Όχι για πάρα πολύ... Λιγότερα από 15 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί το βίντεο που θα βρεις στο κάτω μέρος της σελίδας.
Εκεί πρωταγωνιστές είναι αυτοί που αξιωματικά θα έπρεπε να είναι. Μπαλαδόροι που διατηρούσαν σχέση περίπου αλλόκοσμη με αυτό το στρογγυλό αντικείμενο, το φτιαγμένο από δέρμα και αέρα αντικείμενο του πόθου και τους πάθους ανθρώπων που μέσα στο γήπεδο έκαναν πράγματα που στους υπόλοιπους έμοιαζαν απίστευτα και αδιανόητα.
Τέτοιοι ποδοσφαιριστές πέρασαν και από τα ελληνικά γήπεδα. Προσωπικότητες τεράστιες που κέρδισαν τον καθολικό σεβασμό και το χειροκρότημα όλων. Υποχρέωσαν ακόμη και τους αντιπάλους τους να υποκλιθούν στην ανωτερότητά τους. Μια ανωτερότητα που δεν προέκυψε ούτε από διαιτητικές αποφάσεις, ούτε επιβλήθηκε από κέντρα εξουσίας και το άτιμο το σταρ σύστεμ και την ανάγκη του να «ταΐσει» με υποπροϊόντα οπαδικούς στρατούς, «υπέροχους λαούς» και κάθε λογής αυτόκλητες μαριονέτες.
Επιχειρώντας καθημερινά να παντρέψει τον αθεράπευτο ρομαντισμό του για το ποδόσφαιρο με την πηγαία αγωνιστική του φύση, ο Νίκος Μάλλιαρης, ένας από τους ελάχιστους πραγματικούς εργάτες του αθλήματος κι ένας από τους λίγους που έχουν αντιληφθεί τις αληθινές του προεκτάσεις και τον τεράστιο κοινωνικό αντίκτυπο που έχει, επιμελήθηκε το παρακάτω βίντεο.
Σε αυτό μην ψάξεις να βρεις εικόνες σαν κι αυτές που έχεις συνηθίσει. Ούτε παίκτες που έχοντας πετύχει ένα γκολ νομίζουν πως έγιναν θεοί, ούτε εγχώρια σαχλοσελέμπριτις να τους περιτριγυρίζουν. Οι κορυφαίοι του πνεύματος δίπλα στους ήρωες των παιδικών ονείρων...
Γι' αυτούς που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και τολμούν να παλεύουν όταν ανοίγουν τα μάτια...
Νικόλας Ακτύπης