20 χρόνια ΣΠΟΡ FM: Μια τσίχλα για τ’ αυτιά…

Μπορεί να μην αξίζει η κάθε στιγμή, αλλά έστω και για μια στιγμή, άξιζε...

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Δύσκολο πράγμα τα γενέθλια... Αυτό το ετήσιο προκαθορισμένο ραντεβού με το ημερολόγιο και η ανάγκη να συνδυαστεί με ευθυμία, πανηγυρισμούς, ελπίδες και αναπόφευκτα με κλεφτές ματιές στο παρελθόν. Σε ό,τι πέρασε, έγινε βίωμα και στην πορεία χαρακτήρας.
Σαν τον χαρακτήρα που έστρωσε όλα αυτά τα είκοσι χρόνια ο ΣΠΟΡ FM, με τον οποίο διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας εδώ και μια επταετία.

Και ήταν εκείνη η διαπίστωση του χαρακτήρα του που ευθύνεται στο μέγιστο βαθμό για το αναπάντεχο συναπάντημα. Κάποτε η Μαλβίνα Κάραλη είχε βαφτίσει «μια τσίχλα για τα μάτια» την τηλεόραση θέλοντας να ξεγυμνώσει και να αποδομήσει την επιχειρούμενη από την κουλτούρα της εποχής ηθικοπλαστική προσέγγιση στο Μέσο.

Αντίστοιχα, μια τσίχλα για τ' αυτιά είναι ο ΣΠΟΡ FM, με τον χαρακτηρισμό να μην είναι διόλου μειωτικός, αλλά απόλυτα ενδεικτικός της φύσης του και της σχέσης του με τον κόσμο. Όσοι στην πορεία αυτών των χρόνων επιχειρούν το πέρασμα από τη θέση του ακροατή σ' εκείνη του παραγωγού, γρήγορα καταλαβαίνουν πως στους 94,6 η απόκτηση της μίας ιδιότητας δεν συνεπάγεται την απώλεια της άλλης. Εδώ ραδιόφωνο δεν κάνουν αυθεντίες (όχι ότι δεν κόσμησαν τα μικρόφωνα και τέτοιες όλο αυτό το διάστημα), αλλά τύποι κατά βάση αυθεντικοί.

Ως τσίχλα, λοιπόν, αυτό το Μέσο «μασιέται» εδώ και δυο δεκαετίες κυρίως επειδή δεν απαρνήθηκε αυτό το στοιχείο που δομήθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Συχνά στα όρια του «καλτ», με τις αδυναμίες και τα προβλήματά του, ο ΣΠΟΡ FM παρέμεινε το ραδιόφωνο που δεν θα σε έκανε να σταματήσεις να κάνεις ό,τι έκανες προκειμένου να τ' ακούσεις, αλλά εκείνο που θα σε συνόδευε υποστηρικτικά σε ό,τι κι αν έκανες. Η «σειρούλα» που θα σου κρατήσει συντροφιά στη σκοπιά, ο συνάδελφος που θα βγάζατε μαζί τη βάρδια, ο συνοδηγός που θα σου πει μια κουβέντα όταν έχεις κολλήσει ώρες στην Κηφισίας.

Με όλους αυτούς τους τύπους μπορείς να βριστείς, να τσακωθείς, να δοκιμάσεις στο έπακρο τα όρια της σχέσης σας και να την δεις μετά από λίγο καιρό να αποκαθίσταται επειδή απλά έτσι είναι οι παρέες, έτσι είναι οι φίλοι. Ανέχονται κι επανέρχονται.

Αυτή η σχέση με τους ακροατές είναι η μεγαλύτερη περιουσία του ΣΠΟΡ FM και από εκείνη προκύπτουν και οι πιο δυνατές στιγμές που μπορεί να βιώσει κανείς. Το να κάνεις μια δουλειά επειδή εσύ τη διάλεξες δεν σημαίνει πως θα αποφύγεις τα ευτράπελα, τους τσακωμούς, τις μηχανορραφίες και τις ιλαρότητες που συμβαίνουν όπως και σε οποιοδήποτε εργασιακό χώρο.

Όμως στο τέλος της ημέρας δεν νιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς τέτοιες ιστορίες όταν σου λένε «γράψε 500 λέξεις για τα 20 χρόνια του σταθμού» και αποδεικνύεται πιο δύσκολο και από το αναλύσεις τη θεωρία της σχετικότητας. Θέλεις απλά να μιλήσεις για την ημέρα που ήρθε ο -ας πούμε- Αντώνης να σε γνωρίσει και κουβάλησε μαζί και τα δύο κοριτσάκια του, «γιατί μπορεί να είσαι βαζελάκι, αλλά σε πάω». Για τον Έβαν που σου στέλνει από την Αμερική εικόνες με την οικογένειά του και για τον Κώστα που σου γράφει «συγγνώμη που χάθηκα τόσο καιρό και δεν έστελνα μήνυμα, αλλά έχασα τη μάνα μου από καρκίνο κι είχα τρεξίματα» μαζί με την τελευταία ίσως (αν κρίνεις από τα εμφανή σημάδια της χημειοθεραπείας) φωτογραφία που έβγαλαν μαζί.

Τότε καταλαβαίνεις πως αυτή η τσίχλα για τ' αυτιά είναι κομμάτι της ζωής της δικής σου και της δικής τους. Τότε συνειδητοποιείς ότι μπορεί να μην αξίζει η κάθε στιγμή που περνάς, αλλά έστω γι' αυτές και μόνο τις στιγμές άξιζε να το ζήσεις. Και τα 20 χρόνια του ΣΠΟΡ FM είναι γεμάτα από τέτοιες...