Μια «μίζα-κόσμημα» για τον Ολυμπιακό!

Το καλοκαίρι του 2010, στη δεύτερη θητεία του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό, «έπιασε λιμάνι» μεταξύ άλλων και κάποιος ονόματι Νταβίδ Φουστέρ. Μπορεί να μην είχε τη λάμψη του Άλμπερτ Ριέρα, την ποιότητα του Αριέλ Ιμπαγάσα και το ταλέντο του Κέβιν Μιραλάς, οι οποίοι αποκτήθηκαν την ίδια περίοδο, αλλά τελικά μόνο αυτός (και αφορά όλες τις μεταγραφές εκείνου του καλοκαιριού) κατάφερε να συμπληρώσει έξι χρόνια, φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Και μάλιστα, να βάλει στο μπράτσο και το περιβραχιόνιο του αρχηγού και να γίνει σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Το όνομά του δεν έκανε… κλικ, ούτε στις εφημερίδες, πόσω μάλλον στον κόσμο. Ήρθε χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, αφού δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, αλλά ο Ισπανός φρόντισε να κερδίσει χρόνο με τον χρόνο, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, τη συμπάθεια όλων. Είτε λέγονταν προπονητές, είτε συμπαίκτες, είτε φίλαθλοι, είτε «εχθροί». Και αυτή η αναγνώριση δεν άργησε να έρθει, φροντίζοντας γι’ αυτό ο ίδιος. Αυτός, τον οποίο κάποιοι χαρακτήρισαν «μίζα» του Ερνέστο Βαλβέρδε, που ήθελε να φέρει στην ομάδα συμπατριώτες του, όπως γίνεται συχνά-πυκνά σε όλα τα αθλήματα.

Αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν είχε «μπάρμπα στην Κορώνη», όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, αλλά για όσα πέτυχε, στηρίχθηκε αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Σούπερ σταρ δεν υπήρξε ποτέ, αλλά είχε πολύ σημαντικά «όπλα» στη φαρέτρα του και τέτοια ήταν η σεμνότητα, η εργατικότητα, η αποφασιστικότητα, το ήθος και ο σεβασμός προς όλους. Με τη σκληρή δουλειά και τη εν γένει συμπεριφορά του, «κέρδισε» τους πάντες, εντός και εκτός ομάδας. Και όταν πετυχαίνει κάποιος κάτι τέτοιο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και τα όσα νοσηρά συμβαίνουν στον χώρο του ποδοσφαίρου, τότε αξίζει με το παραπάνω τα μπράβο όλων των υγιώς σκεπτόμενων.

Ο Νταβίδ Φουστέρ αποχωρεί στα 34 ως αρχηγός του Ολυμπιακού και έχοντας κατακτήσει έξι πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Οι τίτλοι πάντα είναι σημαντικοί, αλλά η εκτίμηση και ο σεβασμός που έχει κερδίσει, ειναι εξίσου σπουδαία και πολύτιμα. Σε αυτή την εξαετία, πολλές φορές μας δίδαξε πράγματα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και έστειλε μηνύματα για το πώς πρέπει να βλέπει ένας αθλητής το ποδόσφαιρο. Αν τα φιλτράραμε λίγο περισσότερο, πιθανότατα θα γινόμασταν καλύτεροι και θα βλέπαμε διαφορετικά κάποια πράγματα.

Όπως και να έχει, η 15η Ιουνίου 2016 θα περάσει στην ιστορία ως η μέρα, που αποχωρεί από τον Ολυμπιακό ένας «πιστός στρατιώτης» του συλλόγου και ένα «κόσμημα» για το ελληνικό ποδόσφαιρο…