Μια Ιταλία χρειαζόταν η Εθνική μας!

Για ματς και μάλιστα επίσημο και μάλιστα κρίσιμο με αντίπαλο ολόκληρη Ιταλία, ο αγώνας της Εθνικής μας το προσεχές Σάββατο (8/6) δεν συγκεντρώνει ενδιαφέρον. Δικαιολογίες, όρεξη να έχουμε να λέμε: Είναι νωρίς ακόμη, είναι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, είναι η σερί αποτυχίες της Εθνικής.

Στην ουσία τίποτε από αυτά δεν είναι στα αλήθεια. Είναι απλώς ότι η Εθνική πλέον δεν "πουλάει". Αφενός διότι προοδευτικά παροπλίστηκε και αυτό έχει τον επικοινωνιακό αντίκτυπό του. Αφετέρου, διότι κακά τα ψέματα, δεν την πολυπιστεύουμε κιόλας. Εδώ με άλλες ομάδες χαμηλότερης δυναμικής και δεν τα κατάφερε. Θα τα καταφέρει με την Ιταλία; Η οποία, ας το βάλουμε και αυτό στη συζήτηση, βρίσκεται στην εποχή που ψάχνει και την αντίδρασή της μετά τον αποκλεισμό από το τελευταίο Μουντιάλ...

Με αυτή την έννοια, λοιπόν, σε μια περίοδο που η Εθνική αναζητά τρόπους για να ξαναμπεί στο σπίτι μας και στη ζωή μας, τέτοιοι αγώνες με την Ιταλία είναι που μπορούν να το πετύχουν. Ούτε με Αρμενίες, ούτε με Βοσνίες όσο καλή ομάδα κι αν είναι, ούτε με αντιπάλους τύπου Nations League μπορεί η Εθνική μας να αντιστρέψει το κλίμα.

Έχει ανάγκη από αγώνες που και σημασία έχουν, αυτός με την Ιταλία ασφαλώς και έχει πολύ μεγάλη, αλλά και αντιπάλους που μπορούν να κάνουν εκείνο που δεν μπορεί να κάνει η ίδια. Να "επικοινωνήσουν" τον αγώνα. Να "πουλήσουν", με μια έννοια να δημιουργήσουν και πάλι συζήτηση με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. Χρειάζεται αυτοί οι αγώνες να έχουν και αντίκρισμα. Χρειάζεται η Εθνική μας να μας "δηλώσει" την παρουσία της. Για να μας κάνει να την πιστέψουμε, όμως, ένας τρόπος υπάρχει. Πρώτα να πιστέψει εκείνη στον εαυτό της.

Όταν στο πρόσφατο παρελθόν της μεγάλωσε, αυτό είχε συμβεί. Προτού την πιστέψουμε όλοι εμείς, κατάφερε πρώτα να πιστέψει εκείνη στον εαυτό της. Όταν πια μάς "ζήτησε" να το κάνουμε, εκείνη ήδη ήξερε τις δυνάμεις και δυνατότητές της. Και τότε είχε άδεια γήπεδα. Και τότε είχε μονόστηλα στις εφημερίδες. Και τότε είχε τους συλλόγους πάνω από το κεφάλι της.

Αλλά ήρθαν στην πορεία της μερικές... Ιταλίες, με τις οποίες αγώνα με αγώνα πίστευε ότι μπορούσε να τα βάλει και φτάσαμε όχι στο Euro, αυτό ήταν αγωνιστική επιτυχία. Φτάσαμε να έχουμε την Εθνική μας στην ποδοσφαιρική καθημερινότητά μας. Από την οποία τώρα, με ευθύνη και της ίδιας και του περιβάλλοντός της, την έχουμε αποτινάξει.

Ο αγώνας με την Ιταλία έχει τέτοιο χαρακτήρα, ξέχωρα από τη βαθμολογική σημασία που υπάρχει στη διαδρομή των προκριματικών του Euro. Πρέπει να τού δώσουμε και τέτοιο χαρακτήρα. Επιβάλλεται πρώτα οι διεθνείς, διότι αυτοί θα πετύχουν ό,τι είναι να πετύχουν, να πιστέψουν ότι πρόκειται για έναν αγώνα πολύ πιο σπουδαίο, πολύ πιο μεγάλο από αυτόν που στην πραγματικότητα είναι.

Αν το πετύχουν με ολόκληρη Ιταλία θα μπορούν να το πετύχουν και στη συνέχεια. Αλλιώς, θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη. Η οποία αργεί. Ίσως και μια ολόκληρη διοργάνωση!