Με κοινή λογική δεν μπορεί να μην κερδίσει ο Ριμπερί!

Aντε πάλι με την ίδια ιστορία. Μέσι ή Κριστιάνο Ρονάλντο; Ποιος θα κερδίσει τη «Χρυσή Μπάλα» της ΦΙΦΑ για το 2013; Ποιος είναι καλύτερο παιδί, ποιος δεν δημιουργεί προβλήματα στα αποδυτήρια; Κάθε χρόνο η ίδια κουβέντα! Μόνο που εκτός του ότι κούρασε, φέτος δεν έχει και νόημα!

Γιατί ο νικητής και πρέπει, και θα είναι εκτός απροόπτου άλλος! Μετά το βραβείο των δημοσιογράφων που πήρε στο Μονακό τον Αύγουστο ως κορυφαίος παίκτης της ευρωπαϊκής σεζόν 2012-2013, ο Φρανκ Ριμπερί δικαιούται να πάρει κι αυτό το τρόπαιο.

Η δική του συνεισφορά στο τρεμπλ της Μπάγερν (που στη συνέχεια κατέκτησε και το Σούπερ Καπ και μπορεί να πάρει και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων τον Δεκέμβρη) ήταν καταλυτική! Ο Μέσι είχε μία μετριότατη σεζόν για τα δικά του στάνταρ κι ο Ρονάλντο έμεινε χωρίς τίτλο, συνεπώς το να γίνεται κουβέντα για το αν ο Ριμπερί πρέπει να τους ξεπεράσει, σε μία περίοδο που ήταν αδιαφιλονίκητα καλύτερος, μοιάζει ουτοπικό!

Αυτό το βραβείο δεν το έπαιρνε ποτέ αυτός που ξέρει καλύτερη μπάλα. Ξεκίνησε σαν επιβράβευση από το «France Football» και την Adidas το 1956 σε εκείνον που πέτυχε κάτι σημαντικό μέσα στη σεζόν. Ετσι το πρώτο τρόπαιο πήγε στα χέρια του 43χρονου τότε Στάνλεϊ Μάθιους!

Σκοπός ήταν να βραβεύεται κάποιος που σε μία χρονιά κατέκτησε τα περισσότερα ή είχε τη σημαντικότερη συμβολή σε κάτι το ξεχωριστό που πέτυχε ο σύλλογός του. Αλλιώς, αν πήγαινε παλιότερα όπως τώρα στον κορυφαίο παίκτη, ο Ντι Στέφανο θα έπρεπε να πάρει σερί «Χρυσές Μπάλες» στα τέλη της δεκαετίας του '50.

Ο Γιόχαν Κρόιφ θα άξιζε τουλάχιστον, πέραν των τριών που κατέκτησε, άλλες τόσες! Και ο Ρονάλντο με τον Ζιντάν δεν θα έπρεπε να αφήνουν βραβείο για άλλον εκεί στα τέλη των 90’s και στις αρχές του νέου millennium.

Ο Ομάρ Σίβορι το 1961, ο Τσεχοσλοβάκος Μάζοπουστ το 1962, ο Σκωτσέζος Ντένις Λόου το 1963, ο Ουγγρος Αλμπερτ το 1967, ο Κέβιν Κίγκαν το 1978 και το 1979, ο Σοβιετικός Μπελάνοφ το 1986, ο Ματίας Ζάμερ το 1996, ο Μάικλ Οουεν το 2001, ο Νέντβεντ το 2003 και ο Σεβτσένκο το 2004 δεν ήταν οι καλύτεροι που υπήρχαν όταν πήραν τη «Χρυσή Μπάλα».

Ξεχώρισαν ωστόσο εκείνη τη χρονιά για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Ετσι είναι το σωστό κι έτσι θα έπρεπε να βγαίνει ο νικητής. Μέχρι το 1993 μάλιστα μόνο οι Ευρωπαίοι μπορούσαν να είναι υποψήφιοι, κάτι που διορθώθηκε με την υποσημείωση πως παίκτες που έπαιζαν σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπορούσαν να ψηφιστούν. Πάντως η πρότερη απαγόρευση εμπόδισε τον Ντιέγκο Μαραντόνα να βγει πρώτος τουλάχιστον σε μία χρονιά, το 1986, όταν έκανε πράματα και θάματα στο Μουντιάλ του Μεξικού!

Τα τελευταία χρόνια χάθηκε η ουσία αυτής της ψηφοφορίας. Η «Χρυσή Μπάλα» μοιάζει με εργολαβικό έργο ανάθεσης σε έναν εκ των Μέσι και Ρονάλντο. Είναι άσχημο για όλο το οικοσύστημα του ποδοσφαίρου και η ΦΙΦΑ επιμένοντας σε αυτόν τον τρόπο ανάδειξης του καλύτερου, βλέπει μόνο το δέντρο χάνοντας το δάσος!

Το 2010 ειδικά, μεγαλύτερη αδικία από την μη ανάδειξη του Ολλανδού Σνάιντερ που είχε πρωταγωνιστήσει και με την Ιντερ στην Ιταλία και στην Ευρώπη καθώς και με την εθνική της χώρας του όπου την οδήγησε στον πρώτο της τελικό μετά το 1978, δεν υπήρχε! Ή, έστω, έπρεπε να προτιμηθεί ο Ινιέστα που είχε προσφέρει τα πάντα στην Μπαρτσελόνα και με το γκολ στον τελικό του Μουντιάλ η εθνική Ισπανίας γινόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια!

Η φετινή επιλογή ποια θα είναι; Αν ισχύσει αυτό που λέμε κοινή λογική, ο νικητής δεν μπορεί παρά να είναι ο Φρανκ Ριμπερί!