Μια πρόκριση… πολλαπλά τα κέρδη για τον Άρη

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο ταλαιπωρημένος ως οργανισμός Άρης χρειάζεται όσο τίποτα άλλο παιχνίδια όπως το σημερινό κόντρα στην ΑΕΚ. Πολλώ δε μάλλον όταν οδηγούν σε ένα τελικό και την προσδοκία της κατάκτησης ενός τροπαίου. Ο μπασκετικός Άρης καιρό ώρα είχε καρφιτσώσει τη σημερινή ημερομηνία ως ορόσημο της φετινής χρονιάς. Σαν να μην είχε σημασία οτιδήποτε άλλο.

Από αυτή την άποψη η πρόκριση στον τελικό, εκτός από το δικαίωμα στο όνειρο, του παρέχει την ηρεμία που χρειάζεται για να βγει η χρονιά που βρίσκεται ακόμη στη μέση. Όσοι γνωρίζουν την κιτρινόμαυρη ιδιοσυγκρασία, πιο πολύ από μια ήττα από την ΑΕΚ σήμερα, έτρεμαν και μόνο στη σκέψη του τι θα επακολουθούσε, δίνοντας τροφή στην εσωστρέφεια που ταλανίζει τον σύλλογο.

Πρώτο κέρδος λοιπόν ότι η ομάδα γλιτώνει από μια δεύτερη εσωτερική κρίση φέτος που θα ήταν απείρως μεγαλύτερη.

Δεύτερο, ζεσταίνεται ο Νίκος Λάσκαρης που ενάμιση μόλις χρόνο μετά την ανάληψη των ηνίων της ομάδας, εισπράττει την πρώτη μεγάλη χαρά που αποτελεί ταυτόχρονα και επιβράβευση της επένδυσης που έχει κάνει. Καλή και χρυσή η εξυγίανση που βρίσκεται σε εξέλιξη αλλά κακά τα ψέματα, τις μεγάλες ομάδες τρέφουν οι τίτλοι και οι επιτυχίες.

Η πρόκριση είναι και μια επιβράβευση για τον προπονητή. Για την εργατικότητά του, το αταλάντευτο πλάνο του, την ικανότητά του να παίρνει από τους παίκτες του το κάτι παραπάνω. Φέτος έχει κι ένα λόγο παραπάνω γιατί άκουσε πολλά (μερικά από αυτά δικαιολογημένα) για τις επιλογές των αμερικανών.

Η συμμετοχή στον τελικό δίνει επίσης στην διοίκηση την ηρεμία και τον χρόνο να ενισχύσει την ομάδα με ακόμη δυο παίκτες ώστε αφενός να αυξήσει τις πιθανότητές της να κατακτήσει το τρόπαιο ασχέτως αν θα είναι το αουτσάιντερ και αφετέρου να την θωρακίσει για τους άλλους δυο στόχους και περισσότερο να προχωρήσει και στην Ευρώπη όσο πιο μακριά γίνεται.

Για τον κόσμο τέλος, η προσμονή ως τον τελικό είναι το οξυγόνο που αναζητούσε. Πληγωμένος και ταπεινωμένος, κυρίως λόγω ποδοσφαίρου, αναζητά απεγνωσμένα μια βαλβίδα εκτόνωσης και τόνωσης του εγωισμού και της περηφάνειάς του.

Και μια ευχή-απαίτηση. Κάντε τον τελικό στη Θεσσαλονίκη. Όχι γιατί έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες του Άρη, αλλά γιατί το αξίζει η πόλη και ο πιο μπασκετικός εκπρόσωπός της.

Αγωνιστικά το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Ο Κάμινγκς που αν ο Άρης έχανε θα γινόταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, έγινε ήρωας. Στο πρόσωπό του και το drive που επιχείρησε φάνηκε πόσο ήθελε σήμερα ο Άρης να πάρει το εισιτήριο. Γιατί κατά τα άλλα η ΑΕΚ είχε περισσότερες επιλογές, μεγαλύτερο βάθος και ίσως είναι στην παρούσα φάση σε καλύτερο μομέντουμ.

Οι δυο τους θα ξανασυναντηθούν φέτος. Θα μας δώσουν κι άλλες αφορμές. Η πρώτη όμως μεγάλη νίκη ανήκει ήδη στον Άρη…