Η ΑΕΚ επέστρεψε, βρήκε και πάλι τον ευρωπαϊκό εαυτό της, λένε οι περισσότεροι μετά τη νίκη στην έδρα της Ριέκα. Μάλλον, όμως, η εκτίμηση είναι πρόχειρη. Διότι η ΑΕΚ πέτυχε κάτι περισσότερο από αυτό, όπως περιγράφεται με απλό τρόπο. Δεν λέμε δα ότι ξεπέρασε την ιστορία της. Αυτή για να την φτάσει, αν ποτέ τα καταφέρει, έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της.
Του Θοδωρή Τσούτσου
Στην Κροατία, όμως, πέτυχε κάτι που δεν είχε πετύχει ποτέ ξανά στις προηγούμενες συνολικά εννέα φορές που βρέθηκε σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αυτή είναι η δέκατη. Στις τέσσερις φορές που αγωνίστηκε σε όμιλο του Champions League και στις πέντε του Europa League ποτέ δεν είχε κάνει πρεμιέρα με εκτός έδρας νίκη. Και η αλήθεια είναι ότι συνήθως πρεμιέρα σε όλες αυτές τις παρουσίες της έκανε μακριά από την έδρα της.
Για να αντιληφθεί κανείς πόσο σπάνιο ήταν να παίζει εντός το πρώτο παιχνίδι, δεν έπαιξε ποτέ τέτοιο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην έδρα που ήταν το πρώτο γήπεδο που φιλοξένησε αγώνες ομίλων του Champions League. Στην έδρα που έχει μείνει αήττητη από Ρεάλ, Μίλαν και Ρόμα, η ΑΕΚ ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να παίξει το πρώτο της παιχνίδι εκεί.
Εντός έδρας πρεμιέρα έπαιξε μόνο με τη Λα Κορούνια για το Champions League, αλλά στη Λεωφόρο (1-1 2003-2004) και με τη Χάιντουκ Σπλιτ για το Europa League, 3-1 στο ΟΑΚΑ. Εκείνη, μέχρι τη Ριέκα, ήταν και η μοναδική νίκη της ΑΕΚ σε πρώτη αγωνιστική φάσης των ομίλων. Στο όγδοο εκτός έδρας παιχνίδι της για πρώτη αγωνιστική. Είχαν προηγηθεί εφτά, με τρεις ισοπαλίες και τέσσερις συντριβές, όχι απλώς ήττες.
Να τα θυμηθούμε, πρώτα για το Champions League: Καζινό Σάλτσμπουργκ - ΑΕΚ 0-0 (1994-1995), Γκενκ - ΑΕΚ 0-0 (2002-2003), Μίλαν - ΑΕΚ 3-0 (2006-2007).
Για το Europa League: Ζενίτ - ΑΕΚ 5-1 (2004-2005), Ελφσμποργκ - ΑΕΚ 1-1 (2007-2008), Εβερον - ΑΕΚ 4-0 (2009-2010), Αντερλεχτ - ΑΕΚ 4-1 (201102012).
Οταν μιλάς, όμως, μόνο για το παρελθόν, καμιά φορά αυτό κουράζει. και η ΑΕΚ αυτό κερδίζει το τελευταίο διάστημα, χρόνο με το χρόνο, σεζόν με τη σεζόν, μήνα με το μήνα, αγώνα με τον αγώνα. Το δικαίωμα να μιλάει και για το παρόν της. Το οποίο σε σχέση με τη φετινή της ευρωπαϊκή παρουσία λέει ότι για πρώτη φορά μετά την πρώτη αγωνιστική λογίζεται ως φαβορί για την πρόκριση.
Ας πούμε ότι είναι και υπερβολικό, ενώ απομένουν πέντε αγώνες. Τότε ας το προχωρήσουμε. Την επόμενη αγωνιστική η ΑΕΚ υποδέχεται την Αούστρια Βιέννης και η Μίλαν τη Ριέκα. Σε ένα υποθετικό σενάριο, αλλά αρκετά πιθανό, μπορεί η δεύτερη αγωνιστική να βγάλει την Ενωση στους έξι βαθμούς μαζί με την ιταλική ομάδα και Αυστριακούς και Κροάτες στο μηδέν. Αυτο, δεν σημαίνει απλά φαβορί, αλλά μισή πρόκριση.
Και όσο και αν η γκλαμουριά στο ΟΑΚΑ θα υπάρχει κόντρα στη Μίλαν, αν κάποιος θα πρέπει να επιλέξει σε ποιο ματς θα πάει, θα πρέπει να γνωρίζει ότι στην αναμέτρηση με την Αούστρια η ΑΕΚ θα έχει την ευκαιρία να αγκαλιάσει τη φάση των "32". Αυτό, δεν θα είναι πια επιστροφή, επιτυχία ή όλα τα άλλα που λέγονται και σωστά λέγονται από χθες μετά το 1-2 στην Κροατία.
Αυτό για την ΑΕΚ θα σημαίνει μέλλον. Ευρωπαϊκό μέλλον. Γιατί η Ενωση δεν έχει ανάγκη να νικάει και να προκρίνεται μόνο για το τώρα. Το έχει πολύ μεγάλη ανάγκη για την επόμενη χρονιά της. Για τη μεθεπόμενη. Και πάει λέγοντας. Για να ξαναχτίσει αυτό που είχε στην Ευρώπη. Η νίκη στην έδρα της Ριέκα, για αυτούς τους λόγους, μετράει πολύ περισσότερο από τρεις βαθμούς. Οπως μετράνε και όλοι οι υπόλοιποι αγώνες. Πολύ περισσότερο μια πρόκριση...
Οσο για το αγωνιστικό κομμάτι, η ΑΕΚ θα μπορούσε να έχει πάρει το παιχνίδι πιο εύκολα. Για να το πούμε καλύτερα, θα έπρεπε. Κακώς άφησε το σκορ ρευστό, ενώ ήταν τόσο καλύτερη από τον αντίπαλο. Διότι με το σκορ στο ένα γκολ διαφορά, μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να συμβεί αυτό που έγινε στο πρώτο ημίχρονο, με την ισοφάριση και να τρέχει. Αλλά το είπαμε τις προηγούμενες ημέρες. Για την Ενωση είναι θησαυρός ότι έχει στο ρόστερ της πολλούς παίκτες που μπορούν να σκοράρουν. Στις δύσκολες, θα έχει τον τρόπο της. Κάποια στιγμή θα ξεκινήσει και ο Λιβάγια, που για η εμφάνισή του στην Κροατία είναι για να γίνει ξεχωριστό θέμα...