από την οποία έπρεπε να φύγω επειδή πολλοί άνθρωποι, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, αρνούνταν εξυπηρέτηση από μένα. Σαν να μην έφτανε αυτή η δυσκολία, με κατηγορούσαν ότι είμαι υπεύθυνος επειδή αρκετοί νεαροί και λευκοί Ιταλοί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Κάτι άλλαξε μέσα μου. Σαν να ντρέπομαι που είμαι μαύρος, σαν να φοβάμαι να με θεωρούν μετανάστη. Σαν να έπρεπε να αποδείξω στον κόσμο που δεν με γνώρισε ότι ήμουν σαν και αυτόν. Ιταλός και λευκός.

Συνήθιζα να κάνω άσχημα αστεία για τους μαύρους, για να τους δείξω (σ.σ. στους λευκούς) ότι είμαι σαν και αυτούς, αλλά ήταν φόβος. Φόβος για το μίσος που έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν μετανάστες.

Δεν θέλω ο κόσμος να με λυπάται, θέλω απλά να θυμίσω στον εαυτό μου ότι οι δυσκολίες και ο πόνος που βιώνω είναι μία σταγόνα στο νερό σε σύγκριση με τον ωκεανό που βιώνουν αυτοί που προτιμούν να πεθάνουν αντί να ζουν στη μιζέρια και στην κόλαση.

Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τις ζωές τους, μερικές τις έχουν χάσει ήδη, απλά και μόνο για να γευτούν αυτό που απλά αποκαλούμε ζωή».