Μια βραδιά στο Ατατούρκ…

Ρε πως περνάνε τα χρόνια; Σαν χθες μου φαινόταν το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη για τον πρώτο δια ζώσης τελικό του Champion’s League μεταξύ Μίλαν και Λίβερπουλ. Κι όμως έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Τα συναισθήματα απίστευτα. Η αναμονή μεγάλη και η περιέργεια για το τι θα δω και θα ζήσω ακόμη μεγαλύτερη. Κι όταν επέστρεψα στην Αθήνα, ένοιωθα ο πιο «γεμάτος» άνθρωπος του κόσμου. Γιατί αυτό που είδα στο χορτάρι του «Ολυμπιακού Σταδίου Ατατούρκ» είναι πιθανό να μην το ξαναζήσω. Και νοιώθω τόσο ευτυχής που ήμουν κι εγώ εκεί…

Του Τάσου Νικολόπουλου

Δεν θυμάμαι ποιος έριξε την ιδέα να πάμε στη γειτονική Τουρκία, αλλά δεν χρειάστηκε και πολλή σκέψη για να το αποφασίσουμε. Μαζί με τον Νίκο και τον «Ρούλη» βρήκαμε την… άκρη και δηλώσαμε «παρών». Μη γελιόμαστε, δεν πας κάθε χρόνο σε τελικούς και αφού μας δόθηκε η ευκαιρία την «αρπάξαμε από τα μαλλιά». Και φυσικά δεν το μετανοιώσαμε γιατί παρακολουθήσαμε ίσως τον συγκλονιστικότερο τελικό στην ιστορία της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο εκπληκτική. Από την μια πλευρά οι οπαδοί της Μίλαν, που είχαν το πάνω χέρι στο… τραγούδι στο πρώτο ημίχρονο, βλέποντας την ομάδα τους να κάνει περίπατο και να προηγείται εύκολα με 3-0. Και από την άλλη αυτοί της Λίβερπουλ, οι οποίοι παρά την πίκρα και την απογοήτευση, δεν σταμάτησαν να στέκονται στο πλευρό της δικής τους ομάδας, που έκανε το απίστευτο come back μέσα σε έξι λεπτά στην επανάληψη και έφερε τα πάνω-κάτω (3-3).

Το ματς οδηγήθηκε στη «ρώσικη ρουλέτα» κι εκεί νικήτρια με 3-2 αναδείχθηκε η ομάδα του μεγάλου Λιμανιού, που κατέκτησε το πέμπτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της. Και τη σύμπτωση… Μια μέρα πριν τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από αυτό τον ανεπανάληπτο τελικό, οι «κόκκινοι» διασύρθηκαν με 6-1 από τη Στόουκ στην αυλαία της Πρέμιερ Λιγκ και στο αντίο του Στήβεν Τζέραρντ. Εντάξει, άλλη ομάδα τότε, άλλη τώρα, αλλά και η ξεφτίλα έχει όριο…

Κάνοντας ένα γρήγορο flash back σε εκείνη τη μαγική βραδιά, εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι και το θέαμα που παρακολούθησα από δύο τεράστιες ομάδες, κρατάω άλλο ένα πράγμα. Και αυτό έχει να κάνει με τον διαφορετικό τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο εμείς και οι… άλλοι! Ο τρόπος συμπεριφοράς των φιλάθλων της Λίβερπουλ κατά τη διάρκεια του αγώνα και αυτών της Μίλαν μετά τη λήξη είναι απόδειξη πίστης και αφοσίωσης.

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα παιχνίδι. Κι αυτό εδώ στην Ελλάδα αρνούμαστε να το αποδεχθούμε. Κι επειδή ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για το αποτέλεσμα, είμαστε αλλιώς. Και (μια από τις πολλές) τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι κάποιοι Έλληνες φίλαθλοι(;) της Λίβερπουλ, που κάθονταν στην πάνω σειρά από την δική μας, έφυγαν από το γήπεδο στο ημίχρονο(!) του αγώνα. Είπατε κάτι;