Μια παρέα γεμάτη αστέρια που δεν έγιναν βεντέτες!

Σε έναν ελληνικό αθλητισμό που η γνώση της ιστορίας και η καταγραφή των γεγονότων αντιμετωπίζεται περίπου ως… αδίκημα , ήταν απόλυτα φυσιολογικό να περάσει απαρατήρητη ή κορυφαία στιγμή του ελληνικού βόλεϊ.

Συμπληρώνονται σήμερα 30 χρόνια από το πρώτο μετάλλιο που κατέκτησε η εθνική ομάδα σε κορυφαίο επίπεδο στο πανευρωπαϊκό της Γάνδης και ο μικρός τελικός είχε καθηλώσει μπροστά από τους δέκτες της τηλεόρασης τον κόσμο.

Σε μία εποχή που οι μνήμες της κατάκτησης του χρυσού στο μπάσκετ στο πανευρωπαϊκό της Αθήνας ήταν ολοζώντανες, μία παρέα παιδιών κατάφερε να βάλει το βόλεϊ σε κάθε σπίτι. Ήδη ενάμισι χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 1986 το νεόκτιστο ΣΕΦ είχε γεμίσει στη νίκη επί των πανίσχυρων Καναδών στο πλαίσιο του ΠΑΠΕΤ, των προκριματικών δηλαδή του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Ο Στέλιος Καζάζης, μου είχε δώσει τότε μία συνέντευξη γα την κρατική τηλεόραση (την μοναδική άλλωστε που εξέπεμπε στην χώρα) και έκανε λόγο για την μεγάλη ευκαιρία του αθλήματος. Ταυτόχρονα έκανε έκκληση που δεν εισακούστηκε ποτέ, να μπει το βόλεϊ σε όλα τα σχολεία. Κάτι που το μπάσκετ κατάφερε και μπράβο του με την επιτυχία του 1987.

Για την ιστορία , ήταν μία ομάδα που καθοδηγούσε ο Θανάσης Μαργαρίτης , δάσκαλος αληθινός με μεταδοτικότητα αλλά και ικανότητα στο να χειρίζεται τα ονόματα. Δίπλα του βοηθός και αληθινός αρωγός ο Κυριάκος Παντελιάς. Βέβαια εδώ να υπογραμμίσω το ότι εκείνα τα παιδιά αν και αστέρια δεν είχαν την παραμικρή δόση σνομπισμού ή βεντετισμού.

Ο Θανάσης Μουστακίδης, ο Τάσος Τεντζέρης, ο Δημήτρης Γόντικας, ο Στέλιος και ο Δημήτρης Καζάζης, ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, ο Σωτήρης Αμαργιανάκης, ο Γιώργος Ντράγκοβιτς, ο Κώστας Μαργαρώνης ο Γιώργος Λυκούδης ο Γιάννης Φάκας και ο Βαγγέλης Κουτσονίκας ήταν ΑΘΛΗΤΕΣ υψηλού επιπέδου και πρωταθλητές αλλά πάνω από όλα καλά παιδιά. Σ

Συνδυασμός σπάνιος στον σύγχρονο κόσμο των σταρ του αθλητισμού με τα ακριβά συμβόλαια τα τατουάζ και τα αυτοκίνητα , που αποφεύγουν τον Τύπο και τους φιλάθλους.

Οι αθλητικοί συντάκτες δεν καταφέραμε να βοηθήσουμε εκείνη την επανάσταση που πήγαν να κάνουν στον ελληνικό αθλητισμό οι «ήρωες της Γάνδης». Τότε υπήρχαν μόλις τρεις αθλητικές εφημερίδες. Το ΦΩΣ και ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ την επόμενη μέρα είχαν προτιμήσει ένα θέμα για το ποδόσφαιρο με αναφορά στο βόλεϊ στη κορυφή της σελίδας. Πούλησαν πιο πολύ από την ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ που είχε κάνει βασικό το βόλεϊ με τίτλο ΗΜΙΘΕΟΙ και την ανταπόκριση του Γιώργου Στεφανή που ήταν ο κορυφαίος ρεπόρτερ στο βόλεϊ τότε στην Ελλάδα.

Κυκλοφορούσε επίσης άλλη μία αθλητική εφημερίδα, η πρώτη που δοκίμασε να βγει σε μικρό σχήμα που αργότερα καθιέρωσε το SPORTIME, αλλά κράτησε λίγο γιατί ο κόσμος δεν μπορούσε ακόμη να δεχτεί το διαφορετικό. Ήταν η ΦΛΟΓΑ από τις εκδόσεις Δραγούνη με διευθυντής τον Γεράσιμο Τσουλέα ο οποίος επέλεξε πρώτο θέμα το βόλεϊ την Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 1987 με ρεπόρτερ τον ερωτευμένο με το σπορ αυτό , Κωνσταντίνο Δημαρά που ήταν ο απεσταλμένος στη Γάνδη.

Ωραία προσπάθεια αλλά μάταια. Το δελτίο κυκλοφορίας έδειξε πως ο κόσμος δεν άντεχε την ανάδειξη του αληθινού θέματος, αυτού που και 30 χρόνια αργότερα αντέχει στον χρόνο από το οποιοδήποτε αποτέλεσμα μίας Κυριακής του ποδοσφαίρου.

Εκείνη η μέρα είχε την δύναμη να αλλάξει την ιστορία του βόλεϊ στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν έγινε ποτέ. Αυτό μου είπε και στον αέρα του ΣΠΟΡ FM o Στέλιος Καζάζης το Σάββατο, με μία δόση πίκρας στη φωνή του. Επιτυχία ήταν τεράστια αλλά έπεσε στη σκιά του θαύματος που είχε κάνει μερικούς μήνες το μπάσκετ.

Υπάρχει πάντως ένα πολύ ωραίο θέμα στο sport-retro.gr σχετικά με την επιτυχία αυτή για να μάθουν και οι νεότεροι για την κορυφαία στιγμή του βόλεϊ στη χώρα αλλά και για να θυμηθούν και πάλι οι μεγαλύτεροι. Τριάντα χρόνια μετά, ας δεχτούν ένα ευχαριστώ οι πρωταγωνιστές εκείνης της άνοιξης της Γάνδης από εμένα μαζί με μία μεγάλη συγγνώμη από όλο το σινάφι μας, που δεν μπόρεσε να βοηθήσει την εξέγερση τους!